Ian was er vroeg bij wat betreft het nablaffen van auto's. Omdat hij nog in zijn gevoelige socialisatieperiode zat besloot ik zelf niet te gaan aanmodderen en nam een gedragsdeskundige onder de arm.
Anouk Covents nam de tijd om Ian's gedrag op straat te observeren, maar keek eveneens naar zijn gedrag in het algemeen. Ook onze onderlinge band en de manier waarop we met hem omgingen werd onder de loep genomen. Door middel van deze observaties en een vraaggesprek werd er een gedragsanalyse gemaakt. Zo kon een strategie op maat worden bedacht en kregen we advies hoe we verder met hem moesten omgaan.
De aanpak bestond uit verschillende onderdelen :
Mijn band verstevigen met Ian : Des te belangrijker Ian mij vond, hoe makkelijker het was om zijn aandacht te krijgen, en hoe minder hij interesse had voor zijn omgeving. Veel spelen en dingen samen doen was een must.
Het verbeteren van Ian's concentratie : Dit kon door oefeningen te doen waarbij hij zelf moest nadenken. Uiteraard moesten deze oefeningen ook echt heel leuk zijn voor hem, en moesten ze in eerste instantie in een prikkelarme omgeving gebeuren. Zo leerde ik hem oa, stap voor stap zijn eigen speeltjes op te ruimen. Deze oefeningen waren op hun beurt ook een belangrijke schakel in het verstevigen van onze onderlingen band. Ik zeg oefeningen, maar het waren min of meer ook spelletje voor Ian.
Ian leren focussen op mij, ipv op zijn omgeving :Ook dit werd stapsgewijs opgebouwd. Voor we de straat op konden, werd ook hier gestart in een prikkelarme omgeving (onze woonkamer en later de tuin). Het was de bedoeling dat Ian me zou aankijken als ik het hem vroeg. Eerst liet ik dit spontaan gebeuren, wat werd beloond door een klikkerwoord (yes) en waar een beloning (lekkers) op volgt. Zie ook rubriek "aanleren van klikkertraining" Zodra hij dat begreep, verbond ik die handeling met de opdracht “Ian kijk”. Ian bleek een snelle leerling ! Stapsgewijs konden we de omgevingsprikkels opdrijven tot we uiteindelijk de straat op konden. Eerst in een straat met weinig verkeer, tot uiteindelijk de normale verkeersdrukte.
Normaal zou je verwachten dat hiermee het probleem van de baan was. Maar zo werkt het helaas niet. Zeker niet bij een duo als Ian en ik. Ian had vaak een terugval, zelfs nadat het al een tijdje goed ging. Ik zag dus dingen over het hoofd. Aan mij de eer om uit te vlooien wat ons telkens deed falen, want naar mijn gevoel was de hulp (en kennis) van een gedragsdeskundige veel te beperkt. Achteraf bleek dat werken aan Ian zijn zelfbeheersing een groot ontbrekend onderdeel was in het advies van Anouck.
Er waren uiteraard nog tal van factoren die de kans op succes soms drastisch konden saboteren. Ik noem ze mijn persoonlijke struikelblokken. Zaken waar ik telkens tegen aan liep waardoor ons traject geen rechtstreeks succes was. Zoals :
Mijn inschattingsfouten in Ian’s evolutie en stressniveau
Mijn gebrek aan zelfvertrouwen.
Storende omgevingsfactoren waar ik soms geen rekening mee hield.
De gebrekkige kennis van sommige hondenscholen
Gebrek van mijn eigen kennis en inzicht
Persoonlijke vaardigheden ( hoe je overkomt )
Het moeilijk kunnen accepteren dat Ian verbaal graag uit de hoek komt.
De soms moeilijke omstandigheden in het leven.
Ian’s temperament en rasgebonden eigenschappen
Te hoge verwachtingen.
Deze struikelblokken vind ik belangrijk genoeg om ze in een afzonderlijke rubriek verder toe te lichten.
Kort gezegd : Er was meer nodig dan alleen maar de door Anouk voorgestelde therapie, en daar had ik me lelijk aan mispakt. Er is zoveel waar je oog voor moet leren hebben en ik moest op veel vlakken mijn trainingstraject hierzien. Niet alles is dus in kant en klare oplossingen naar me toe geschoven. Heel veel zaken moesten eerst grondig fout gaan, en dingen moesten eerst grondig fout gaan alvorens ik er zelf over ging nadenken. Ik had in het begin ook te weinig kennis om meteen op het juiste spoor te zitten. Ik heb ook de nodige persoonlijke tegenslagen gekend waardoor het blaffen op straat een langdurig traject werd.
Ondertussen blaft Ian al jaren niet meer op auto's ! Gelukkig ! Toch weet ik dat Ian nooit echt fan zal zijn van druk verkeer. Hij kan heus wel gewoon op straat lopen. Heel netjes zelfs ! Maar het kan hem vaak gewoon echt frustreren. Het is zijn ding niet. Hij loopt liever vrij in de natuur.
In Sommelsdijk (onze vakantieadres) loopt Ian gewoon los op straat (uiteraard de rustige straatjes in de omgeving) en je merkt gewoon dat dit beter bij hem past. Ja, er rijd daar ook wel eens een auto , een tractor en heel wat fietsers, maar dat raakt zijn koude kleren niet.
Heb ik gefaald ? Ik vind voor een stuk van wel. Ik had een nog veel verfijndere aanpak moeten doorvoeren op vlak van Ian's belevingswereld.
Niet alles wat ik nu weet, wist ik op het moment dat ik het echt nodig had. Het advies van Anouk was niet verkeerd bedoeld , maar voor Ian, die van kleine prul al uit balans kon zijn, was de therapie veel te oppervlakkig. Hierdoor heb ik te vaak fouten gemaakt die soms echt grote impact hadden op Ian, waardoor ik deze dan achteraf ook weer opnieuw moest zien recht te trekken. Het leek meer op een straatje zonder eind en het heeft me bijna twee jaar gekost ! Dit was veel te lang en te stressvol soms. Voor mezelf en voor Ian.
Ian zijn temperament in combinatie met rasgebonden eigenschappen hebben dit probleem voor mij soms extra moeilijk gemaak. Anderzijds wil ik ook realistisch blijven. Hij is wie hij is, en voor een stuk hoort hij ook gewoon zo te zijn. Dat moet ik accepteren.
Filmpje uit de praktijk ...
Ik kan helaas geen filmpjes tonen van Ian's blaf-gedrag op auto's. Het was nu niet meteen het mooiste om van je pup te gaan filmen. Onderstaand filmpje is van toen Ian al enkele weken in training was. Je ziet dat hij al lang voordat de auto er is mijn aandacht opzoekt. In het begin deed hij dat op verzoek door het opdrachtje "Ian kijk" maar in het filmpje is contact met me zoeken al bijna een automatisme. Ian ging daar in eerste instantie ook altijd bij zitten (wat ik hem niet vroeg, maar wat hij uit zichzelf was gaan doen). Daardoor kon ik nooit echt vlot met hem doorlopen. Maar beter zo dan dat hij toch weer zou zijn gaan blaffen. Ook ging hij iedere keer met zijn voorpootjes van de grond om zijn beloning te krijgen. Dat is in een later stadium gelukkig ook helemaal vanzelf verdwenen. Wat je in dit filmpje ook duidelijk ziet is dat er nog heel wat stress aanwezig is. Hij blaft niet, hij neemt automatisch contact, neemt zijn voertje aan, maar is nog steeds innerlijk volledig uit balans. Het is dus niet omdat je hond doet wat hij geleerd heeft, dat zijn innerlijke gevoel ok is. Daar gaat men soms te licht over, en dit zorgt uiteindelijk vroeg of laat voor herval in gedrag.
Filmpje 2 (met een uitgebreide uitleg !!!)
Hier een filmpje dus van Ian in een veel later stadium. Ik had toen nog wel eens af te rekenen met herval in zijn gedrag. In begin begreep ik dit niet, omdat ik mijn oefeningen keurig had opgebouwd zoals gedragsdeskundige mij had geadviseerd. Gaandeweg heb ik mogen ondervinden dat het wennen aan verkeer niet enkel te maken heeft met de intensiteit van dat verkeer. Vaak hing het ook erg af van andere factoren en situaties waarbij Ian stress begon te stapelen. Hier had ik in het begin totaal geen zicht op. Ook zijn hoog sensitiviteit was een moeilijke factor.
Grofweg gezegd was ik in eerste instantie enkel bezig geweest met het ombuigen van Ian's gedrag, maar ondanks goeie prestaties bleek er iets niet te kloppen. En dan met name zijn stress. Het ging van wekenlang volmaakt rustig en beheerst gedrag met helaas af en toe een zwaar terugval. En dit alles ondanks de hulp van een gediplomeerd gedragsdeskundige.
Daarom heb ik dit filmpje gemaakt. In dit filmpje blaft Ian niet, maar het is wel duidelijk dat hij heel wat stress heeft. Je hoort hem piepen n hij eet ook heel wat gras, wat zijn manier is om de stress onder controle te houden. We bevinden ons op ruime afstand van het verkeer terwijl dat normaal geen probleem meer was.
Ten tijde van dit filmpje was ik gaan beseffen dat ik op vlak van Ian's welzijn nog maar bitter weinig had bereikt. Eigenlijk was enkel MIJN probleem aangepakt. Ik had het moeilijk met het feit dat Ian blafte op verkeer dus nam ik een gedragsdeskundige die mij daarbij kon helpen. Na lange tijd intensief oefenen en trainen was ik geholpen, want Ian blafte niet meer op verkeer. Maar zijn eigenlijke probleem was blijven bestaan.
Daarom ben ik zelf gaan uitzoeken wat Ian's probleem eigenlijk was en ik kwam er achter dat dat niet het blaffen was, maar zijn onbeheersbaarheid van zijn frustraties en andere ongenoegens.
Je wil niet weten welke weg ik hierna nog heb moeten afleggen om Ian's innerlijk evenwicht volledig te begrijpen, in balans te krijgen en in balans te houden ... En je wil niet weten hoe onzinnig men het soms vindt dat je daar naar streeft maar ik heb niets aan goed gedrag als mijn hond niet goed in zijn vel zit.
