Men verdwaalt niet omdat men niet weet, maar omdat men denkt te weten.

Citaat

We verwachten soms veel van hondenscholen maar hoe zit het met de kennis waarover ze beschikken ?   Of eerlijk gezegd ... het gebrek er aan.    Het is iets wat weinig aan bod komt.    Toch gebeurd het vaak dat "probleemhonden" niet de geschikte hulp krijgen in een hondenschool.

Omwille van Ian’s socialisatie was het een must dat we naast de begeleiding van gedragsdeskundige Anouk ook naar de hondenschool gingen.    Dat werd vaker een ramp dan een zegen.   Ik sta er nog altijd van te kijken hoe zwaar het daar uit de hand kon lopen, zonder dat er ook maar enig oog was voor Ian's stress.     

Er was enkel oog voor mijn fouten en het gedrag van Ian.  De dingen die uiteraard meteen in het oog springen.    Maar de overprikkeling van Ian en de schadelijke impact daarvan leek echt bijzaak te zijn.   

Niet dat ik op dat moment kennis van zaken had, maar heel vaak knaagde mijn buikgevoel dat dit niet goed voor hem was.    Ian oppakken om hem uit de situatie te halen was echter not done, en leverde me vaak negatieve kritiek op.     Na de les, die voor Ian vaak veel te lang had geduurd, kwam ik thuis met een honden waar je de eerste twee dagen niets mee kon aanvangen.   Niet in staat om rust te vinden en telkens weer stappen terug in mijn thuistraining ivm zijn overmatig blaffen naar verkeer.   Zijn stressemmer raakte overvol maar het enige wat ik te horen kreeg was dat ik het fout deed.    

Helaas had ik zelf nog geen kaas gegeten van de problematiek van overprikkeling en welke chemische processen dat in zijn hoofd te weeg bracht.   Toen ik het mijn gedragsdeskundige vertelde was haar advies dat ik Ian niet mocht overprikkelen en dat ik desnoods de les moest stoppen of uit de groep gaan als hij geen aandacht meer had.    Voor mij was het dan aanvoelen met de natte vinger wanneer hij precies overprikkeld was.   Als de hondenschool het al niet ziet, hoe zou ik het dan moeten zien ?   Uit ondervinding wist ik dat het beter met hem ging als ik hem optilde.    En dan hoor je de instructrice zeggen : "ga je dat later ook iedere keer doen als hij groot is ?"   Ik vergeef het mezelf nooit dat ik daar ooit mijn oren naar heb laten hangen.  

Na tien minuten les was Ian zo door het dolle heen dat er al niets meer mee aan te vangen was.   En dan scheen het voor de hondenschool nog belangrijk te zijn dat Ian netjes aan de juiste kant aan het lijntje liep, terwijl ik er niet eens fatsoenlijk contact meer mee kon krijgen.   

De eerste lessen hondenschool zijn een zware strijd geweest.   Voor Ian, maar ook voor mezelf.  Stalen zenuwen heb ik er moeten kweken maar ook dat lukte me uiteindelijk niet meer.   Ik was de wanhoop nabij.     

Op een keer was het me dan toch eens gelukt om netjes te laten volgen en dat heb ik UITERAARD beloond.  Jammer genoeg ging Ian dan van enthousiasme met zijn voorpootjes van de grond, en dat vond men dan ook weer de beloning niet waard.   Ian leverde zopas en top prestatie (naar mijn gevoel want dat volgen deed hij goed) maar ik moest alsnog incasseren dat ik Ian moest leren om met zijn pootjes op de grond te blijven ...   We hadden dus alweer een fout gemaakt.

Een fout gemaakt ????   Een kleine pup moet nog leren en kan geen fouten maken.    Het is beter bij te sturen in een later stadium, dan kleine stapjes goed gedrag omwille van schoonheidsfoutjes niet te gaan belonen.     Ik denk dat dit toch wel de basis is die elke instructeur of hondenschool dient te weten.  En ik begrijp zulke redenatie heus wel.     Je kan beter de dingen ineens goed aanleren, in plaats van dingen achteraf weer te moeten afleren.    Maar soms was het echt muggenziften terwijl de problematiek van Ian toch om heel wat andere kennis en vaardigheden vroeg.   En het is trouwens vanzelf weer goed gekomen met die pootjes van de grond, ondanks dat hij dit nog heel lang is blijven doen.    Hij hield er uit zichzelf mee op.   

Ian en ik gingen naar de hondenschool om te leren.   Helaas heeft dat voor Ian en mezelf niet altijd op die manier uitgepakt, en heeft het er zelfs voor gezorgd dat de problematiek op straat niet echt tot gewenste resultaten kwam.    

Ik wil hondenscholen niet over dezelfde kam scheren.   Ik ben na de eerste hondenschool snel van  hondenschool veranderd en hoewel het daar de eerste lessen ook niet van een leien dakje liep, heb ik er ook wel nuttige dingen geleerd en met Ian bemoedigende resultaten geboekt.   De positieve "klickertraining" was voor Ian een schot in de roos.    Maar de overprikkeling was ook daar schering en inslag.     Door een privebegeleiding thuis werd er echter grondig gewerkt op aandacht en concentratie en na enkele lessen was Ian ook op de hondenschool een zeer aandachtige pup.    

Ter Illustratie een filmpje van die eerste les klickermethode.    Je kan de situatie op twee kanten bekijken.    De fouten die ik maak en de fouten van de hondenschool.  Voeg ze samen en je beseft dat de manier van uitleg verschaffen op dat moment totaal niet past bij Ian's toestand

 Mijn fouten.

Ik reageer niet op het gedrag van Ian.  Ik negeer hem.    (Dit doe ik echter omdat ik op dat moment de uitleg volg over hoe we de klicker moeten gebruiken)   Door mijn gebrek aan aandacht voor Ian, merk ik de kleine momentjes niet op waarop hij wel degelijk even stil is of even aandacht voor me heeft.    Ik had er voor moeten zorgen dat Ian een bezigheid had (iets om op de knagen) of hem uit de situatie moeten halen.   Het is onmogelijk een uitleg te volgen die gegeven wordt, en tegelijkertijd aandacht te hebben voor Ian.   

De fouten van de hondenschool 

Dat er een belangrijke uitleg wordt gegeven op een manier die voor sommige honden moeilijk is.  Het is enorm prikkelend en veel honden gaan automatisch hun ding doen, waardoor  verkeerd gedrag ontstaat.  .     Beter had men per cursist de klicker uitgelegd, terwijl de andere dan effe met hun hond konden bezig zijn.     Een grote uitleg geven terwijl alle pups aanwezig zijn en geen aandacht krijgen is volledig fout.