De manier hoe je in het leven staat veranderd drastisch wanneer je door ziekte of ongeval bewust wordt van de “eindigheid” van het leven.   

 

Toen ik in de zomer van 2011 te horen kreeg dat ik kanker had, sloeg dat nieuws in als een bom.  Dat had eveneens invloed op Ian’s leven.   Uiteraard wist hij niet wat er aan de hand was maar automatisch nam hij onze verslagen energie over.   De zorg voor een hond loopt echter gewoon verder,  al gaat dat meer op automatische piloot.   Gevoelig als Ian is, begreep hij maar al te goed dat we niet meer zo vrolijk in het leven stonden. 

 

Die eerste dagen was het uitlaten van Ian een gezamenlijke gebeuren geweest, maar er kwam al spoedig een dag waarop ik besloot er toch ook weer alleen met hem op uit te trekken.  En dat werd een bijzondere ervaring.    

 

Het was een regenachtige dag, en hoewel Ian in die tijd al niet meer op auto’s blafte, kon het lawaai van autobanden op een nat wegdek hem nog behoorlijk irriteren.    Dat was me die dag echter allemaal ontgaan.   Ik was zo in gedachten verzonken geweest tot ik plots ergens was zonder dat ik me kon herinneren hoe ik daar gekomen was. 

 

Dit was een zeer vreemde ervaring.  Nog vreemder was dat ik het aan Ian te danken had dat ik plots weer bewust was van mijn omgeving en van hem.   Wellicht had hij zich verloren gevoeld omdat ik in gedachten verzonken was en geen interactie meer had met hem.   Door te blijven staan en zich te focussen op zijn omgeving trok hij mijn aandacht.   Alsof hij me iets aanwees in de verte.   Hij deed het echter niet op een manier die ik van hem gewend was.   Hij deed dit geheel In stilte !   En dit terwijl aandachttrekkerij normaal altijd met blaffen gepaard ging.  Ian zonder "verbale" communicatie was tot dan toe haast ondenkbaar.  

   

Dit was absoluut niet wat ik van Ian gewend was.   Wellicht was juist dat zijn manier om weer tot verbinding te komen.    Hij was in zijn opzet geslaagd !.    Hij liet me stil staan en kijken naar waar hij keek.   Ik zag echter geen dingen die zijn aandacht konden trekken.  De regen viel er met bakken uit en we waren alleen.  Er was enkel een zicht over een vijver en op dat moment werd ik geraakt door een soort verwondering.   

 

Het is enorm moeilijk dit gevoel te omschrijven.  Maar dat is het moment geweest dat er in mijn hoofd een knop is omgedraaid en dat ik mijn zorgen en angsten opzij heb gezet.  Afzien, ziek zijn en bang zijn voor de dood is voor "later".    Ondanks de regen was ik me plots bewust van de schoonheid van mijn omgeving en dat was krachtig genoeg om me een positievere boost te geven. 

   

Maar die dag is er meer gebeurd dan dat.   Er was ook de ervaring van de stille communicatie tussen Ian en mij.       Ian had een poging ondernomen om weer in verbinding te komen met mij en was daar (wellicht per toeval) in geslaagd.    Hij had het malen in mijn hoofd stopgezet door me attent te maken op mijn omgeving maar ook op hem.    Hij bracht me weer in het “nu” waardoor ik even mijn eigen situatie kon loslaten.  

 

Nadat hij een tijd in de verte had gekeken en me zover had gekregen om hetzelfde te doen, verlegde hij zijn focus op mij.    Ik voelde hem kijken en toen ik hem aankeek was het alsof hij blij was dat we weer onderling met elkaar verbonden waren.    Het gaf me een enorm warm gevoel.   Het vertederde me ook.    Tot dat toe had ik mijn band met Ian vaak als “moeilijk” ervaren.   Maar die dag besefte ik dat er wel degelijk een sterk verbond was tussen hem en mij.   

 

Die dag heb ik een aantal wijze lessen geleerd waaruit een bijzonder mooie filosofie is gegroeid die ik benoem als de kracht van de stilte.    De kracht van de stilte is nog steeds een rode draad in mijn bestaan en onderdeel van al mijn één op één wandelingen met Ian.   Als ik zorg voor de juiste energie in mezelf, kan ik in stilte in verbinding blijven met mezelf, mijn omgeving en met Ian.  

 

Het maakt een wereld van verschil en ik ben daar ook echt iets mee gaan doen.   Het is mijn manier geweest om stapje voor stapje tot een beter evenwicht te komen tussen Ian en mezelf.  Terwijl voordien mijn aandacht enkel lag bij het verbeteren van Ian’s concentratie, zelfbeheersing en emotioneel evenwicht,  begon ik ook mezelf te zien als belangrijk onderdeel in dat proces.    Vanaf dan heb ik ook altijd getracht om de juiste kracht en energie in mezelf te verwezenlijken die Ian van me nodig had.

 

Uiteraard ben ik ook maar een mens en ik ben absoluut niet elke dag het grote voorbeeld van rust en evenwicht.  Het zal mijn ganse leven een uitdaging blijven om emotioneel evenwichtig in balans te blijven.   Ik ben namelijk hoog sensitief.   Het is dan ook een constante oefening voor mezelf, maar ik ben me er van bewust dat mijn houding en de energie die ik uitstraal wel degelijk een doorslaggevende factor kan zijn op het gedrag van Ian.     Ian werd daarin mijn bijzondere gids en leermeester.  Hij heeft me uitgedaagd mezelf te verbeteren en bewust te worden van wie ik was en hoe ik op hem overkwam.    Ik maak hier geen sprookje van.    Ian is geen hond met bijzondere krachten !   Hij is gewoon aeen hele krachtige motivatie voor mij in het reguleren van mijn eigen innerlijke balans.   Hij en hij alleen !   

 

Het mooie is dat ik ook ervaren heb hoe ik puur met mijn energie in connectie kan zijn met Ian, zonder dat ik hem verbaal hoef te sturen of leiden.  Dit was uiteraard een groeiproces maar het resultaat is zo magisch en letterlijk het mooiste wat ik met hem heb bereikt.    

 

Misschien is dit voor vele een te zweverig verhaal.   Maar voor mij is het pure logica.     

 

Het gedrag van Ian is opmerkelijk anders als Johan of andere mensen mee gaan wandelen en er dus niet meer die stille connectie is.   In tegendeel.   De verbondenheid met Ian is dan vaak een tweederangs gebeuren omdat onderlinge gesprekken de energie bepalen.   En welke zaken worden er tijden zulke gesprekken aangehaald ?   Als het niet over "koetjes en kalfjes" gaat, gaat het vaak over de ernst van het leven en zijn minder leuke kantjes.    Johan is ook iemand die voortdurend in zijn hoofd bezig is en tijdens wandelingen zaken aanhaalt die niets vandoen hebben met wat er speelt in het "nu".

 

Ik snap nu als geen ander dat Ian, gevoelig als hij is, dan uit balans geraakt en irritant om aandacht begint te vragen.    Het is ruis voor hem en vaak ook foute energie.   Het helpt als ik hem onderweg opdrachtjes geeft, zodat hij ook in connectie blijft met mij.    Het is een extra uitdaging voor mezelf om in verbinding te blijven met Ian en me niet te laten meevoeren door de energie en/of emotie van gevoerde gesprekken.   Het is echt moeilijk om mensen uit te leggen dat een gevoelige hond uit balans gaat door de energie die je bij jezelf boven haalt.

 

Mijn één op één wandelingen met Ian zijn zowel voor hem als voor mij een zaligheid.   Twee hoogsensetieve wezens die elkaar in stilte aanvoelen en in balans houden.    Dat het ooit anders was is absoluut een feit.   Maar zijn boodschap, die regenachtige dag in juli, heeft mij de meest krachtige connectie met Ian opgeleverd die ik met geen enkel ander wezen ooit heb gevoeld.   Nu weet ik dat niet alles draait om het aanleren van gedrag, maar vooral om datgene wat je zonder woorden overbrengt op je hond.  De stilte zegt vaak meer dan de overvloedige woordenstroom en vele commando's die je anders gebruikt.  

 

Ondertussen is er zelfs zoiets als een onzichtbare riem tussen mij en hem.    Alsof Ian gedachten kan lezen en weet wanneer ik rechtsomkeer maak, een zijweg insla of halt hou, waarop hij automatisch op zijn stappen terugkeert en zich weer bij mij vervoegt.    Zonder dat ik 1 woord heb gezegd !    Zo kan ik hem ook een tijdje vlak naast me laten lopen of zitten zonder gebruik te maken van een gesproken commando.     We hebben er vaak heel wat bekijks mee.   Het staat dan ook in schril contrast met de manier waarop de doorsnee hondenbezitter zijn hond stuurt of commandeert.  Ieder zijn ding maar voor mij voelt dit nu gewoon perfect passen bij Ian en mezelf. 

 

 

Hierbij een filmpje als voorbeeld hoe zelfs de stilte levende wezens in beweging brengt.     

     

Dat schapen samen troepen is meestal puur toeval en is in onderstaand filmpje niet anders.  Maar je helpt het toeval soms wel een handje als je al je foute energie achterwege laat.   Deze situatie zou er dan ook totaal anders uitzien als Ian geen controle had over zichzelf..    Iets waar Ian vroeger vaak mee te dealen had.   Dan joeg hij ze luid blaffend op stang en ik stond er dan een beetje geïrriteerd bij.    Tijden zijn inmiddels veranderd.

   

Onderstaande situatie vond ik zo grappig dat ik het ben gaan filmen omdat het leek of Ian de schapen bij elkaar drijft op zijn lui gat.  Weinig actie van hem maar ook van mijn kant enkel een stille interactie met hem en de schapen.   En kijk, de stilte brengt de volledige kudde samen.       

Filmpje: hoe krijg je in alle stilte een kudde schapen bij elkaar