Ian doet enkel de dingen die hij graag doet. In dat opzicht is hij niet anders dan ik. Zorgen dat hij het fijn had en alles leuk vond was mijn manier om hem te motiveren.
Nancy Martens
Ian was als pup en jonge puber een actieve wervelwind die in een mum van tijd mijn wereld tot een complete chaos had omgedoopt. Ik had totaal geen vat op hem. Joggers, fietsers en zelfs auto's hadden zijn volle aandacht. Hij liep ze achterna of joeg ze luid blaffend weg. Blaffen werd zowaar zijn handelsmerk en dat deed hij bij alles wat je je maar kon bedenken. Een eigenschap waar ik niet vrolijk van werd ! Alles begon heel gewoon met het blaffen op auto's die voorbij reden. Ondanks dat ik meteen met een gedragsdeskundige aan de slag ging, heeft het toch wel wat voeten in de aarde gehad om normaal met hem op straat te kunnen wandelen.
Voor hem was blaffen zijn lust en zijn leven. Hij trad het leven soms ook tegemoet als en kind in een pretpark, en bezorgde zichzelf zijn eigen rollercoasters door joggers en fietsers achterna te jagen en te geloven dat hij ze zelf had weggejaagd. Het werd zijn grootste passie en omdat dit gedrag ook zelfbelonend was werd het ook erg hardnekkig. Bovendien ging hij vol in het verzet als hij in zijn vrijheid werd beperkt. Hem tijdig aanlijnen om te voorkomen dat het fout ging, ontaarde dan vaak in hoge frustratie en onbeheersbaarheid aan de lijn. Hij viel dan ook letterlijk uit aan de lijn met veel kabaal. (reactiviteit). Ook aangelijnd wandelen was volgens hem het meest onzinnige dat je hem kon aandoen. Ook dan kon zijn frustratie oplopen en werd hij onbehandelbaar.
Kortom, Hij deed gewoon zijn eigen zin en had graag het laatste woord. Dat hij geen blad voor de mond nam is daarbij nog zacht uitgedrukt. Ian praat ook letterlijk bij alles wat hij doet, ervaart en voelt.
Door een gedragsdeskundige te raadplegen had ik gehoopt zijn blafprobleem in een mum van tijd onder controle te krijgen. Wat gewoon een blafprobleempje leek, was veel complexer dan ik zelf had kunnen bedenken. Het heeft heel wat tijd gekost Ian te leren begrijpen, in evenwicht te brengen en stap voor stap te werken aan zijn concentratie, focus, zelfbewustzijn en -beheersing.
Eén van de opvallendste dingen die uit Ian's gedragsanalyse naar voren kwam was hoe snel Ian opgewonden werd. Hij had niet veel nodig om compleet uit zijn dak te gaan. Dit vraagt een aangepaste aanpak en maakt elk probleem of nieuwe ervaring extra moeilijk. Pas veel later heb ik ontdekt wat er in zijn hersenen en lichaam gebeurde en hoe weinig invloed een gewone training daar op heeft. Zijn leervermogen en concentratie werd letterlijk aangetast.
Kortom ... Ian hield niet van een "voorgekauwd" opvoedingsplan. Zelfs het uitgewerkte trainingsplan van een gedragsdeskundige was , achteraf gezien, niet verfijnd genoeg om Ian probleemloos door het leven te loodsen. Ian had nood aan exclusief maatwerk. Zo iets waar ik zelf bij had moeten nadeken of desnoods nachten van had wakker gelegen. Wat helaas ook vaak is gebeurd.
Ian is typisch zo een hond waar je kop noch staart aan krijgt als je hem niet au serieus neemt. Je kan niet zomaar om hem heen en geeft daarom een totaal andere draai aan je leven dan je zelf voor ogen had.
Ik kon daar zelf niet altijd mee om en had het er vaak echt moeilijk mee. Door zijn gedrag niet langer te zien als "ongehoorzaam" maar als een gevolg van bepaalde factoren kon ik er steeds beter begrip voor opbrengen. Begrip dat wel degelijk nodig is om er op de juiste manier mee om te gaan.
Net als elke andere sheltie is Ian gevoelig, maar voor Ian betekend dit gevoeligheid in het zoveelste kwadraat. Noem hem gerust hoog sensitief ! Hij heeft duidelijk gevoeligheden die veel verder reiken dan dat van een doorsnee hond. Het betreft niet enkel het in balans houden van zijn eigen emoties maar vooral het aanvoelen van andermans energie en emoties, met als gevolg dat hij er zich ook aan ging spiegelen. En dat is enorm moeilijk. Hij weet wanneer ik uit balans ben, en dat weet hij vaak veel eerder dan mij.
Verder is Ian ook een controlefreak. Hij heeft graag een duidelijk overzicht van de situatie. Wanneer dingen uit de hand lopen of zijn petje te boven gaan dan zal hij er ook als dusdanig op reageren. Dat vertaalt zich in, jawel .... blaffen !
Ian heeft een grondige hekel aan honden die hem zonder enige vorm van fatsoen benaderen. Ik hoor het wel vaker bij andere sheltie-eigenaars. Het respecteren van zijn persoonlijke zone is een must. Die persoonlijke zone is bij Ian wel zijn heiligdom en hierin overtreft hij toch wel de doorsnee sheltie. Het grappige is dat je het ook altijd ziet als je bijvoorbeeld groepsfoto's maakt met andere honden. Hij laat altijd de nodige ruimte tussen hemzelf en de andere honden.
Ook tegenover mensen heeft hij een ruime persoonlijke zone. Zijn nieuwsgierigheid maakt dat hij graag mensen gaat begroeten door ze persoonlijk te gaan besnuffelen. Hij wil absoluut weten wie je bent. Maar dat wil nog niet zeggen dat je dan zijn maatje bent. Hij bepaald of hij gaat kennis maken en of hij voldoende vertrouwen heeft voor meer. Niet andersom. Maar ook dit is niet vreemd bij de meeste shelties. Ian wil geen knuffels en aaien voor er voldoende vertrouwen is. En dat vertrouwen krijg je niet zomaar ! Ben je zelf uit balans, ben je gestresst of straal je voor hem een negatieve energie uit dat vindt hij je gewoon niet leuk. Zelfs al heeft hij je toch besnuffelt of gelikt. Hij is doodeerlijk en zegt het je dus gewoon in je gezicht. Hij stelt jou aanwezigheid niet op prijs. Het is best grappig dat hij wildvreemde mensen soms blindelings kan vertrouwen terwijl bekend volk niet eens verder komt dan een vluchtige ontmoeting.
Aan katten en egels heeft hij een grondige hekel. Dat zit hem in de "onvoorspelbaarheid" omdat ze soms plots opduiken en snel van hem wegrennen. Gelukkig is bij het ouder worden zijn zelfbeheersing gegroeid en blijft hij er nu meestal rustig bij.
Ian heeft enorm veel kwaliteiten waarmee hij de meeste honden in veelvoud overtreft. Toch blijft Ian een enorm moeilijke hond. Als er morgen iets gebeurd wat hem en/of mij uit evenwicht brengt, dan staat hij naast mijn zijde als een niet te bereiken irritante blaffer. Gelukkig weet ik dat ik hem dan niet moet onderwerpen aan een streng heropvoedingsplan. Hij is gewoon uit balans en dan is het gewoon een kwestie van die balans te herstellen. heeft gewoon nood aan innerlijke stabiliteit. RUST is daarbij soms een toverwoord.
De sterkste basisbehoefte van Ian is denk ik toch wel zijn vrijheid. Wandelen is voor hem niet leuk als hij niet lekker los kan lopen. Hij wil zelf kunnen kiezen waar hij loopt en wat hij doet. Ik gun hem die vrijheid omdat hij geleerd heeft om ook los van de riem zijn fatsoen te bewaren.
Positieve aandacht is een must in Ian's leven. Hij werkt zichzelf graag uit de naad, en valt ook graag op met zijn doen en laten. Hoewel Ian niet zo te vinden is voor "in de pas lopen" doet hij graag wat je van hem vraagt. Hij was goed in obedience omdat tijdens deze lessen niets onder dwang of druk gebeurde en elke oefening opgebouwd werd als een spelletje.
Frustratie is, naast blaffen, Ian's grootste minpunt. Bovendien zijn beide nauw met elkaar verbonden. Er zijn heel wat zaken die Ian enorm irriteren en aangezien hij ook maar gewoon hond is kan hij ook al eens een slechte dag hebben. Ik merk het dan wel snel en maak het leven dan niet te moeilijk voor hem. Binnen een mum van tijd is de bui dan over.
Ian is ook wel een beetje een malle hond. Maar hij is vooral heel lief en puur. Hij is ook een gevoelig zieltje en er zit niets boosaardigs in hem. Ik kan hem ook ten volle vertrouwen. Dat is dan ook de reden waarom ik van hem hou. Hoe gek en mal hij ook in elkaar steekt, hij is toch het mooiste en het liefste wat me ooit is overkomen.