Zelfredzaamheid – de kracht van de stilte

Voor mij is zelfredzaamheid bij een hond iets heel moois. Het is geen trucje of een lijstje commando’s die netjes worden uitgevoerd, maar een diepere manier van samenleven. Het betekent dat een hond, eenmaal volwassen, stevig op zijn poten staat en de wereld aankan.   Dit wil zeggen dat een hond gekeerd heeft wat kan en niet kan, en dus niet meer voortdurend moet worden bijgestuurd (tenzij zich er een uitzonderlijke situatie voordoet).   Een hond die zelfredzaam is leest zijn omgeving en maakt daarin verstandige (en juiste) keuzes.   Niet omdat hij daar dan de opdracht voor krijgt, maar omdat hij zelf weet en begrijpt wat er van hem wordt verlangt.  

Het mooie aan zo’n hond is dat je niet voortdurend hoeft te bij te sturen. De band is zo sterk, de afstemming zo subtiel, dat woorden bijna overbodig worden. Je voelt elkaar aan. Je deelt een blik, een kleine beweging – en dat is genoeg. Geen harde bevelen, geen overbodige ruis. Alleen stilte. Vertrouwen. Begrip.