Pas als je iemands persoonlijke zone respecteert, kom je tot toenadering ...
Er zijn nieuwe schaapjes, en het moet gezegd ... ze zijn super schattig ! Ian en ik wandelen er vaak langs en ik hoop dat deze schaapjes er dit keer lang genoeg staan om aan te tonen dat er absoluut geen flitsende acties (van een hond) nodig zijn om de hele meute bij elkaar te krijgen. Maar ik ben ook heel nieuwsgierig naar de reden waarom schapen mij of Ian boeiend zouden kunnen vinden.
De eerste keer dat Ian ze zag schrok hij zich een hoedje. Damn, hij had ze daar gewoon niet verwacht. Ikzelf ook niet, dus ik was helemaal niet voorbereid. Het was ook een wei waar eerder nog nooit schaapjes hebben gestaan. Het was zelfs ooit Ian's speelparadijs. Ian's adrenaline level zat al zo hoog, waardoor hij meteen op de schaapjes afstoof. Gelukkig kon ik hem afstoppen, maar de schaapjes waren helaas geschrokken. Oeps ...foutje ! Kan gebeuren. Dat is goed voor 1 keer, maar ik trok er wel mijn lessen uit. Andere wei, andere schaapjes betekend voor Ian echt wel weer een adrenaline-opstoot. Ik moest dus weer wat rekening houden met zijn neurotransmitters. Het klinkt ingewikkeld, maar voor Ian betekend dit gewoon leren wennen aan het feit dat er weer schaapjes zijn. Dat was trouwens een koud kunstje. Onze volgende wandeling had Ian al zoiets van ... "ach, in die wei staan tegenwoordig schaapjes, dus blijf ik er maar een beetje vandaan.
Na enkele wandelingen waren we toe aan fase 1 : Elkaars persoonlijke zone respecteren en rustig kijken wat de ander doet. Ik zal nooit of te nimmer toelaten dat Ian dichter dan een meter bij de omheining komt. Schapen besnuffelen is er dus echt niet bij voor Ian en zal ik ook nooit toelaten. Dieren zijn onvoorspelbaar, en aangezien het mijn schapen niet zijn, heb ik de verantwoordelijkheid over de manier hoe Ian met ze omgaat. En dat betekend : "uit de buurt blijven".
Onlangs zag ik nog een wandelaar die zijn hond gewoon door de wei van de schapen liet lopen. Onverantwoord. Bovendien zijn de uitwerpselen van honden, schadelijk voor de schapen. Om nog maar te zwijgen over het feit dat honden schapen bang maken, en ze zelfs kunnen doden. Er bestaat ook zoiets als opvoeding, en zelfs Ian heeft het onder de knie om bij me te blijven, ipv bij andermans vee de vedette te gaan uithangen.
Maar ... ik wilde dus aantonen, dat je zelfs vanop afstand en zonder enige vorm van actie, kunt zorgen dat de kudde naar je toe komt. Als je dat maar op het juiste moment doet. Basisprincipes zijn gewoon "wederzijds respect" en "nieuwsgierigheid wekken" en "aanwezig zijn VOOR en tijdens het voederen". Met aanwezig zijn bij het voederen bedoel ik niet dat je zelf moet gaan voederen !!!! Er is vast wel eens een moment dat je wandelt op een moment dat meneer schapenboer naar zijn kudde komt kijken en ze te eten geeft. Schapen zijn niet dom. Ze weten wanneer dat gebeurd, nog voor ze de boer hebben gezien. Als je tijdens wandelingen vaak naar schapen kijkt, kun je aan het gedrag van de schapen zien dat het bijna voedertijd is. Vaak betekend dit dat je onmenselijk vroeg uit de veren moet.
Ik kan je verzekeren dat er heel wat weken wandelen nodig zijn om fase 1 te voltooien. Ian en ik staan dus vaak zomaar wat te kijken naar de schapen. Niet aan de omheining maar enkele meters daar vandaan, en aangezien schapen ook niet altijd aan de draad staan, is er behoorlijk wat ruimte tussen ons en de schapen. In eerste instantie schiet dat weinig op, en is het eerder een zinloze bezigheid. Een beetje naar de schapen staan staren is echter wel heel rustgevend. Ook voor Ian.
Donderdag ochtend was het zover. Ik zag het meteen. De schapen stonden een beetje bij elkaar en ik zei nog tegen Ian ... volgens mij is meneer schapenboer op komst. Ik wilde net dit unieke moment gaan filmen, toen ik in de verte de auto van de boer zag naderen. Ja lap ... gsm weg, want je gaat niet zomaar andermans kudde staan filmen. Damn ... het had absoluut de moeite geweest om de nieuwsgierige blikken van de schapen vast te leggen. Gelukkig waren we wel aanwezig VOOR het voederen. De eerste link tussen ons en het voederen werd dus al wel gelegd. We zijn trouwens gewoon doorgewandeld tijdens het voederen. Je moet niet altijd een pottenkijker willen zijn. Bovendien ... eens schapen hun eten hebben, heb je hun aandacht niet meer.
Maar kijk ... de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Onze schaapjes overtreffen echt wel mijn verwachtingen. Ofwel zijn ze echt heel makkelijk van karakter of zijn ze een beetje mens-gericht. Heel misschien vinden ze zelfs Ian grappig. Tenslotte is Ian één van de weinige herdershonden die zo mak en schaapachtig naar schapen kan kijken. Jawel ... als Ian in balans is, kan hij uren staan wortelschieten, zonder dat iets hem ook maar boeit. En dat moet je hebben bij die schapen, want die houden niet van fixerende honden. Vanmorgen was het dus echt zover. Het eerste moment van "herkenning" en "nieuwsgierigheid".
Vrij vertaald moet 1 van die schapen als volgt hebben geredeneerd : "Damn, daar heb je dat raar mens met die hond, zou het voedertijd zijn ?" En 1 schaap zet vaak de ander in beweging. Bangelijk toch ? Zie hier filmpje van fase 1 die eigenlijk al overging naar fase 2 : Wederzijds respect, nieuwsgierigheid, en een klein hongerke ....
Geen flitsende actiefilm, maar als je denkt dat het allemaal zo simpel is, stel ik voor dat je ook eens wat naar schaapjes gaat kijken. Je zult het wellicht snel opgeven !
Deze schapen-onzin is bedoeld om je te doen stilstaan bij het feit dat je ook zonder dwang, druk, geweld en kabaal, dingen in beweging krijgt. Het lukt zelfs bij schapen waarmee je geen binding hebt ! Alles wat nodig was, is elkaars grenzen respecteren (in dit geval persoonlijke zone van de schapen) en laten gebeuren wat spontaan gebeurd. Niet overtuigd ? Ik hoop dat ik deze schaapjes lang genoeg mag ontmoeten zodat ik ook volgende faces kan filmen. Tenslotte is het voor mij ook maar een experiment, en verder is schapen kijken voor mij en Ian gewoon een vorm van Yoga.
Lees meer »
Ik had beloofd terug te komen op het gemak waarmee Ian en ik een hele troep schapen bij elkaar kregen. Het straffe was dat we daarvoor eigenlijk helemaal niets hoefde te doen. Toch was het niet zo vanzelfsprekend dat deze schapen bij elkaar kwamen. Daarom was ik van zin geweest om dit met een aantal filmpjes aan te tonen. Het weekend na Ian's luie optreden, waren de schapen echter verdwenen. Niet zomaar voor eventjes, maar voor altijd. Zelfs de omheining, die er heel de winter was blijven staan, ondanks dat de schapen toen elders stonden, is nu definitief verdwenen. We kunnen dus niets meer filmen. Toch ga ik mijn best doen om aan te tonen dat je schapen niet zomaar zonder reden bij elkaar krijgt.
Het eerste filmpje dat ik wilde maken, was eentje van dezelfde situatie, waarbij Ian en ik aan de rand van de omheining staan, maar dit keer echter zonder dat er één schaap in beweging kwam. Want dat was tot voor kort altijd mijn ervaring geweest. Ian en ik hebben vaak schaapjes staan kijken. Bij wijze van oefening voor Ian. Na de wintermaanden was het voor Ian namelijk weer effe aanpassen geweest, toen bleek dat er weer schapen stonden. Hij kan het niet onder stoelen of banken steken, en krijgt dan altijd een beetje de kolder in zijn kop. Stel je voor. Staan daar ineens schapen terwijl je dat niet eens had verwacht. Daar wil je als "schaapsdrijvershondje" toch wel het fijne van weten. Gelukkig ken ik Ian's zwakke momentjes en zie ik ze lang vooraf aankomen. Dus Ian werd keurig terug geroepen en tijdens de eerstvolgende wandelingen werd hij netjes op afstand gehouden. Toen het nieuwe er af was, werd het een leuke oefening om van op afstand wat naar de schaapjes te kijken. Het deed hem weinig en Ian staarde gewoon wat met me mee. Hij werd er zelfs heel rustig van.
We gaan er geen sprookje van maken. Het is absoluut niet zo dat na verloop van tijd enige herkenning ontstaat tussen de schapen en het hondje dat wat verveeld staat toe te kijken. Absoluut niet. Mijn eerste filmpje moest overduidelijk aantonen dat die schapen heus niet zomaar samentroepen omdat wij er waren. Toch waren er schapen bij die enige nieuwsgierigheid ontwikkelde ten opzichte van Ian. Maar echt contact was er nooit, en was zelfs onmogelijk. Er stond stroom op de omheining en ik liet Ian er nooit gaan snuffelen. Filmpje 1 werd wellicht oersaai. Schapen troepen heus niet samen, als je er naar kijkt.
Ian en ik waren vaak vroeg op pad, en ook meermaals getuigen van het "voedermoment", waarbij schapen dus WEL bij elkaar troepen, zonder dat daar enige moeite voor nodig was. Ik denk niet dat die schapen op dat moment nog oog hadden voor ons, maar in hun onderbewustzijn waren we wellicht meer dan aanwezig. Ian en ik hebben vaak staan kijken, omdat ook dit een fijne oefening was voor Ian. De boer maakte er geen punt van, en vond Ian zelfs een beetje grappig. Het voedermoment was dus een tweede filmpje dat ik had willen maken. Daar kwam dan duidelijk in beeld hoe makkelijk het is om schapen in beweging te krijgen, als ze honger hebben.
Een derde filmpje had eentje kunnen zijn van een namiddagwandeling. Als schapen totaal geen honger hebben, staan ze wat verveeld voor zich uit te staren, en zien ze niet eens wie er langs de omheining loopt.
Al die saaie filmpjes ... het zou niet echt boeiend geweest zijn. Maar wel belangrijk om te begrijpen dat je heus geen kudde schapen bij elkaar krijgt, zonder dat je van belang bent voor hen.
Na al die weken van schaapjes kijken had ik hun vast patroon begrepen en wist ik wat er nodig was om ze in beweging te krijgen, al kon ik ze zelf niet in die behoefte voorzien.
En dan was daar het bewuste moment van mijn opnamen. Er was iets anders dan anders ! Het was zaterdag ochtend, en de boer had zich wellicht overslapen en was in de verste verte nog niet te zien. Geen idee wat er aan de hand was, maar de schapen hadden nog geen eten gehad, en een deel van de kudde had het al opgegeven en was al ver verwijderd van de voederplek. De schaapjes hadden wel honger. Ondanks dat wij weinig met het voederen te maken hadden, waren er toch enkele schaapjes die hun hoop hadden gevestigd op ons. Tenslotte hadden ze ons (wellicht niet bewust) waargenomen tijdens vorige voedermomenten. En er hoeft maar 1 schaap het idiote idee gehad hebben dat wij het van de boer zouden overnemen. Tja ... ik zoek maar een verklaring. Misschien bestaat bij schapen ook de wet van Pavlov en werden Ian en ik het signaal dat er eten op komst was ? Hoe dan ook ... plots waren Ian en ik hun "op hoop van zegen" en de moeite om richting voederbak samen te troepen. Het was een mooie en unieke ervaring. Het was duidelijk dat ze bepaalde verwachtingen hadden en ze kwamen echt van heel ver op ons toegelopen !
Ian's moraal is dan ook : Waarom zou je als een gek overal achteraan rennen om dingen voor elkaar te krijgen als rust, vertrouwen en inzicht hetzelfde effect heeft ? Tja Ian ... dat heb ik je destijds dan ook met hand en tand proberen duidelijk maken ! Hierbij nogmaals het filmpje van Ian's schaapsdrijfkwaliteiten vanop zijn lui gat.
Lees meer »
Dit is typisch Ian.
Geef hem een opdrachtje, en hij geeft je er een hoofdbreker voor in de plaats.
Ooit heb ik Ian geleerd om naar zijn plaats te gaan. Dit deed ik dmv een dekentje en wat lekkers, zodat hij wist waar ik hem hebben wou. Stap voor stap hebben we dit opgebouwd, tot hij dit vanaf een redelijke afstand kon. Op wedstrijden gehoorzaamheid en obedience zie je wel eens dat ze de hond naar een plek sturen die aangeduid is met kegeltjes. Dat wou ik ook wel eens proberen.
Ian vindt dat ik daar niet te lichtjes over moet gaan.
Op het filmpje laat hij duidelijk zien dat hij opdrachtjes toch wel liever naar eigen smaak en inzicht volbrengt.
Eerst moet er een kegel omver, en dan gaat hij zo ver mogelijk van het deken liggen. En dat doet hij iedere keer.
En ik mijn hoofd maar breken : "Ian, wat doe ik fout waardoor jij me niet begrijpt ?"
Lees meer »
Kruispunten tijdens de wandeling. Je wil niet weten welke toestanden ik met Ian al heb meegemaakt tijdens onze wandelingen, die zelfs dramatisch hadden kunnen aflopen.
Hoe vaak gebeurde het niet dat er net iemand aan kwam van achter de hoek, in gezelschap van een grote hond. Of een fietser, die hem bijna overhoop reed, waarna Ian in de achtervolging ging.
Bij Ian zat er geen rem op, dus hij liep alle onheil zomaar tegemoet.
De meeste onverwachte confrontaties spelen zich helaas vaak af op kruispunten, omdat veel aan het zicht wordt onttrokken. Je ziet niet altijd wat er aankomt. Ian daarentegen, die vaak voorop liep, heeft op deze momenten vaak situaties uitgelokt, die ik liever nooit had meegemaakt.
Hij evenmin.
Kruispunten in het bos...het werd van kleins af een oefenplek.
Net zoals je kleine kindjes leert te wachten aan het kruispunt, en niet zomaar over te lopen.
Ian was niet het type hond die zich als jonge wervelwind van zijn vrijheid liet beroven. Hij deed liever zijn ding.
Ik kan op mijn handen niet meer tellen hoe vaak het mis ging.
Niet enkel andere honden, maar vooral joggers en fietsers waren niet gediend met het ongehoorzame gedrag van Ian.
Toch kan ik met trots zeggen dat Ian en ik het koppigste duo zijn die er op de aardbol rondlopen.
Al ging het duizend keren fout
de volgende dag begonnen we gewoon weer opnieuw.
Ian was nog een jongeling van amper twee jaar toen zijn euro begon te vallen.
Elk kruispunt werd een keuze moment. Of hij rent er op af, en gaat keet schoppen.
Of hij komt als ik hem roep, en krijgt het lekkerste van het lekkerste dat ik tijdens wandelingen altijd bij me heb.
Zodra hij altijd kwam, was hij klaar voor meer zelfstandigheid.
In zijn hoofd is ondertussen het idee gevormd dat kruispunten iets bijzonders zijn.
Ik hoef niets meer te zeggen. Hij weet gewoon dat we kruispunten “samen” oversteken. Een automatisme dat me al veel ellende heeft bespaard.
Ik ken ook zijn lichaamstaal. Als hij op een kruispunt komt, en ik zie zijn staart en oortjes in uiterste alertheid omhooggaan, dan weet ik dat ik hem best terugroep.
En je gelooft het of niet, maar Ian is de beste “ik-kom-altijd-als-je-roept” hond van heel Berendrecht 😉.
Spelenderwijs leren loont ! Als je tenminste niet opgeeft na drie weken !
Hierbij filmpje van mijn oogappel
(Ooit de schrik van elke jogger, fietser en wandelaar)
Lees meer »