Lieve Ian,

Ik ben kapot !
Ik heb geen woorden die dit verdriet kunnen omschrijven.
Ik huil, tot ik gewoon niet meer kan,
en ik ergens de kracht vind
om dit verlies te verwerken.

Je was een belangrijk stuk in mijn bestaan,
Je was mijn mentale coach,
en mijn alles !

Je gaf kleur aan mijn leven
waar het eerder somber was of grijs.

Je was als pup niet zoals ik me dat had voorgesteld,
maar je was wel de hond die ik nodig had.
Je hebt me heel wat over het leven geleerd,
en me de kracht gegeven te accepteren
wat ik helaas niet kon veranderen.

Er is geen enkel ander wezen in mijn leven geweest,
die zoveel invloed op me had.

Toen ik in 2011 ziek werd had je mij al zo goed “getraind”
Zodat ik mijn hoofd niet liet hangen maar dapper vol hield.
Hoe zwaar en vermoeiend de behandeling ook was.

Ik heb bergen verzet,
voor jou,
maar vooral ook dankzij en met jou !!

Je kwam in mijn leven als een kleine wervelwind, die me soms deed blozen van schaamte.
Auto’s, joggers, fietsers werden met veel kabaal onthaald
en indien mogelijk ging je ze achterna.
De wereld was jou pretpark, en ik stond er vaak voor spek en bonen bij.

Ik ben je zo dankbaar voor al die ondeugd,
want je hebt me op die manier de kans gegeven
naar jou verhaal te luisteren
en te leren lezen
wat je mij in stilte zei.

Je ogen spraken vaak boekdelen…
je had geen woorden nodig !

Ik kon uiteindelijk lezen en schrijven met jou.
Je was mijn grootste trots !
We hebben het beste uit elkaar gehaald
en dingen bereikt die niemand ooit voor mogelijk hield.

Twee jaar geleden heb jij het leven van Bowie gered.
Onbewust…maar subtiele veranderingen in jou gedrag naar Bowie toe hebben mij alerter gemaakt.
Je hielp me zoeken naar het probleem,
tot ik zelf ondervond dat Bowie wat dikker aanvoelde.

Onze dierenarts vond in eerste instantie niets abnormaals,
maar we drongen aan voor verder onderzoek,
met een spoedoperatie tot gevolg…

Toen we deze zomer afscheid moesten nemen van Bowie
gaf jij me alle kracht om dit een plaats te geven.
Je was mijn houvast.

Maar het was anders,
Jij was anders !!!
en dat was je eigenlijk al de maanden voor Bowie stierf.

Ik heb alles op alles gezet om uit te zoeken wat er met je was
en ik begon bij die stukjes die op dat moment voor de hand lagen.

Want je had het emotioneel moeilijk met je gehoor dat je in de steek liet.
Als het donker was, zag je ook niet meer zo goed,
en raakte soms compleet in paniek.

De verbinding tussen jou en mij leek dan niet meer zo honkvast,
dus besloot ik dat je maar wat vaker aan de lange lijn moest,
en niet meer los.

En wat deed je het goed !
Voor een hond die zoveel vrijheid gewend was,
leek jij je nu toch weer een stuk beter te voelen.

Maar je was ook stil in huis.
Stil van verdriet om Bowie ?

Daarom bekroop me het gevoel dat het niet enkel je ouderdomskwaaltjes waren.

In juli was er nog een bloedonderzoek gebeurd die ok was.
Afgelopen donderdag ben ik nog eens naar de dierenarts gestapt voor uitgebreid onderzoek.
Buiten wat ouderdomsklachten werd er niets spectaculairs gevonden.
Op foto zagen je longen en je hart er goed uit.
Niets verontrustends.

Maar je was niet ok…dat voelde ik gewoon.
Het was zo moeilijk voor me dat ik het niet kon achterhalen
en jij het me niet nog duidelijker kon vertellen.

Waarom hield jij je zo sterk ?

Onze laatste wandeling in de regen…
Er was voor jou niets aan de hand.
Je liep voor me uit en ik vond zelfs dat je weer wat fitter was.
Thuis werd plots alles anders, en het ging zo snel.

Toen we bij de dierenarts aankwamen was je compleet in shock.
Je hebt de nacht nog overleefd maar je ging plots snel achteruit.
We kwamen net te laat om nog afscheid van je te kunnen nemen…

Ian,
Ik was er op dat laaatste moment zo graag geweest voor jou,
zoals jij er altijd was voor mij….  

Ik voel me zo verloren.  

Ik weet niet hoe ik nu kleur moet geven in mijn leven.  

Ik weet niet wie mij nu leert accepteren dat dingen soms anders zijn dan ik ze zelf had gewenst.  Run free kleine wervelwind en doe Bowie de groeten ! 

 

  (onder de foto volgt mijn laatste eerbetoon aan Ian)

Laatste dans…

Twee dagen voor Ian’s overlijden kwam ik een hondenbaasje tegen met wie Ian en ik wel eens een stukje meeliepen.
De man vertelde dat hij de dag daarvoor een dame in de verte had gezien met bijna dezelfde hond als Ian.
Hij vond het grappig dat die hond plots tussen mevrouw haar benen liep en allerlei sierlijke dingen deed.
Ik vertelde de man dat wij dat waren geweest en dat ik het wel eens vaker met hem deed.
Op de meest onverwachte ogenblikken. Gewoon voor de fun, omdat hij het zelf ook zo leuk vond.

Het was een beetje zoals dansen, maar dan zonder muziek of ritme.
In stilte, maar toch in dezelfde maat.
Het was niet volmaakt, maar er was harmonie en verbondenheid.

Zo danste Ian en ik ook door het leven.
We waren op elkaar ingesteld.
We leefden op elkanders ritme.

Dat is ooit anders geweest.
Ian had een pittig karakter en had zijn eigen prioriteiten.
Hij wou zijn eigen dansjes dansen.

In eerste instantie had ik Ian daarom willen veranderen.
Zijn ondeugd,
zijn drang om overal achter te rennen,
zijn vocaal talent,…
Het paste niet bij mijn levensvisie en ik vond het vanzelfsprekend dat Ian degene was die de maat moest leren houden.

Ik geloofde dat alles een kwestie van training was.
Alsof je een hond zijn instinct en passies zou kunnen sturen.
Alsof een hond zijn eigen pleziertjes opzij zal zetten, gewoon omdat men dat wil.
Alsof een hond uiteindelijk voor een lekkere beloning zou kiezen, in plaats van heel gedreven achter joggers aan te gaan.
Alsof een hond zijn opgebouwde adrenaline kan regelen, waardoor hij rustig en heel beheerst aan het lijntje loopt.
Alsof een hond zijn frustratie, opwinding of angsten opzij kan zetten en daardoor altijd doet wat hem is geleerd.

Ian kwam in mijn leven om me te leren dat niet alle honden volgzame wezens zijn die zich zomaar aan je wensen aanpassen.
Hij heeft me in de spiegel doen kijken en me mijn eigen tekortkomingen laten zien.
En ja…wie was ik zelf ?

Zijn gedrag werd een leerzame oefening om mijn geduld te leren bewaren. Telkens opnieuw en opnieuw. Geen dagen en weken, maar soms maandenlang.
Hij werkte meermaals op mijn systeem waardoor ik zelf kon ervaren hoe moeilijk het dan was om naast zijn onhebbelijkheden nog steeds zijn positieve eigenschappen te zien.
Hij bracht me vaak emotioneel uit evenwicht waardoor het onmogelijk was de nodige rust uit te stralen.
Hij deed me twijfelen, maakte me onzeker en zo kwamen we moeizaam vooruit. Het was een uitdaging om in mezelf en in hem te blijven geloven.

Maar er was meer !

Ik heb leren accepteren dat Ian was zoals hij was. Zijn onhebbelijkheden niet laten primeren over al die goede en slimme dingen waarin ik hem nog kon motiveren.
Ik heb mijn verwachtingen leren bijstellen. Keuzes maken in functie van Ian’s mogelijkheden, ipv datgene wat ik zelf zo graag wilde bereiken. Heel vaak moest ik de lat veel lager leggen, en tevreden zijn met kleine vorderingen.
Ik heb geleerd om in de kleinste dingen potentieel te zien, te motiveren en hem uiteindelijk te doen uitgroeien ver boven mijn eigen verwachtingen.
ik heb geleerd om met hem te communiceren en daarbij vooral te luisteren naar zijn verhaal, in plaats van hem te commanderen en te kneden naar het mijne.

Kortom…Ian werd een wijze gids voor mezelf en heeft me laten oefenen op mijn eigen kleine kantjes.

Om op het verhaal van het dansen terug te komen..
Als je er naar streeft om iemand te leren dansen, moet je eerst zorgen dat je zelf een goede danser wordt.
Ian in de maat krijgen betekende zelf de maat kunnen houden. Elkaars ritme leren aanvoelen in plaats van je eigen ritme op te dringen.
Daar ben ik dik twee jaar mee zoet geweest. Daar heb ik soms fouten bij gemaakt maar er veel van geleerd. Daarbij moest ik vaak weer van nul beginnen en zo oefende ik ook mijn eigen doorzettingsvermogen.

Ian heeft me geconfronteerd met de grenzen van mijn kennis en ervaring en heeft me uitgedaagd ook mezelf beter te leren kennen en te groeien.
Hij kopieerde mijn gedrag, spiegelde zich aan mijn emoties en toonde op die manier waar ik me moest aanpassen om beter op hem afgestemd te raken.
Ik heb alles op alles gezet om op 1 lijn te komen met hem en hoe beter het me lukte, hoe makkelijker werd hij.

En zo geschiedde dat hij evolueerde van eigenzinnig hondje tot het meest fijne wandelmaatje dat je je maar kan wensen.
We vulden elkaar aan en er waren geen woorden of commando’s nodig om samen door het leven te dansen. Er was een hoge mate aan automatisme en zoveel vanzelfsprekendheden dat het leek of we met elkaar verbonden waren met een onzichtbare riem.

Tot er het afgelopen jaar hier en daar weer nieuwe uitdagingen waren opgedoken.
Zijn slechter gehoor, ouderdomskwaaltjes en het wegvallen van zijn maatje Bowie vroegen om een nieuw ritme.
Het leek ons stapje voor stapje weer te lukken, tot hij plots overleed.

Twee dagen voor zijn overlijden had hij nog de wave gedaan. Met heel veel goesting en heel veel zwier.
Alsof het echt zijn dansje was.
Ons dansje !
Weinig spectaculairs, maar wetende hoe Ian en ik ooit in het leven stonden, staat het dansje symbool voor de manier waarop we uiteindelijk toch elkaars ritme vonden.

Nooit kon ik vermoeden dat het ons laatste dansje zou zijn.
Maar ik denk dat hij in mijn leven kwam om me door het leven te leren dansen. Ook op momenten dat het leven dan niet zo vrolijk en dansbaar is.
Zoals nu …

*****

Een maand eerder had ik wat tierlantijntjes gefilmd en geprobeerd er achteraf passende muziek bij te zoeken.
Wat een hele uitdaging bleek te zijn.
Het filmpje is me nu zo dierbaar.
Het was letterlijk een dansje, en de muziek leek te kloppen.
Zoals Ian en ik. Niet volmaakt, maar het klopte !