Sommige mensen halen zoveel voldoening om fouten uit het verleden te herhalen, alsof je jaren later nog van een fout dient te leren,

Ik heb Ian van kleins af altijd gewoon los laten lopen in bos of polders.   Ondanks dat ik wel goed uitkeek, waren er altijd wel onvoorziene omstandigheden, en ging Ian dus met regelmaat wel ergens achter aan.  Op die manier kon ik onmogelijk aan een goede recall werken.   Anouck gaf me het advies om Ina aan een lange lijn te doen, zodat hij niet meer in de fout kon gaan.   

Die ene keer dat ik haar advies had opgevolgd liep het al meteen fout.    Anouck had er geen rekening mee gehouden dat Ian in een fractie van een seconde van nul naar 100 ging wat adrenaline betreft.    In dat geval is een sleeplijn letterlijk onverantwoord.  Een hond op snelheid geeft zichzelf een wel zeer ongezonde correctie.   De lijn sleepte over de grond toen Ian begon te rennen.  Uiteraard reageerde hij niet op mijn recall.  Ik had de keus tussen de lijn vastgrijpen of hem gewoon te laten lopen.  Richting een drukke straat.  Wat hem zeker niet zou doen stoppen.  Ik heb de lijn gegrepen en gaf Ian een opdoffer van jewelste.  Het deed hem niets.  Om maar te illustreren hoe hoog zijn adrenaline op dat moment was.    

Dit heb ik in alle eerlijkheid aan Ronald verteld.   

Ik

Ik geef honden ook leiding, want ik bepaal tenslotte voor hen wat kan en wat niet.  Ian had een passie voor het achterna hollen van alles wat bewoog.  Wellicht vanuit het doel waarvoor hij is gefokt.  Hij had daar best lol in, maar zijn pleziertjes passen niet altijd binnen dat wat mensen acceptabel vinden.  Het was ook gevaarlijk.  Ik had geen andere keus dan dit gedrag om te buigen.  Maar ik heb het nooit gecorrigeerd.  1 keer is er wel eens een correctie gebeurd omdat ik hem nog aan een lange lijn had en begon te rennen.   Die lange lijn was niet bedoeld als correctie, maar om hem te leren komen als ik hem riep.  Ik was in een prikkelbare omgeving, maar je hebt niet alles in de hand.  Onverwacht werd ik geconfronteerd met een fietser.  In principe is er op dat moment hetzelfde gebeurd als destijds in de MG hondenschool, met het enige verschil dat ik niet de andere kant ben uitgelopen, maar verveeld zat met het feit of ik de lijn moest loslaten (om Ian tegen de snelheid van zijn eigen lichaam te beschermen) of de lijn vast te houden om te vermijden dat hij met lijn en al achter een fietser ging, met de kans dat hij die overhoop liep.  Tijd voor nadenken was er niet en dus ook niet de tijd om de lijn los te laten.   Hij was al aan het eind van de lijn en kreeg dus een ferme ruk (wat wel degelijk een correctie is) en net daarna heb ik de lijn los gelaten. Meneer krabbelde gewoon weer recht en begon te lopen, met lijn en al.   Hier heb ik dagen van wakker gelegen.  Dit had lichamelijke gevolgen kunnen hebben en het was niet mijn bedoeling geweest om de lijn effectief vast te houden zodat hij die correctie kreeg.  Maar er was ook het feit dat het hem niets scheen te doen, terwijl Ian best wel een heel gevoelig ventje is.   Ik heb dit dan ook met mijn gedragsdeskundige doorgenomen want ik kon dit niet plaatsen.  De uitleg van haar was dat de adrenaline (en andere stofjes die in zijn hersenen vrij komen als er sprake is van stress en opwinding) bij Ian vaak zo extreem hoog is, dat zijn gedrag geen bewuste keuze is, maar iets dat in een reflex gebeurd.  Het schakelt vaak zijn zintuigen uit.  Zo een beetje als de uitdrukking “verstand op nul en gaan”.   Dit was eigenlijk da basis van mijn probleem met Ian.  Er was snel een disbalans in neurotransmitters.     Dat tast ook het leervermogen aan, en maakt dat hij onbereikbaar is als dat gebeurd.  Vaak wordt zelfs pijn op,dat moment niet gevoeld.   Het is niet omdat hij het niet voelt, dat het geen schade kan teweeg brengen aan zijn lijf.  Dat is dan toch al iets om over na te denken als men perse zware correcties wil gebruiken.  Ik heb de lange lijn na dit incident nooit meer gebruikt.  En hij was trouwens nog even fanatiek in het achterna hollen van joggers en fietsers.  Correcties zijn dus niet de aangewezen methode in het bijsturen van een hond.

——————-

Achteraf in een andere conversatie kwam hij daar op terug.  Alsof ik nog te leren had uit die gemaakte fout.   Alsof ik totaal geen besef had wat er destijds gebeurd was.  Alsof ik daar voor hem persoonlijk nog boete voor moest doen.  Dan daar hij ook nog wat propaganda voeren voor het corrigeren, vind hij zelfs dat ik juist gehandeld heb.  En heel bizar, nadien zegt hij dat ik verkeerd gehandeld heb.    In een gesprek dat weliswaar veel later volgt.   Ronald weet het altijd beter, maar wat vandaag zus is, is morgen zo.

gesprek 1 

Ronald

Dat lukt jou ook niet zonder corrigeren want dan had je de lijn moeten loslaten als Ian ergens achter aan wilde vliegen.

Dat zijn keiharde correcties

 

ik

Dat is 1 keer gebeurd.  Ik wist niet wat ik moest doen en heb in reflex de lijn van de grond gepakt.  Uiteraard is dat een zware correctie.  Ik heb er van wakker gelegen.   Dit was niet mijn bedoeling geweest.  Maar Ian had zoveel adrenaline dat hij niet eens reageerde.

Ik heb de lange lijn nooit meer gebruikt

 

Ronald

Natuurlijk was dat wel jouw bedoeling. Ik weet niet wat er toen aan de hand was maar als jij hem niet gestopt had was het neem ik aan fout gegaan?

 

Ik

Het was in bos, maar niet ver van een autoweg.  Ik heb hem alsnog los gelaten.   Hij heeft gerend tot hij door had dat hij de fietser niet kon inhalen.  Het feit dat ik de lijn had opgepakt en hij er door viel had gelukkig tot gevolg dat die fietser veel meer voorsprong had.  Hij is er toch nog effe achter gegaan, maar gelukkig niet de weg op.   Als hij de straat had op gerend en er was een auto door hem geslipt, dan was dat wel gevaarlijk geweest hè !

En jij geloofd dus echt dat een hond vol adrenaline reageert op zo een schok, terwijl die hond nog niet reageert op een correctie van een lijn met die snelheid

Ronald

Nee dat geloof ik niet dan moet je corrigeren maar daar ben jij het dus niet mee eens. Jij heb liever dat Ian die fietser grijpt of onder een auto komt.

 

Ik

Hoe corrigeer je dan een hond die vol adrenaline zit ?

Ronald

Het liefst corrigeer ik die niet.

Ik

Nee, ik ook niet.  Heeft ook totaal geen zin

Ronald

Maar jij vind dus dat je verkeerd gehandeld heb toen Ian achter fietser aanging door hem te corrigeren. Met andere woorden nu had je hem gewoon zijn gang laten gaan ongeacht de consequenties? Ik vind dat jij toen heel goed en heel verantwoord heb gehandeld en mensen die dat niet doen zouden geen hond mogen hebben.

Je kan jezelf hooguit kwalijk nemen dat jij het zo ver heb laten komen

 

 

 

Ik

Ik heb gehandeld vanuit het feit dat Ian mogelijks de fietser zou kunnen doen vallen, en eventueel de gevolgen als hij op straat zou komen (met een lijn van tien meter achter zich aan.  Het had zijn dood kunnen zijn en bovendien ook een ongeval veroorzaakt hebben op de weg.  Ik had niet de bedoeling hem te corrigeren

Ronald

Dus jij denk dat als ik corrigeer ik dat voor mijn lol doe?

 

Ik

Neen dat heb ik niet gezegd.  Maar werkt corrigeren wel ?  Kan het niet op een andere manier ?   Je corrigeert gedrag.  Kun je niet beter iets doen aan de oorzaak ?

Als ik Ian corrigeer voor het ergens achter lopen, denk je dat dit dan zijn zelfbeheersing en probleem met neurotransmitters oplost ?  En denk je dat zijn instincten daarmee verdwijnen ?

 

 Ronald

Natuurlijk kan je beter iets doen aan de oorzaak. Waarom heb jij dat niet gedaan dan?

ik

Lol, dat heb ik toch gedaan !

Ronald

Als dat zo was had je niet hoeven te corrigeren

 

Ik

Er is zelfbeheersing, er is concentratie, hij is in balans, hij komt als ik hem roep, ik heb een goeie band met hem, enz ….   Zijn instinct (drang om overal achter te lopen)  is niet weg, maar hij heeft nu gelukkig andere interesse

Ronald

Maar ik dacht dat Ian een probleem had kwa achtervolgen/jagen en nu blijkt dat hij dat maar 1x heeft gedaan.

 

ik

Toen die correctie was vroeger, toen ik nog advies had van gedragsdeskundige.  Het was trouwens haar idee om een lange lijn te gebruiken om Ian meer vrijheid te geven, omdat hij niet los kon lopen omdat hij anders overal achter ging.

En nee, dat probleem was inderdaad niet in drie tellen opgelost.   Maar ik heb niet dat achternajagen opgelost, maar zijn zelfbeheersing, concentratie, focus en samenwerking.  En daarmee heb ik dat het achternajagen opgelost.  Snap je

 

 

Ronald

Ik snap het volledig, volgens jou leer ik het Bo niet af door samen met haar aan zelfbeheersing, focus, vertrouwensband en concentratie te werken,   door middel van ongewenst gedrag zo  te straffen dat ze er mee stopt. Volgens jou vind ik dat een hond moet luisteren, je een hond niet iets kan aanleren zonder correcties, en dat honden  100% zijn te vormen.

 

 

Ik

Honden zijn niet 100 procent te vormen, maar dat is wel wat jij verwacht.  Is er probleemgedrag, dan vind jij het te vergaand om de oorzaak aan te pakken, en corrigeer (of verbeter) jij liever het gedrag dat er uit voortvloeit.

 

——-

gesprek 2

 

 

Dat Ian aan een tien meter lijn zat omdat hij overal achter ging was ook een advies van die gedragsdeskundige en ik had zelf geen idee hoe fout dit kon lopen, en dat je ook wel eens in een situatie terecht kon komen waarin geen enkele keuze die je maakt, goed is Ian.  Ik heb in een fractie van een seconden de keuze gemaakt waarvan ik op dat moment dacht dat dat het beste was.   De andere optie was Ian gewoon laten gaan, met een lijn van tien meter achter zich, waarmee hij alsnog ergens kon achter blijven hangen en als dat niet gebeurde, hij doodleuk achter die fietser aan bleef gaan die richten de straat op ging.  Een drukke baan, die hij wellicht nooit zou hebben overleeft.   Ik heb nadien nooit die lijn nog gebruikt.  Ik heb die lange lijn dan ook nooit meer gebruikt.

Ik heb nooit verkondigd dat ik met Ian een foutloos parcours heb afgelegd en er is niets moeilijker te weten dat bepaalde fouten een impact op hem hebben gehad.   Ik draai de tijd niet terug, maar ik blijf mezelf niet voortdurend kwellen om dat wat mis ging.  Ik heb na 2 moeilijke jaren uiteindelijk 11 fantastische jaren gehad waarin Ian gelukkig was en hij overal complimenten kreeg.   Ik heb ook nooit het gevoel van spijt gehad omdat ik niet de geschikte gedragsdeskundige had. Ze heeft me ook goeie dingen geleerd waar ik ook veel voordeel heb gehaald.    Het is mijn verantwoordelijkheid geweest welke keuzes ik in Ian zijn leven heb gemaakt.  Ik heb dan ook gekozen om zonder een gedragsdeskundige of hondenschool verder te gaan en dat was de beste keuze ooit.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

dit was ook nog een reactie 

 

Ik heb geen strijd gewonnen met Ian, maar ik heb ook niets verloren.  Ian wist wat kon en wat niet.  In tegenstelling tot wat jij veronderstelt van een training zonder dwang, druk of fysiek ingrijpen.  Ik heb van Ian heus geen dingen getolereerd die in onze maatschappij niet kunnen.*****Ik weet niet hoe vaak Ian is uitgevallen of ergens achterna wilde gaan maar dat heb jij inderdaad niet getolereerd door fysiek in te grijpen/te straffen doordat jij de riem vasthield als hij uitviel. Ik weet niet hoe jij daarna dat heb opgelost