Een onrustig brein heeft moeite om de aandacht te richten !

Citaat

 

Er is een enorm verschil tussen wandelingen één op één met Ian of wandelingen met Johan en Bowie er bij.    Nog anders is het als er dan ook nog eens andere mensen en honden meegaan.   En het toppunt van opwinding is voor Ian een groepswandeling met heel veel mensen en andere hondjes bij elkaar.    Voor elke manier van wandelen is uiteindelijk een soort structuur of gewoonte ontstaan die er voor zorgen dat Ian daarbij zoveel mogelijk in evenwicht blijft.  

één op één wandeling :  

Als ik alleen met Ian op stap ga vertrek ik te voet van bij me thuis en neem ik de kortste weg tot aan de polders.    Het eerste stuk is dan altijd een wandeling op straat en toen Ian jong was was dit stuk ook een trainingsmoment.   (ivm het blaffen op auto's)    Het vroeg van hem en mij aandacht en concentratie.   Vroeger uiteraard meer dan nu.   Dat betekende vaak dat Ian heel opgewonden was toen hij uiteindelijk los mocht.    Van zodra hij vrij mocht gingen voor hem alle remmen los.   .    Deels van zijn inspanning en deels van de opwinding (blij dat hij eindelijk vrij kon).    Ian ging dan vaak erg druk doen, blaffen en rondrennen.    Een onbeheersbare situatie waarbij het onmogelijk was om nog tot hem door te dringen of hem bij me te roepen als dat nodig was.   Als er dan net een jogger passeerde kon ik het op mijn buik schrijven.   Dan ging het fout.  

Opwinding zorgt er voor dat je hond zijn zelfbeheersing verliest en dat er van concentratie en aandacht geen sprake meer is.   Niet meteen het ideale moment om dan iets van je hond te vragen of te verlangen.  Toch doen we dat.   Want we hebben onze hond iets aangeleerd en gaan er van uit dat hij het wel zal doen.    En zelfs al weten we dat hij iets niet zal doen ... in het heetst van de strijd verwachten we soms alsnog dat hij luistert.   Die fout heb ik zelf ook heel vaak gemaakt.   

Gaandeweg ben ik wel gaan begrijpen dat gedrag aanleren weinig zoden aan de dijk legt als je niet begrijpt hoe overheersend "opwinding" kan zijn.   Opwinding doet "aangeleerd gedrag" soms compleet teniet.   Het is verspilde energie om te blijven trainen op een bepaalde vaardigheid als je geen oog hebt voor het stress niveau van je hond.  want ja ... opwinding is ook stress omdat dezelfde stofjes in het lichaam worden aangemaakt als bij stress.  

 Naast structuur in de dagindeling heb ik gaandeweg ook een structuur gezocht voor tijdens wandelingen.    En dat allemaal om Ian zo veel mogelijk in balans te houden.      Dat is niet in drie dagen ontstaan en elk onderdeel op zich leek soms kleine prulmaar heeft uiteindelijk toch zijn nut bewezen.  

Dit is wat ik voor één op één wandelingen heb nagestreefd :  

- Opwinding vermijden tijdens het aanlijnen als we thuis vertrokken.   Niet te enthousiast doen maar eerder neutraal.   Jezelf ook niet opwinden als je hond druk doet en dit ook consequent blijven doen.  

- Uiterste concentratie van mezelf en van Ian als we te voet vertrokken.    Zeker in het begin omdat dit ook een trainingsmoment was.   Zie rubriek blaffen op auto's.

- Zodra Ian los ging van de lijn was het heel effe chaotisch (door de opwinding).    Soms reageerde ik er dan nog wel eens op omdat ik hem wilde kalmeren.   Maar dat was dus verspilde energie.    Uiteindelijk liet ik hem maar wat uitrazen.      Soms zijn de dingen nu eenmaal wat ze zijn ...   (in het begin was het moeilijk om dit zo luchtig te accepteren).  

- Zodra de rust was weergekeerd kon ik min of meer normaal wandelen.   De polders zijn redelijk prikkelarm waardoor ik wel eens momenten had om dingen te oefenen.   Vaak oefende ik dan het hierkomen.    Ik deed dit op een makkelijk moment zoadat ik absoluut zeker was dat Ian het kon en zou uitvoeren.    Hem succesvol maken was een deel van Ian's motivatie.     Hij deed graag zijn best en deed het ook graag goed.    Het is ook fijner voor een hond dat hij geprezen wordt om zijn kunnen dan dat er gemopperd wordt op wat hij niet kan.      Situaties juist leren inschatten naar het vermogen en stressniveau van je hond is hierbij een belangrijk onderdeel.   Hier miste ik in het begin wel serieus wat inzicht en ervaring.   Net zoals me dat toen ook op straat verging.  

- Inchecken belonen.    Telkens Ian spontaan aandacht aan me schonk of uit zichzelf naar me toe kwam heb ik dit beloond.   Hierdoor ging Ian steeds meer op me letten en werd hij ook steeds aandachtiger voor mijn doen en laten.    Men zegt wel eens dat een hond op zijn baasje dient te letten maar ik denk dat het eerder andersom is.  Als je zelf voortdurend op je hond let kun je ook meteen belonen wat goed gaat en door dit consequent te doen ontstaat er een onderlinge connectie.    Als je niet op je hond let en met andere dingen bezig bent mist je hond de verbinding met jou als hij contact met je zoekt.   Je leert hem op die manier dat jij eigenlijk maar een onderdeel bent van het decor waar hij weinig aan heeft.   Zelfs al las je tijdens wandelingen heel wat leuke spelmomenten in, dan nog word je "bijzaak" voor je hond als je je aandacht op andere dingen richt.       Tenminste .... dat is mijn ervaring met Ian.   

- Samen actief met iets bezig zijn.    Niet gedurende de ganse wandeling, omdat de hond ook de tijd moet hebben om te snuffelen en op zichzelf dingen te ontdekken en omdat Ian nogal snel over zijn eigen grenzen ging wat opwinding betrof.      Je kan vanalles doen.  Met een bal spelen, renspelletjes, over hindernissen springen.   Zulke actieve spelletjes moest ik absoluut afwisselen met zoekspelletjes om te vermijden dat Ian te hoog in opwinding ging.   

- Sociale contacten onderhouden.   Altijd leuk dat een hond ook eens kan spelen met hondenvriendjes.    Dat hoeft niet altijd en hoeft ook zeker niet gedurende de volledige wandeling. Doe je dat wel, dan krijgt je wandeling enkel de betekenis van "spelen met honden" en dan ben je op die manier ook minder belangrijk voor hem.  Als je een hond hebt die jou tijdens wandelingen weinig aandacht schenkt, dan zal die aandacht voor jou niet sterker worden omdat je elke dag naar een hondenwei gaat om hem daar met andere honden te laten spelen.    Beter is om naast dat spelen met andere honden ook nog voldoende tijd te nemen om samen te genieten van elkaar. 

 

 Wandelingen met het gezin (dus met Bowie en Johan er bij)  

Er was voor Ian al een groot verschil tussen onze één op één wandelingen en wandelingen met Johan en later met Bowie er bij.     Ian was dan veel drukker.   Blafte haast voortduren.   Het heeft wel een tijdje geduurd eer ik begreep wat er aan de hand was.    Tijdens gezamenlijke wandelingen waren mijn man en ik vaak in gesprek waardoor ik bij manier van spreken geen verbinding had met Ian.    Mijn aandacht was niet bij hem.    Zijn aandacht wel bij mij maar zonder dat hij in verbinding kon komen met mij.     Soms kwam hij inchecken en had ik het niet eens door.   Ian vond dit frustreren.    Ook denk ik dat hij "praten" ervaart als een vorm van ruis of overtollige balast.    

Ik heb mijn hoofd hier vaak over gebroken maar uiteindelijk is het toch meer dan logisch dat je als baasje je hond constant in de gaten houdt zodat je bij noodsituaties tijdig kan ingrijpen.     Dat kan je niet als je druk in gesprek bent of met je mobieltje bezig bent.   Het is juist dan dat hondenstreken foute gewoontes worden die je achteraf weer moet gaan afleren.  

Daarom vind ik het echt wel mooi van Ian dat hij me bij de wandeling houdt.   Alsof hij zegt “Ik ben er maar ben jij er ook ?”.    Uiteraard moet het mogelijk zijn om gewoon te kunnen babbelen met anderen, maar altijd toch nog je aandacht bij de hond houden.   

Na lang nadenken over dit probleem, had ik de remedie gevonden.   Tijdens de wandeling geef ik Ian opdrachtjes zodra hij druk rond mijn oren begon te blaffen. .   Zo weet hij dat ik “aanwezig” ben.    Uiteraard opdrachtjes waarvan ik weet dat hij ze kan en zal uitvoeren.     Bij Ian heeft dit wonderen gedaan.  Hij is er namelijk erg op uit om dingen voor me te doen, en voelt op zulke momenten dat hij belangrijk voor me is.   En dat is wat hij wil ! 

Groepswandelingen met andere sheltie-eigenaars

Die waren in eerste instantie een ramp.    Te veel chaos, en te weinig verbinding met mij.   Maar als creatieve denker heb ik ook dat weten oplossen.   Als ik meer vooraan in de groep loop, ervaart Ian minder chaos van een grote groep mensen en honden die kris kras door elkaar lopen.    

Verder weet ik dat Ian nood heeft aan rust en stabiliteit.    En dat is voor mij niet anders.   Hij ervaart alles puur met zijn zintuigen.    Hij kan enkel op zijn zintuigen vertrouwen als er niet te veel ruis is.    Gesprekken zijn voor hem soms "overlast"   Voor hem stellen ze niets voor en daarom zorgen ze er voor dat hij niet altijd verbinding met me heeft.   

Gelukkig werd een gulden middenweg gevonden en kan hij accepteren dat er gesprekken zijn.   Als ik maar tijd maak om af en toe tijdens die gesprekken verbinding met hem te maken.  

Ian heeft ook mij weer geleerd om weer dichter bij mijn zintuigelijk vermogen te komen.    Ok, dit klinkt een beetje zweverig, maar het is wel zo.     Ik noem dit de kracht van de stilte (zie andere rubriek).    Het is iets wat ik alleen kan ervaren als hij en ik alleen op stap zijn.   Weinig mensen zijn er toe in staat om nog echt op te gaan en in stilte te genieten van een wandeling.   Alle zintuigen open zetten en de omgeving ten volle waarnemen, zonder dat je met andere dingen bezig bent.  Het is een bijzondere belevenis en brengt rust.   Ik begrijp Ian dus volledig als hij zich opwindt omwille van zijn verstoorde rust.   Maar daarover dus meer in mijn andere rubriek.. 

Het oplossen van Ian’s overdreven lawaai tijdens wandelingen werd opgelost door op zoek te gaan naar een gulden middenweg tussen mij en hem.  Hij zijn opdrachtjes, en ik mijn gesprek :)