Ik heb Ian van kleins af al gewoon los laten lopen in bos of polders.    Ik heb altijd wel goed opgelet waar en wanneer maar ik had uiteraard vaak te maken met onvoorziene omstandigheden.     Uiteindelijk had Anouck me eens het advies gegeven om Ian aan een lange sleeplijn te doen, zodat hij nergens achter zou gaan, of ik zeker al controle over hem zou hebben.

Die ene keer dat ik dat dus geprobeerd heb, liep het al grondig fout.    Anouck had er geen rekening mee gehouden dat Ian in een fractie van een seconde van nul naar 100 ging wat adrenaline betreft.    In dat geval is een sleeplijn letterlijk onverantwoord.     Ik heb het die ene keer helaas meteen kunnen ondervinden. 

Dit heb ik uiteindelijk ook aan Ronald verteld :

Ik geef honden ook leiding, want ik bepaal tenslotte voor hen wat kan en wat niet.  Ian had een passie voor het achterna hollen van alles wat bewoog.  Wellicht vanuit het doel waarvoor hij is gefokt.  Hij had daar best lol in, maar zijn pleziertjes passen niet altijd binnen dat wat mensen acceptabel vinden.  Het was ook gevaarlijk.  Ik had geen andere keus dan dit gedrag om te buigen.  Maar ik heb het nooit gecorrigeerd.  1 keer is er wel eens een correctie gebeurd omdat ik hem nog aan een lange lijn had en begon te rennen.   Die lange lijn was niet bedoeld als correctie, maar om hem te leren komen als ik hem riep.  Ik was in een prikkelbare omgeving, maar je hebt niet alles in de hand.  Onverwacht werd ik geconfronteerd met een fietser.  In principe is er op dat moment hetzelfde gebeurd als destijds in de MG hondenschool, met het enige verschil dat ik niet de andere kant ben uitgelopen, maar verveeld zat met het feit of ik de lijn moest loslaten (om Ian tegen de snelheid van zijn eigen lichaam te beschermen) of de lijn vast te houden om te vermijden dat hij met lijn en al achter een fietser ging, met de kans dat hij die overhoop liep.  Tijd voor nadenken was er niet en dus ook niet de tijd om de lijn los te laten.   Hij was al aan het eind van de lijn en kreeg dus een ferme ruk (wat wel degelijk een correctie is) en net daarna heb ik de lijn los gelaten. Meneer krabbelde gewoon weer recht en begon te lopen, met lijn en al.   Hier heb ik dagen van wakker gelegen.  Dit had lichamelijke gevolgen kunnen hebben en het was niet mijn bedoeling geweest om de lijn effectief vast te houden zodat hij die correctie kreeg.  Maar er was ook het feit dat het hem niets scheen te doen, terwijl Ian best wel een heel gevoelig ventje is.   Ik heb dit dan ook met mijn gedragsdeskundige doorgenomen want ik kon dit niet plaatsen.  De uitleg van haar was dat de adrenaline (en andere stofjes die in zijn hersenen vrij komen als er sprake is van stress en opwinding) bij Ian vaak zo extreem hoog is, dat zijn gedrag geen bewuste keuze is, maar iets dat in een reflex gebeurd.  Het schakelt vaak zijn zintuigen uit.  Zo een beetje als de uitdrukking “verstand op nul en gaan”.   Dit was eigenlijk da basis van mijn probleem met Ian.  Er was snel een disbalans in neurotransmitters.     Dat tast ook het leervermogen aan, en maakt dat hij onbereikbaar is als dat gebeurd.  Vaak wordt zelfs pijn op,dat moment niet gevoeld.   Het is niet omdat hij het niet voelt, dat het geen schade kan teweeg brengen aan zijn lijf.  Dat is dan toch al iets om over na te denken als men perse zware correcties wil gebruiken.  Ik heb de lange lijn na dit incident nooit meer gebruikt.  En hij was trouwens nog even fanatiek in het achterna hollen van joggers en fietsers.  Correcties zijn dus niet de aangewezen methode in het bijsturen van een hond.

Achteraf in een andere conversatie reageerde hij daar op. 

 

dit was ook nog een reactie 

 

Ik heb geen strijd gewonnen met Ian, maar ik heb ook niets verloren.  Ian wist wat kon en wat niet.  In tegenstelling tot wat jij veronderstelt van een training zonder dwang, druk of fysiek ingrijpen.  Ik heb van Ian heus geen dingen getolereerd die in onze maatschappij niet kunnen.*****Ik weet niet hoe vaak Ian is uitgevallen of ergens achterna wilde gaan maar dat heb jij inderdaad niet getolereerd door fysiek in te grijpen/te straffen doordat jij de riem vasthield als hij uitviel. Ik weet niet hoe jij daarna dat heb opgelost