Citaat
Als hoogsensitief persoon met weinig zelfvertrouwen was de start met Ian moeilijker dan ik had durven denken. Alles wat ik voelde - twijfel, spanning, onzekerheid - leek hij moeiteloos op te pikken. Ik kon hem in eerste instantie niet de begeleiding geven die hij nodig had. En omdat hij zelf ook gevoelig is, versterken onzen emoties elkaar soms in plaats van dat we elkaar tot rust brachten.
In het begin konden we elkaar nog niet goed lezen. Ik wist niet altijd wat hij nodig had en hij werd onbeheersbaar door mijn onduidelijke signalen. Ook hierdoor ontstonden er gedragsproblemen. De spanning op de lijn was ook zeer vaak mijn eigen spanning.
Het brak mijn hart om hem zo gestresst, druk en onbeheersbaar te zien, juist omdat ik zo graag een goede begeleider voor hem wilde zijn. Het vroeg tijd om niet alleen hem, maar vooral ook mezelf te leren kennen in dit proces.
Als hoogsensitief persoon ervaar ik de wereld vaak te intens. Vooral wat betreft stemmingen en spanningen. Alles komt diep binnen. Dat maakt het leven rijk, maar soms ook overweldigend. Het is een wel erg ongelukkige combinatie om voor een gevoelig ras te kiezen.
Onze gevoeligheden spiegelen elkaar, en juist daarin schuilt de uitdaging. Als hij uit evenwicht ging, ging ik zelf uit balans. Ik trok het me soms ook te hard aan. Het vraagt voortduren om afstemmen, om rust vinden in mezelf zodat ik hem houvast kon bieden. Soms is dat lastig en ontzettend moeilijk.
In het prille begin had ik ook te kampen met de impact van alle kritiek. Ik heb gemerkt hoe diep zulke kritiek kan raken - vooral als je al worstelt met weinig zelfvertrouwen en hooggevoeligheid. Of die kritiek nu terecht was of niet, ze kwam altijd hard binnen. Alsof niet alleen mijn aanpak, maar ook ik als persoon werd afgewezen.
Wat anderen soms bedoelden als goedbedoeld advies, trok mij uit balans, ondermijnde mijn vertrouwen en bracht een storm van negatieve gevoelens op gang. Alsof ik opnieuw bevestigd kreeg dat ik het niet goed deed. Voor hem en voor mezelf.
Het lastigste was misschien wel dat die emoties ook hun weerslag hadden op Ian zelf. Hij voelde mijn onrust feilloos aan, precies op de momenten dat ik het moeilijkst tot rust kon komen.
Kritiek bracht me dan niet dichter bij groei, maar verder van huis. Pas later leerde ik mijn eigen kompas serieuzer te nemen en stil te staan bij wat Ian en ik nodig hebben, en niet wat anderen denken dat goed zou zijn.
Toch ben ik er opnieuw ingetrapt toen ik toetrad tot de groep Sociale honden in 2021. En hoewel de problemen met Ian toen al lang van de baan waren, kon ik er me soms nog in opboeien.
Maar ik ben trots op mezelf en de weg die ik heb afgelegd. Ik vind dat ik de mooie kant van HSP dus zeker niet mag vergeten. Juist omdat Ian en ik allebei gevoelig zijn, is er iets bijzonders tussen ons - een soort stille afstemming die dieper gaat dan training of commando's. Op zulke momenten voelt het alsof we met elkaar verbonden zijn door een onzichtbare riem.
Zonder iets te zeggen weet Ian wat ik bedoel. En ik voel zijn stemming zo goed aan nog voor hij in de fout zou kunnen gaan. We hoeven elkaar niet te corrigeren of aan te sturen. We bewegen gewoon samen, alsof we één ritme delen.
Voor de buitenwereld lijkt het soms een soort magie te zijn. Ik zie de verbazing in hun ogen als we samen in volledige harmonie op elkaar zijn afgestemd. Ik hoef niet te roepen, niets te zeggen. De stilte en slechts wat subtiel lichaamstaal volstaat. Neen, dat is geen magie. Dat is de kracht van hoe we elkaar, ondanks alles, toch konden versterken. En God weet dat dit ook totaal anders had kunnen lopen.
Ik heb bergen verzet voor Ian. Mij bewust worden van mijn eigen kleine kantjes. Mij bewust worden hoe ik onderdeel was van Ian zijn probleem. Mij bewust worden van wat ik fout deed. Mij bewust worden van mijn eigen onhebbelijkheden. En daar dan kei hard aan werken.
Hoezo foute methode ? Hoezo te weinig leiderschap ?