Voedselnijd …

Ik heb totaal geen idee wat er aan vooraf is gegaan, maar tussen Ian en Bowie ontstond op een gegeven moment een gevecht om een “knaagbotje” 

In eerste instantie was Ian niet eens zo bezeten of bezitterig op eten of knaagbotjes.    Wel werd Ian gulziger tijdens het eten, zodra Bowie in ons leven kwam.   Bowie deed iets langer over zijn eten en zodra Ian klaar was, liep hij naar het eten van Bowie, waardoor er ook daar wel eens een gevecht ontstond.    

Onze strategie om onderlinge spanningen te vermijden, hadden helaas weinig zin.  We gaven ze ver van elkaar hun eigen maaltijd, en uiteindelijk zelfs in een verschillende ruimte.   Maar zelfs al lieten we ze nog lange tijd na de maaltijd afzonderlijk,  dan nog bleef het stresslevel van Ian ongewoon hoog.    Dat begon dan vooral bij het binnenwerken van zijn eigen maaltijd.   Het was echt absurd hoe gulzig hij alles naar binnen werkte. 

We moesten het echt over een andere boeg gooien.   Ian is, en dat bleek al bij andere problemen, nu eenmaal een hond die emotioneel heel snel uit evenwicht is.   Hier moest ik iets mee doen, en zo begon ik aan mijn zelfbedachte stappenplan, met uiteindelijk toch een bevredigend resultaat.   

Mijn doel :   Ian van zijn gulzigheid afhelpen en hem weer bewuster en rustiger leren eten.   Door middel van deze bewustmaking zou het voor Ian al een sprong vooruit zijn als hij tijdens de maaltijd minder stress had.    Want het was die stress die er voor zorgde dat hij gulzig werd, en meteen naar de etensbak van Bowie stoof, die zich uiteraard niet liet doen.  De manier waarop Ian zijn voeding binnen werkte was ook niet meer gezond.  Hij gebruikte niet eens zijn tanden en graaide in drie tellen alles naar binnen.    

Mijn aanpak :   

Het was uiteraard een langdurig proces om het maaltijdgebeuren anders in te kleuren voor Ian.  Bovendien werd ik ook geconfronteerd met agressie die ik wou vermijden, maar in het begin helaas niet altijd kon voorkomen.     Ik zag maar 1 manier om dit te doen slagen en dat was Ian vooraf aan te lijnen en bij me te houden als hij zijn maaltijd kreeg.  Dat heb ik lange tijd gedaan maar was dus absoluut niet de oplossing.    Zodra hij klaar met eten was wou hij naar het etensbakje van Bowie met uitvalsgedrag aan de lijn tot gevolg.  

Er was nog heel wat werk aan zijn zelfbeheersing dus ging ik creatief aan de slag.   Ik deed nog slechts enkele brokjes in zijn etensbak.  De rest kreeg hij dan uit mijn hand zodra hij klaar was.    Brokje per brokje.   De eerste brokjes meteen na de maaltijd.  Maar daarna met steeds meer tussenposen.   De eerste brokjes werden ook gewoon voor zijn neus geworpen.    Zodra dit goed ging verbond ik aan die brokjes ook opdrachtjes.    Bijvoorbeeld een af of een zit.   Gewoon dingen die hij goed kon.   

De moeilijkheid was uiteraard dat Ian niet gewend was om rustig t blijven als zijn bakje leeg was en zijn stress zwaar de hoogte in ging, enkel en alleen al uit frustratie of boosheid omdat elders nog een etensbakje stond.    Die stress moest dus ook eerst omlaag.   Mijn strategie was dus in geen geval een quick fix.     Gelukkig is zijn euro wel gevallen en zodra hij goed door had dat hij niet bij Bowie moest zijn maar persoonlijk bij mij voor eten, kwam er rust in hem.     En dan komt uiteindelijk het moment dat je hem niet eens meer moet aanlijnen, en hij na zijn maaltijd keurig blijft wachten op de rest van zijn maaltijd die hij dan nog brokje voor brokje kreeg.

Het werd wel een voedingsritueel waar enorm veel tijd instak.   Een maaltijd bij Ian duurt nu nog steeds veel langer dan normaal.   Maar dat is ook nodig.   Vroeger nam hij meerdere brokken tegelijk in zijn bek om ze zonder kauwen in te slikken.  Hij gebruikte niet eens zijn tanden.    Daar was hij te gulzig voor, terwijl hij dat voor we Bowie hadden totaal geen moeite mee had.     Het was dus al een eerste succes als hij weer veel rustiger begon te eten.          

Maar dat was voor mij niet genoeg.    Hij zat met nog behoorlijk wat reststress.   Bepaalde geluiden of bewegingen konden hem nog steeds triggeren, zodat hij lang na de maaltijd nog wel eens op Bowie af kon stormen.   Een soort van zich afreageren ofzo.     (Oversprong gedrag ?)    Heel bizar, en dus echte hoofdbrekers voor me.

Dus bleef ik mijn oefening op zelfbeheersing uitbreiden en zelfs nog uitdagender te maken.   Bowie eerst zijn maaltijd geven, terwijl hij op zijn vast plekje moest blijven wachten tot hij zijn maaltijd kreeg bijvoorbeeld.    En wat deed hij dat goed !    

Inmiddels is het nu ook zo geëvolueerd dat Bowie na de maaltijd wel eens bij Ian komt kijken, want uiteraard heeft hij er lucht van gekregen dat er bij Ian nog wat te rapen viel.   Ik was bang dat dit dan zou ontaarden in omgekeerde agressie.    Dus Bowie naar Ian.   Of Ian die het niet pikt dat Bowie in de buurt van zijn maaltijd kwam.  

Om de één of andere reden is het gelukkig niet zo ontspoord.   Wat voor mij bevestigd dat het puur aan Ian's disbalans in neurotransmitters ligt als onverklaarbare en onbeheersbare agressie optreed.  Hij heeft zijn innerlijke rust terug bij de maaltijd en daar was het hem om te doen.    

Moeilijker is het wanneer de honden ’s avonds een vleesmaaltijd krijgen.   Het is moeilijker om daarvan maar een deel te geven en de rest met kleine beetjes.    Zijn vleesmaaltijd krijgt hij daarom volledig, en ik hou dan enkele droge brokjes die hij dan nog na de maaltijd kan verdienen.    De spanningen zit na een vleesmaaltijd wel veel hoger.  Ik heb dus eigenlijk wel een tijd de vleesmaaltijd geschrapt voor Ian tot hij met brokjes geen agressie meer had.  

Ik heb het geluk dat ik op dat moment al heel wat ervaring had op werken aan zelfbeheersing, het in balans houden van Ian's evenwicht en zien dat ik nooit over zijn stresslevel ging.    Bovendien heeft Ian een gedreven motivatie om opdrachtjes uit te voeren.   Opdrachtjes die ik ben gaan toevoegen voor, tijdens en na de maaltijd.     Als ik hem dit eerst nog had moeten aanleren, was mijn tactiek wel erg tijdrovend en omslachtig geweest.  

Ondertussen is het zo dat ik Ian naar zijn plekje stuur als ik hun eten klaarmaak en dat ik eerst Bowie eten geef.   Ian krijgt zijn eten pas als Bowie het zijne op heeft en ik zijn bakje heb weggehaald.   Ian blijft rustig, zonder stress, wachten op zijn maaltijd tot ik het hem geeft.   Hij krijgt nog steeds de helft, terwijl hij de rest brokje per brokje krijgt.    Al die tijd kan ik vrij rondlopen in huis terwijl Ian toch op zijn plek blijft en ook Bowie kan makkelijk naar Ian komen zonder dat Ian er boos van wordt.   En hij wordt ook niet boos als ik een brokje op de grond gooi en en dat dan vlak bij Bowie terecht komt.    Stel dat Bowie het pakt, dan nog gebeurd er niets.

Dit is wat ik bedoel met werken op het innerlijke balans van een hond, ipv werken op gedrag.    Als een hond zijn driften kan beheersen, is het gedrag ook neutraal en niet langer agressief.  Geen enkele hond kan zichzelf beheersen als hij innerlijk uit balans is.   Dan mag je nog jaren trainen, corrigeren, straffen, gedrag negeren of domweg wat in het wilde weg belonen ...  Het is allemaal moeite voor niks.   Maar om dat te weten moet je het eerst eens zelf meegemaakt hebben wat het betekend als een hond zo hoog in stress gaat en niet meer voor rede vatbaar is.      Ik wil de gedragsdeskundige wel eens ontmoeten die dat verhaal eens effe snel oplost.   No way !  Ian's voedselagressie werd met veel liefde tijd en geduld aangepakt en het resultaat is bevredigend.  

Het spreekt voor zich dat ik nooit ben gaan filmen in het heetst van de strijd.   Het was voor mij vooral concentreren op Ian en zorgen dat het niet tot een gevecht kwam.  

Enkel de uiteindelijke bemoedigende resultaten heb ik wel vast gelegd.    Dit vooral wat betreft Ian's zelfbeheersing, concentratie en het uitvoeren van de opdrachtjes, terwijl Bowie zijn maaltijd al lang binnen had.

Filmpje 1  

Het eerste filmpje is weinig zeggend, dus behoeft wat uitleg.   Dit filmpje is gemaakt op een moment dat de voedselagressie al grotendeels was opgelost (ik heb nooit gevechten of toestanden gefilmd omdat je dan wel wat anders aan je hoofd hebt, ipv je gsm nemen en filmen)

 In dit filmpje beheerst Ian zichzelf al in die mate dat hij (zonder dat ik het hem vraag!) op zijn plek gaat.   Ik had het bakje met Bowie zijn eten al klaargezet en geef het hem waarbij Bowie keurig gaat zitten als ik zijn richting uit kom.   Ik neem er ook gewoon mijn tijd voor.    Het is dus niet snel snel bakje van Bowie neerzetten en dan rap naar Ian, om hem zijn eten te geven.   Neen, ik vertrouw hier letterlijk op de zelfbeheersing van Ian, die op zijn plekje gewoon rustig afwacht eer hij zijn maaltijd krijgt.

 Het was niet de bedoeling dit filmpje openbaar te tonen dus ja ... Johan doet tussendoor effe onnozel omdat ik film :)