De manier hoe je in het leven staat veranderd drastisch wanneer je door ziekte of ongeval bewust wordt van de “eindigheid” van het leven.   

Toen ik in de zomer van 2011 te horen kreeg dat ik kanker had, sloeg dat nieuws in als een bom.  Dat had eveneens invloed op Ian’s leven.   Uiteraard wist hij niet wat er aan de hand was maar automatisch nam hij onze verslagen energie over.   De zorg voor een hond loopt ook na slecht nieuws gewoon verder,  al gaat dat meer op automatische piloot.   Gevoelig als Ian is, begreep hij maar al te goed dat het leven plots totaal anders was.  

Die eerste dagen was het uitlaten van Ian een gezamenlijke bezigheid geweest, maar er kwam al spoedig een dag waarop ik besloot er toch ook weer alleen met Ian op uit te trekken.  En dat werd een bijzondere ervaring.    

Het was een regenachtige dag, en hoewel Ian in die tijd al niet meer op auto’s blafte, kon het lawaai van autobanden op een nat wegdek hem nog behoorlijk irriteren.    Dat was me die dag echter allemaal ontgaan.   Ik was vooral met mijn eigen gedachten bezig geweest en niet met hem.   Tot ik plots ergens was zonder dat ik me kon herinneren hoe ik daar gekomen was. 

Dit was een zeer vreemde ervaring.  Inmiddels liep ik dus in het bos en was Ian los van de lijn.   Ook dat was op automatische piloot gebeurd.   Dit moet voor Ian verschrikkelijk eng geweest zijn omdat hij gewend was dat ik altijd aandacht voor hem had.    Wellicht heeft hij al blaffend getracht om contact te maken met mij maar ook dat kan ik me niet herinneren.  

Nog vreemder was dat ik het toch aan Ian te danken had dat ik plots weer bewust was van mijn omgeving en van hem.   Maar niet op een manier waarop ik dat van hem gewend was.   Al die tijd had hij zich wellicht verloren gevoeld.   Misschien was dat de reden dat hij plots was blijven staan.    Net op dat moment overviel het me dat ik al die tijd geen erg had in mijn omgeving en hem.   Ian had me gelukkig wakker geschud door te blijven staan en te focussen op iets in de verte.    het leek of hij me iets wilde aanwijzen.   

Dat deed hij een aantal keer waardoor ik trachtte te achterhalen wat hij gezien had.    Ik zag echter geen dingen die zijn aandacht konden trekken. We waren alleen en er was niets te zien.    Of toch wel ?    Er was een prachtig zicht over de vijver en op dat moment werd ik geraakt door een soort verwondering.  Verwondering die me uit mijn donkere gedachten had gehaald.  

Het is enorm moeilijk dit gevoel te omschrijven.  Op dat moment is er een knop omgedraaid in mijn hoofd en is het besef ontstaan dat ik mijn angsten en zorgen moest loslaten en me moest focussen op het moment, mijn omgeving en de schoonheid daarvan.  Net zoals Ian me dat nu (onbewust) had voorgedaan.    

Maar die dag is er meer gebeurd dan dat.   Er was ook de ervaring van de stille communicatie tussen Ian en mij.       Ian had een poging ondernomen om weer in verbinding te komen met mij en was daar (wellicht per toeval) in geslaagd.    Hij had het malen in mijn hoofd stopgezet door me attent te maken op mijn omgeving maar ook op hem.    Hij bracht me weer in het “nu” waardoor ik even mijn eigen situatie kon loslaten.  

Nadat hij een tijd in de verte had gekeken en me zover had gekregen om hetzelfde te doen, verlegde hij zijn focus op mij.    Ik voelde hem kijken en toen ik hem aankeek was het alsof hij blij was dat we weer onderling met elkaar verbonden waren.    Het gaf me een enorm warm gevoel.   Het vertederde me ook.    Tot dan toe had ik mijn verbintenis met Ian altijd als “moeilijk” ervaren.   Maar die dag besefte ik dat er wel degelijk een sterk verbond was tussen hem en mij.      

Die dag heb ik een aantal wijze lessen geleerd waaruit een bijzonder mooie filosofie is gegroeid die ik benoem als de kracht van de stilte.    De kracht van de stilte is nog steeds een rode draad in mijn bestaan en onderdeel van al mijn één op één wandelingen met Ian. 

De manier hoe we als mens in het leven staan, hoe we met onze emoties omgaan en hoe onze energie uitstraalt op anderen…    Het zijn zaken waar we zelf iets mee kunnen doen.   

Ik ben daar dan ook echt iets mee gaan doen   Het is mijn manier geweest om stapje voor stapje tot een beter evenwicht te komen tussen Ian en mezelf.  Terwijl voordien mijn aandacht enkel lag bij het verbeteren van Ian’s concentratie, zelfbeheersing en emotioneel evenwicht,  begon ik mezelf steeds meer te zien als belangrijk onderdeel in dat proces.    Vanaf dan heb ik ook getracht om de juiste kracht en energie in mezelf te verwezenlijken die Ian van me nodig had.  

Ik ben ook maar een mens en ik ben absoluut niet elke dag het grote voorbeeld van rust en evenwicht.  Zeker niet die zomer van 2011, waarin ik geconfronteerd werd met ziekte en een behandeling waar ik erg tegenop keek.  Er waren dagen dat het absoluut een uitdaging was, en er zijn nog steeds dagen dat ik dit als een uitdaging ervaar.    Het leven is een constante oefening.   Maar ik snap nu hoe mijn houding, mijn energie en evenwicht de uitkomst kan beïnvloeden, en hoe ze uiteraard ook een impact kan hebben op het gedrag van Ian.  

Ian werd daarin mijn bijzondere gids en leermeester. Ik maak hiervan geen sprookje ! Ian is geen hond met bijzondere krachten !  Hij is alleen een hele krachtige motivatie voor mij.   Hij en hij alleen !   

Ian had die dag aan één blik genoeg en de rest werd in stilte gezegd.   Het heeft geen zin om bezig te zijn met wat je nog te wachten staat.   Het heeft ook totaal geen zin om aan je verleden te blijven vasthangen.    Als je die twee zaken los kan laten, ben je al een heel eind.     Dan zit je in het "nu".    Bewust bezig zijn met wat je ziet, voelt, ruikt, hoort in het nu kan ook heel wat rust geven.  Dat heb ik op dat moment mogen ervaren.    In die stilte kan er ook verbondenheid zijn.   Ook al communiceer je niet luidop met elkaar.     

Nooit eerder is een boodschap zo duidelijk overgekomen als toen.   Het leven komt zoals het komt maar het is uiteindelijk je eigen houding die bepaald hoe je de omstandigheden verder inkleurt.   

Met dit gegeven heb ik ook mijn wandelingen met Ian anders ingekleurd.    Getracht om deze altijd in het "nu" te doen.   Proberen niet te malen in mijn hoofd over van alles en nog wat, maar in contact blijven met Ian en de omgeving.  

Ik kan je verzekeren dat dit  zeer rustgevende wandelingen zijn waarop je jezelf volledig in balans brengt.    Dat is wat ik benoem als de kracht van de stilte.