Ian, 

een wolf in schapenvacht.

Maar in hoeverre is Ian nog wolf ?   Ik baseer me op enkele feiten, na het lezen van het boek van John Bradshaw.  

Men heeft lang aangenomen dat het begrijpen van de wolf de sleutel was tot het begrijpen van de hond.  

Naar mijn gevoel zit dat toch een beetje anders.    Het begrijpen van de gedomesticeerde hond is eerst en vooral het begrijpen van de gedomesticeerde hond.  

En er is enorm veel gebeurd tijdens de domesticatie van de wolf.  Het is een zeer complex proces geweest.   Ingewikkelder dan de domesticatie van andere dieren.   Het heeft niet alleen geleid tot radicale verandering in uiterlijk en lichaamsgrofte, maar ook tot een bijna volledige reorganisatie van hun gedrag.

Honden hebben zich ook aangepast aan het leven in onze buurt.    Ze ontwikkelde het vermogen zich aan ons te hechten en ons te begrijpen.   

Genetisch hebben wolven en honden inderdaad veel gemeen.   Maar alleen het feit dat het DNA van beide soorten voor het grootste deel identiek is, betekent nog niet dat hun gedrag dat ook is.

Wolven zijn nog steeds te onafhankelijk van aard om het vriendelijke karakter van de meeste honden te verklaren.  Er zijn voldoende overtuigende gegevens om te concluderen dat de afsplitsing van wolf en hond duizenden jaren eerder in hun evolutie heeft plaatsgevonden, en dat honden en wolven dus veel meer tijd hebben gehad om van elkaar te gaan verschillen.  

Het verouderde opvoedingsmodel (dominantietheorie) van het gedrag van honden is gebaseerd op het gedrag van wolven die in onnatuurlijke groepen in gevangenschap leefden, en niet van het natuurlijke gedrag van wolvenroedels in het wild.    

Waarnemingen bij roedels wolven in gevangenschap hebben niet alleen geleid tot een verkeerde interpretatie van het gedrag van wolven, maar hebben ook de gangbare opvattingen over honden vertekend.  De meeste wolven die bestudeert werden leefden onder omstandigheden waarvan we nu weten dat ze niet alleen buitengewoon kunstmatig waren, maar ook veel stress veroorzaakten bij een groot aantal van de betrokken wolven, wat dus leidde tot hoogst abnormaal gedrag.  

Als ik Ian naast een wolf zou plaatsen is duidelijk te zien dat er heel wat veranderd is in de duizenden jaren evolutie.    Zowel zijn uiterlijk als gedrag is verre van identiek.    Waarom zou ik dan een opvoedingsmethode bedenken die gebaseerd is op het gedrag van wolven ?

Ik zie Ian in de eerste plaats als hond.   

Verder behoort hij tot de rasgroep van Britse Veedrijvers.   Rassen die zijn ontstaan uit het fokken en selecteren van bepaalde eigenschappen en vaardigheden. Het heeft Ian zoveel zulke mooie eigenschappen gegeven die bij de wolf nooit hebben bestaan.      Terwijl de wolf gedreven is om dodelijke slachtoffers te maken in een kudde schapen, bezit Ian juist die eigenschappen om dat niet te doen.  In tegendeel.

Verder heeft hij niet dat ruige grote lijf van een wolf.   Ian haalt nog net een schofhoogte van 40, en verder is zijn vacht en lichaamsbouw aangepast aan dat van een werkende hond.  En als je er andere hondenrassen er bij neemt ziet men zulke grote diversiteit in soorten en maten, dat bij heel veel rassen zelfs niets meer van “wolf” overblijft.    Wat denk je bijvoorbeeld van een charpei of een pekinees ?

Juist om die reden zie ik Ian als een individu die meer afwijkt van de wolf dan dat zijn genen ons vertellen.     Ik heb er dan ook naar gestreefd hem te begeleiden op een manier die ik beter bij hem vond passen dan hoe het vroeger gebruikelijk was.