Niets is erger dan een hond die geen vertrouwen heeft in andere honden.   Helaas heb je als baasje niet alles of iedereen in de hand.    Door scha en schande heb ik geleerd dat de uitspraak “hij doet niets” vaak het tegenovergestelde betekend.

Ian was nog volop in zijn puberteit toen een Duitse herder hem hardhandig bij de lurven nam.    Eigenlijk had ik het moeten zien aankomen.   Of eerlijk gezegd mijn buikgevoel wist dat er iets niet juist was met de herder en zijn begeleider.    

Net na de uitspraak “hij doet niets hoor” was de herdershond plat op de grond gaan liggen.    Niet op commando van diens eigenaar, maar uit zichzelf.   Ik vond het raar.   Ian ook, want die ging gewoon dicht achter me lopen.    Toen ik ter hoogte was van zijn baasje, sprong de herder recht en stoof op Ian af.  Het ging zo snel dat ik Ian niet meer in bescherming kon nemen.    Het gekrijs van Ian zal ik nooit vergeten.  En het was letterlijk krijsen !

Gelukkig had de eigenaar meteen de reflex om zijn hond van de mijne te halen, en ik heb Ian zo snel ik kon opgepakt en verder gegaan.   Buiten dat zijn vacht nat was, had hij gelukkig geen enkel schrammetje.   Maar de impact van dit incident was enorm.   

Dit was voor mij en hem het begin van een helse periode.   Vooral omdat het herstellen van Ian’s zelfvertrouwen werd verstoord door dat beruchte duo.    Deze man nam het me namelijk kwalijk dat ik hem vanaf dan altijd ontweek als ik hem zag aankomen.     En we kwamen hem helaas vaak tegen?  Als ik afstand nam, ging hij mijn kant op.   Vaak met een hoop gescheld en geroep richting mij en Ian.    Had ik Ian zover dat hij alle aandacht voor me had, deed hij er alles aan om die aandacht te verstoren.      Een stressvolle situatie voor mezelf en uiteraard ook voor Ian.  Niet te snappen wat voor rare hersenkronkel die mens had.   Gelukkig bleven zijn spelletjes niet duren.    Van andere hondenbezitters vernam ik dat hij zijn hond heeft moeten wegdoen, na andere incidenten met honden.   In ieder geval heb ik hem er nooit meer gezien.

Helaas zijn er daarna nog wel eens incidenten gebeurd waardoor Ian's herstel met vallen en opstaan verliep.    Meest voorkomend probleem was dat Ian bij andere honden plooigedrag uitlokte.   Dit wellicht mede door zijn castratie.    Maar dat zijn dingen die ik heb leren zien en vaak ook gewoon kon vermijden.     Maar er waren ergere dingen.    Zo is Ian tot twee maal toe aangevallen door een hond die uit de tuin ontsnapten.    Het is maar wat je normaal vindt als hondenbezitter.   Sommige hebben geen enkel verantwoordelijkheidsgevoel.     Voor Ian was het telkens weer opnieuw stappen terug. 

De gevolgen waren dat Ian zich hierdoor stoer ging opstellen.   Inclusief uitvalgedrag aan de lijn of regelrecht op honden afstormen als hij los was.   Het principe van boontje komt om zijn loontje.  Hij zou die andere honden wel eens effe duidelijk maken dat hij niet bang voor ze was.   Maar dat was hij dus wel.   .

Het is een veelvoorkomend probleem en toch ook een complex probleem om op te lossen.   Het vraagt veel tijd en geduld.   Maar we hebben ons niet laten kennen en onze schouders er onder gezet.   Met bevredigend resultaat.    

Ian kan gewoon los, zonder dat hij nog op andere honden afstormt.   Sterker nog, hij zoekt contact met mij en samen lopen we verder terwijl Ian de hond(en) negeert.     Voelt hij zich bedreigt (als een hond onze kant uit komt met de verkeerde intentie) dan laat hij zich optillen en blijft hij ontspannen op mijn arm zitten.   Ook aan de lijn doet hij het nu goed.   Hij vind andere honden nu ook wel ok, maar zijn persoonlijke hondenvriendjes zijn toch enkel die honden die rustig en stabiel in het leven staan.    De rest is pleps voor hem.    

Wat heb ik allemaal ondernomen om het sociale gedrag van Ian weer op te krikken  ?

 - In noodsituaties gebruikte ik dezelfde tactiek als die ik heb toegepast met het blaffen op auto's.   Dat betekend dat ik  in eerste instantie ontmoetingen met honden vermeed of er voor zorgde dat er altijd voldoende afstand was.    Ik oefende dan op aandacht en zo heb ik geleidelijk de afstand weer kunnen verkleinen.    Ik had gelukkig ook wel wat hulp van enkele hondeneigenaars wiens aangelijnde hond vaak dienst deed als oefenobject.   Altijd leuk hondenbaasje met inzicht die begrijpen dat je hond afstand nodig heeft, en je alle tijd en ruimte geven om te oefenen.    Na enkele weken kruis je elkaar op korte afstand en is er geen vuiltje meer aan de lucht.  

- Helaas was de moeilijkheid vooral de onbekende honden en de mensen die totaal niet begrijpen waar je mee bezig bent.   Dan was het vaak vallen en opstaan.   Soms noodgedwongen rechtsomkeer maken omdat ik aan Ian vaak dan zag dat het niet ging lukken.   Ik liet hem niet graag in de fout gaan.  

- Nog moeilijker was telkens de tuin moeten passeren waar de hond uit was ontsnapt.   Een hond die ook constant in de tuin was en niets anders deed dan uitvallen naar elke hond die langskwam.    Dit was voor Ian in het begin een beetje te veel olie op het vuur.    Ik heb lange tijd mijn fiets gebruikt (Ian in de fietsmand) om er zonder stress voorbij te komen.    Ik merkte aan Ian dat hij vanuit de fietsmand een veilig gevoel had en het hem weinig deed dat de hond dan naar hem uitviel.    Verder ben ik op dat moment ook een workshop gaan volgen in de hondenschool voor nog wat tips en trips ivm uitvalgedrag.     Want de uitvallende hond in de tuin was best wel een moeilijk probleem om te overwinnen.    En het was niet de bedoeling dat ik er eeuwig met de fiets voorbij ging.

Ik ben redelijk tevreden over hoe het nu met Ian gaat.   Dat hij zelf niet meer het initiatief neemt om andere honden te gaan lastig vallen maakt het voor mij makkelijker, en zolang andere honden niet op ons af komen gerend gaat het eigenlijk ook wel goed.    Ik ontmoet genoeg hondenbaasjes wiens hond rustig is en waar Ian een klik mee heeft.  Asociaal zou ik hem dus zeker niet meer noemen.

-Helaas heb ik in het begin zelf enorm veel fouten gemaakt met het juist inschatten van situaties.   Hieronder enkele voorbeelden. 

Tenslotte is het een gekend fenomeen dat shelties geen fan zijn van drukke te wild spelende honden.   Van nature vermijden ze die.   Ik had Ian een handje moet helpen door deze situaties ook uit de weg te gaan.    Maar gedane zaken nemen geen keer en van fouten kun je leren.  

  

Filmpje 1

DIT IS GEEN SPEL !!!!

Mevrouw zei dat haar hond niets deed en enkel wilde spelen.     In eerste instantie leek dit voor mij ook gewoon spel.   Maar de manier waarop hij liep zag ik dat hij er toch minder lol in had en zelfs bang werd.     In deze situatie wil Ian deze hond gewoon ontwijken door van hem weg te rennen.    Daardoor blijft die andere ook achter hem aan zitten.    Moest dit spel geweest zijn, had Ian een andere lichaamshouding, en was er ook een onderbreking en wisseling geweest tussen beide honden.   Afgaande van Ian's lichaamstaal heb ik het filmen meteen gestopt en Ian uit deze situatie gehaald.   Maar deze ontmoeting had ik moeten vermijden.   De nog jonge hond heeft totaal geen zelfbeheersing en er is ook totaal geen begroetingsritueel aan vooraf gegaan.  

filmpje van hoe het NIET moet !     

In dit filmpje was er een herdershond naar ons toe gelopen (dit is niet die hond die Ian ooit gebeten had !)   Hier maak ik de grote fout om gewoon te blijven staan.   Ik had Ian bijvoorbeeld kunnen optillen VOOR die hond in Ian's kant uit kwam.    Aan het kabaal in de verte was immers al duidelijk te horen dat er niet echt controle was over de hond.    Ik kende deze hondenbezitter want zijn ander hondje (een klein wit hondje) was een maatje van Ian.    Dus ik wacht eigenlijk gewoon af wat er ging gebeuren. Gelukkig was de herdershond gewoon nieuwsgierig en hij ging ook gewoon weer weg na de hysterie van Ian.    Hysterie die ik had moeten vermijden door Ian af te leiden of eventueel op te tillen.   Dan zou hij, als de herdershond weer weg was, ook gewoon normaal gereageerd hebben. Want hier draait het voor Ian gewoon om zijn persoonlijke zone waar hij geen inbreuk op wil.     Helaas, het enige wat ik hier deed is wachten tot de andere hondenbaas weggewandeld was.      Ondanks dat hier geen agressie geweest is tussen beide honden, is dit voor Ian wel weer een negatieve ervaring, wat eigenlijk mijn schuld was en niet dat van die herdershond. 

Hoe het tij toch kan keren ...

In dit filmpje zie je dezelfde man met zijn herdershond, en het kleine witte hondje.    Dit filmpje is enige tijd later na bovenstaand incident.    Daar ik deze man al langer kende was hij een goeie hulp voor me om het tij weer te doen keren.    Want hij begreep heel goed de ruime persoonlijke zone die Ian nodig had en telkens we elkaar tegen kwamen gaf hij me alle tijd om een trainingsmoment in te lassen.    Hij lijnde zijn hond dan aan, en gaf me de ruimte om dan met Ian aangelijnd te passeren.    Dat ging steeds beter en uiteindelijk konden we elkaar kruisen met elk onze hond los van de lijn.    Het was ook een goeie oefening voor zijn eigen hond.     Uiteindelijk werd er ook gewoon samen gewandeld.    Er zouden meer mensen moeten zijn als hij.    Dit filmpje heb ik gemaakt nadat we gewoon samen hadden gewandeld en ik dan nu de andere kant uit ging.   Hier was ik eigenlijk meer aan het oefenen op de blijf op afstand.   Maar tevens illustreert het ook dat Ian zich op zijn gemak voelde in deze situatie.   Ian zou anders nooit blijven liggen.