Blaffende honden maken een hele hoop lawaai !
Citaat Gert De Ley
Ian was er vroeg bij wat betreft het nablaffen van auto's. Omdat hij nog in zijn gevoelige socialisatieperiode zat besloot ik zelf niet te gaan aanmodderen en nam een gedragsdeskundige onder de arm.
Anouk Covents nam de tijd om Ian's gedrag op straat te observeren, maar keek eveneens naar zijn gedrag in het algemeen. Ook onze onderlinge band en de manier waarop we met hem omgingen werd onder de loep genomen. Door middel van deze observaties en een vraaggesprek werd er een gedragsanalyse gemaakt. Zo kon een strategie op maat worden bedacht en kregen we advies hoe we verder met hem moesten omgaan.
De aanpak bestond uit verschillende onderdelen :
Mijn band verstevigen met Ian : Des te belangrijker Ian mij vond, hoe makkelijker het was om zijn aandacht te krijgen, en hoe minder hij interesse had voor zijn omgeving. Veel spelen en dingen samen doen was een must.
Het verbeteren van Ian's concentratie : Dit kon door oefeningen te doen waarbij hij zelf moest nadenken. Uiteraard moesten deze oefeningen ook echt heel leuk zijn voor hem, en moesten ze in eerste instantie in een prikkelarme omgeving gebeuren. Zo leerde ik hem oa, stap voor stap zijn eigen speeltjes op te ruimen. Deze oefeningen waren op hun beurt ook een belangrijke schakel in het verstevigen van onze onderlingen band. Ik zeg oefeningen, maar het waren min of meer ook spelletje voor Ian.
Ian leren focussen op mij, ipv op zijn omgeving : Ook dit werd stapsgewijs opgebouwd. Voor we de straat op konden, werd ook hier gestart in een prikkelarme omgeving (onze woonkamer en later de tuin). Het was de bedoeling dat Ian me zou aankijken als ik het hem vroeg. Eerst liet ik dit spontaan gebeuren, wat werd beloond door een klikkerwoord (yes) en waar een beloning (lekkers) op volgt. Zie ook rubriek "aanleren van klikkertraining" Zodra hij dat begreep, verbond ik die handeling met de opdracht “Ian kijk”. Ian bleek een snelle leerling ! Stapsgewijs konden we de omgevingsprikkels opdrijven tot we uiteindelijk de straat op konden. Eerst in een straat met weinig verkeer, tot uiteindelijk de normale verkeersdrukte.
Normaal zou je verwachten dat hiermee het probleem van de baan was. Maar zo werkt het helaas niet. Zeker niet bij een duo als Ian en ik. Ian had vaak een terugval, zelfs nadat het al een tijdje goed ging. Ik zag dus dingen over het hoofd. Aan mij de eer om uit te vlooien wat ons telkens deed falen, want naar mijn gevoel was de hulp (en kennis) van een gedragsdeskundige veel te beperkt.
Er waren tal van factoren die de kans op succes soms drastisch konden saboteren. Het vereist veel inzicht in je hond en jezelf om al deze factoren juist in beeld te krijgen en onder handen te nemen. Ik had serieus wat struikelblokken in mijn weg naar succesvol resultaat. Ik geeft ze hier in willekeurige volgorde. Het betreft hier zaken die weinig hondenscholen of zelfs gedragsdeskundige aanhalen en waar ik dan zelf maar mijn draai in moest leren vinden. Meer uitleg over onderstaande struikelblokken vind je onder het artikel struikelblokken. Daar voorzag ik een zijbalk met de menu naar elk struikelblok. Even in het kort hieronder dus mijn persoonlijke struikelblokken :
-
Mijn inschattingsfouten in Ian’s evolutie en stressniveau
-
Mijn gebrek aan zelfvertrouwen.
-
Storende omgevingsfactoren waar ik soms geen rekening mee hield.
-
De gebrekkige kennis van sommige hondenscholen
-
Gebrek van mijn eigen kennis en inzicht
-
Persoonlijke vaardigheden ( hoe je overkomt )
-
Het moeilijk kunnen accepteren dat Ian verbaal graag uit de hoek komt.
-
De soms moeilijke omstandigheden in het leven.
-
Ian’s temperament en rasgebonden eigenschappen
-
Te hoge verwachtingen.