De aanhouder wint ...
Fietsen met Ian ... Als je je maar goed voorbereid, dan is fietsen met je sheltie zo aangeleerd. Tenminste, dat dachten wij ! Bij Ian werd het een klucht in verschillende ingewikkelde bedrijven.
We waren nochtans volgens de regels van de kunst begonnen. Omdat we wisten dat Ian een stevige sheltie ging worden, was meerijden in een mandje niet meteen een optie. We kozen daarom voor een grote fietskar. Een DoggyRide ! We lieten Ian er stap voor stap aan wennen. De kar stond binnen in onze woonkamer (zonder de wielen) en werd op die manier ook als benche in de koffer van de wagen gebruikt. Zelfs toen we Ian ook eens lieten kennismaken met zijn veilig coconnetje met de wielen er op, verliep alles volgens plan. In ons stappenplan hielden we overal rekening mee tot de tijd rijp was om hem ook eens al rijdend achter de fiets te gebruiken. Eerst wandelend in de hof, en tot slot op straat.
Het werd een ramp ! Ian blafte zijn longen uit zijn lijf. De oorzaak was uiteraard dat hij nog steeds in training was voor het blaffen op auto's. Ik begreep meteen dat op straat fietsen nog lang geen optie was. Gelukkig hebben we in onze omgeving mogelijkheden om behoorlijke stukken auto vrij te fietsen.
De eerste fietstochtjes daar gingen prima. Ian keek nieuwsgierig rond en genoot. Al was er ook wel behoorlijk wat opwinding. We dachten dat het helemaal goed ging komen als we regelmatig autovrij gingen oefenen. Maar dat deed het niet. Nog lang voor we toe waren aan ritjes op straat ontwikkelde Ian de gewoonte om ook in een autoluwe omgeving te blaffen.
Toen Bowie in ons leven kwam wilden we het wel opnieuw proberen. Uiteraard ook eerst weer autovrij. Dat ging zo ook weer eens eventjes goed tot Ian opnieuw de smaak te pakken had en het uitkraaide van de pret. Opnieuw betekende dit voor Ian het einde van zijn fietsavontuur.
Toen kwam er het moment dat wij voor Bowie een buggy kochten. Nooit gedacht dat die buggy een handig hulpmiddel werd om Ian te leren wennen aan het rondrijden zonder blaffen. Ik kon rechtstreeks contact met hem maken en hem prijzen als hij zo flink was. Op moeilijke momenten kon ik hem afleiden en belonen. Uiteraard denk je dan de oplossing te hebben gevonden.
I
De overstap naar de fietskar verliep opnieuw mis.
Pas toen we ons vakantiestekje hadden op het eiland Goerree Overflakkee, wilde we het toch weer opnieuw proberen. Daar was de noodzaak ook veel groter. Hij moest gewoon meekunnen. We hadden daar enkele pluspunten. Ian is daar gewoon veel relaxter. Minder adrenaline, dus minder behoefte tot blaffen.
Onze eerste zomer probeerde we korte stukjes te fietsen met Ian. Hij hing aan de fiets van Johan zodat ik naast hem kon blijven rijden om hem aan te belonen bij absolute stilte. Het lukte al beter dan thuis, dat was gelukkig al een feit. Het enige wat moeilijk was, was het tot rust brengen, als dat nodig was. Vanop de fiets is dat helaas niet mogelijk.
Toen kwam ik op het idee om de fietsmand (ooit aangekocht voor Bowie) eens te gaan proberen, maar dan zonder de beschermkap. Gelukkig konden we hem er toch in vastmaken. Dit had ook weer het voordeel dat ik op zijn borst kon kriebelen en hem tot rust kon brengen als dat nodig was. Ook kon ik hem belonen, wat toch ook niet onbelangrijk was. Dat lukte aardig. Dit was geniaal. We konden eindelijk langere tochten maken. De fietsmand op de elektrische fiets gaf me wel een onveilig gevoel. Als Ian bewoog wiebelde die nogal. Ook had hij zijn pootje open gehaald aan een stukje slecht gevlochten riet. Dat kon natuurlijk niet de bedoeling zijn. Net nu Ian eindelijk in stilte, en genietend met ons mee kon fietsen.
Basil bracht net op dat moment een fietsmand uit die ook geschikt was voor op een e-bike. In België was hij nog niet te verkrijgen en we konden hem bestellen via internet, zonder hem vooraf te hebben gezien. Gelukkig stonden er voldoende gegevens bij (afmeting en toegelaten gewicht) en dat moest voor Ian lukken. Tot je hem uiteindelijk hebt, en hij kleiner lijkt te zijn als je had verwacht. Verder was dit echt de ideale mand. Met wat tips van Basil zelf (een dunner kussen gebruiken) vond ik hem veilig genoeg. Ian vind hem best ok, maar ik denk dat het geen feest voor hem is, als hij daar ook voor een langere fietstocht in moet.
De tijd werd stilaan rijp om tussendoor nog eens met de fietskar te proberen. We vertrokken altijd met Ian in de fietsmand, omdat hij rustiger was als hij bij vertrek dicht bij me was. Na onze eerste stop (in een rustige omgeving) ging hij dan in de kar. Na veel proberen werd duidelijk dat Ian veel rustiger was in een kleine fietskar. Zo is het tot op vandaag de dag nog steeds. Ian gaat eerst een kort stukje in de fietsmand zodat ik hem onderweg kan kroelen. Tot het pretparkgevoel (opwinding) een beetje is gezakt. De rest van de tour gaat hij in de fietskar. Hij doet het prima ! Ian heeft een lange weg afgelegd een veel "transportmiddelen" uitgetest om uiteindelijk tot een geslaagd resultaat te komen.
Kort samengevat :
Fietsen kende bij Ian een zeer lange aanloop omdat er heel wat obstakels moesten worden opgelost.
1) Ian was als pup in training voor het blaffen op auto's. Het voorbijrazende verkeer was voor hem absoluut een struikelblok.
2) Ian stoort zich soms ook aan storende elementen, wat ik gemakshalve ruis noem. Hoofdzakelijk gaat het dan om voorbijrijdende fietsers (geluid van de banden) en ook als ze druk in gesprek zijn. Een wandelaar met hond voorbij rijden durft ook nog wel eens moeilijk zijn.
3) Beweging zien, terwijl hij zelf in beweging is, Dit fenomeen bestaat ook als hij bevoordeeld zelf loopt en er iets lang hem heen gaat.
4) Te hoog in fase van opwinding komen. Dit is voor Ian vaak een groot probleem. Zelfbeheersing is moeilijk als je ergens lol in hebt. Tja ... daar wordt je blafferig van !
5) Voelt hij zich wel goed in de kar waarmee hij wordt vervoert ?. We zijn er achter gekomen dat ook dat een grote rol speelt. Ik denk dat het vooral gaat om wat hij vanuit de kar kan zien.