Als je een knuppel neemt om je hond te roepen, dan komt hij niet !

Citaat

Een hond als Ian heeft enorm veel behoefte aan vrijheid.   Die vrijheid is echter enkel mogelijk als hij ook altijd meteen naar me toe komt als dat nodig is.   Ik heb hart en ziel gestoken in het oefenen van de recall omdat dit de enige manier was om Ian uit benarde situaties te halen of misschien zelfs ooit op die manier zijn leven te redden.    Het was voor mij van levensbelang.   

Tussen iets willen en het ook effectief goed voor elkaar krijgen zit een lange termijn van veel liefdevol oefenen en tonnen geduld.   En misschien is "doorzettingsvermogen" van mijn kant nog wel de grootste uitdaging geweest.   In de praktijk zie ik maar al te vaak dat hondenliefhebbers de recall opgeven als het hen na wat oefenen niet lukt.   

Als geen ander weet ik hoe vaak ik zelf gefaald heb en mijn geboekte succesjes telkens zag kelderen.  Stappen terugzetten en met volle moed (en met de juiste energie) weer aan de slag is de enige manier voor het bereiken van je doel !   het voordeel van fouten maken is dat je er ook uit leert.   Na verloop van tijd kende ik Ian en wist ik alles juister in te schatten en kon ik mijn trainingen ook effectief aanpassen aan zijn eigen kunnen.      

Ik had een aantal bijzondere problemen te overwinnen die het mij niet makkelijk hebben gemaakt. 

Eén daarvan was Ian's opwinding.   Het was belangrijk om te begrijpen wat dat met hem deed.  Wanneer Ian enorm opgewonden was, had terugroepen weinig zin.   Hij was totaal niet te bereiken.    (zie rubriek info, bij de items stress, stressemmer en disbalans in neurotransmitters)  Door opwinding niet langer als "ongehoorzaamheid" te aanzien maar als Ian's "onvermogen" kon ik mijn oefeningen er beter op afstemmen.    Enerzijds door hem in balans te leren houden, maar anderzijds ook door stapsgewijs grenzen te verleggen en zijn opwinding zelfs ook in mijn voordeel te gaan gebruiken.   

Een tweede punt was Ian's grote passie om overal achteraan te gaan.  In het item  "overal achteraan hollen" ga ik daar verder op in.    

Ik vermeed plekken die geliefd waren bij joggers en fietsers, maar moest helaas ondervinden dat dit niet altijd mogelijk was.     Frustrerend, omdat iedere keer dat Ian ergens achter ging, dit probleem alleen maar groter werd.   Het gedrag beloonde zichzelf.  Je bent machteloos op dat moment en je kan niets doen.    Ik mocht van geluk spreken dat Ian uiteindelijk wel weer naar me terug kwam, wat ik iedere keer met een koekje beloonde.   

Bakken vol kritiek heeft me dat opgeleverd omdat men er dan van uit gaat dat je daarmee het achternajagen extra beloond.    Is dat wel zo ???   Als Ian niet kwam had hij wat beters te doen.  Dat beters was op dat moment zijn beloning.   Liep hij ergens achteraan dan beloonde hij zichzelf. Dat kun je nooit of te nimmer overtreffen met een koekje ACHTERAF.   En je mag er zeker van zijn... de volgende keer kiest hij opnieuw eerst voor dat eigen pleziertje, en dan pas voor jou.     Het koekje achteraf kan nooit een beloning zijn voor het plezier dat hij al heeft gehad, en kan dat plezier ook helemaal niet overtreffen.   Het koekje achteraf (als hij uiteindelijk toch bij je is) lijkt onzinnig maar is een vorm van "appreciatie" wat alvast beter over komt dan hem (veel te laat na de feiten) op zijn donder te geven.    Denk er maar eens rustig over na !   

Bij het aanleren van het hierkomen heb ik een aantal basisprincipes gebruikt die je zowat overal kan vinden.  Boeken of internet... maakt niet uit.    Ik heb er datgene uitgehaald wat voor mij en Ian logisch leek.  Ze hebben bij een andere hond misschien niet het zelfde effect, maar voor Ian en mij leken ze te kloppen.    Vaak wordt geadviseerd om de hond aan een lange lijn te houden, zolang die de recall niet beheerst.   Ik sta volledig achter deze regel, maar met een hond die in volledig extase ergens achter rent, is het een zeer gevaarlijk hulpmiddel.    Daarom heb ik beslist om hier niet langer gebruikt van te maken.   

Onderstaande regeltjes waren de zaken die ik zo goed als mogelijk heb nagestreefd.   

Komen is een prioriteit.   ALTIJD !   Het moet alle andere pleziertjes en uitdagingen kunnen overtreffen.   Uiteraard lukt dit niet zomaar en kan je dit enkel bereiken door heel secuur te werk gaan en je oefeningen stapsgewijs,  in het tempo van je hond, verder uit te bouwen.   Komen moet uiteindelijk uitgroeien tot een automatisme.   Een reflex !  Dat bereik je niet in drie weken en daarin spelen alle andere regeltjes ook een grote rol.  

Recall is een spel.   ALTIJD.   Ondanks dat ik wou dat Ian dit bevel zonder excuses zou opvolgen mocht hij niet het gevoel hebben dat hij een commando kreeg.    Ik heb er daarom een spelletje van gemaakt, en uiteraard begon dat spelletje heel eenvoudig en gemakkelijk.       Alles aan het komen moest leuk zijn en hij moest ook het gevoel hebben dat hij het goed kon.      Dat betekend dat je nooit dingen vraagt die onmogelijk zij, en dat je te moeilijke situaties vermijd tot de tijd er rijp voor is.   .  Bij onverwachte mislukkingen heb je pech.   Ik probeerde de boel dan soms te redden door van hem weg te lopen.     Vaak had het succes.   Wegrennen deed ik niet alleen als het nodig was.   Het was ook gewoon een spelletje tussen mij en Ian dat ik wel eens van hem wegliep waardoor hij achter me aankwam.    Je wil niet weten hoe onnozel ik soms gedaan heb.   Ik mocht het alleen niet te lang en te veel doen want dan gingen zijn prethormoontjes de hoogte in.      Omdat Ian echt het gevoel had dat dit een spelletje was tussen hem en mij, kon ik daar zijn andere pleziertjes al wel eens mee overtreffen.    Een mooie troef.   Met wat creativiteit kon ik altijd wel wat nieuws verzinnen waarbij het naar me toe komen gestimuleerd werd.     Komen op commando is voor de meeste honden alles behalve leuk of nuttig.   Het betekend vaak het einde van een wandeling, het einde van hun vrijheid, een onderbreking van hun eigen pleziertjes en in veel gevallen een hoop gemopper op de koop toe.   Als je komen op commando als pretbederver gebruikt gaat het je niet lukken.     Het recall spelletje speel je dus gedurende de ganse wandeling, en niet enkel wanneer het moet.   Je kan een recall spel ook belonen met een ander spel.   Gewoon zoals het uitkomt.   Variatie maakt het voor de hond soms nog iets leuker.  Ik heb hier ook wel eens in gefaald.  Wanneer ik in paniek was (als hij niet kwam) riep ik Ian ook in paniek of zelfs boos.   Ik heb het echt moeten leren om zelf innerlijk in balans te blijven.    Verstoppertje spelen is ook een manier om de recall te oefenen.  Wel dien je er op te letten dat je dan in een veilige omgeving bent.  

Zorgen dat Ian succesvol was..  ALTIJD !  Spelletjes zijn leuk als je er goed in bent en altijd wint.   Daarom werd de recall voor Ian zo opgebouwd dat hij alle kansen had om te winnen.   Daarom mocht het nooit te moeilijk zijn.      Voor een stuk was "ergens goed in zijn" voor Ian al een zeer krachtige motivatie. Dat is niet bij elke hond zo, maar bij Ian deed dit enorm veel en ik heb er dankbaar gebruik van gemaakt.   Hij was graag trots op zichzelf.      Falen kon voor Ian een ernstige afknapper zijn.   Situaties juist inschatten en dingen die te moeilijk waren vermijden was enorm belangrijk.     

Alles aanleren en oefenen onder Ian's stressdrempel     Het aanleren was gestart in de hondenschool (compleet foute plek voor Ian) maar heb ik dus opnieuw in de woonkamer aangeleerd.  Na verloop van tijd kon ik langzaam opbouwen naar meer prikkels en andere locaties.     De kunst voor mij was om volledig binnen Ian's vermogen en tempo te evolueren.  Dat werd dus een langzaam parcours.     Met een hond die snel uit balans is en wiens balans ook nog eens dag per dag varieert is dit puntje moeilijker dan je denkt.   De enige remedie was vooral geen te grote stappen maken en hem niet aan te grote uitdagingen blootstellen.  Gedurende het eerste jaar kon ik Ian enkel roepen in eenvoudige omstandigheden.    Ik heb dat geaccepteerd en ik hield er rekening mee.   Maar op dat jaar was Ian wel zodanig geëvolueerd dat hij in prikkelarme situaties bijna in een reflex naar me toe kwam.     Een zeer nuttige eigenschap voor later ... 

Een realistische kijk bewaren op verwachtingen en doelen.    Ik vermeed zo veel mogelijk alle situaties die Ian niet aankon zodat Ian altijd de kans had zijn spelletje te winnen.   Het had totaal geen zin om hem tijdens veel te moeilijke omstandigheden toch te roepen.  Gebeurde het dan toch onverwacht, dan riep ik 1 keer en geen vijftig keer.    Kalm blijven en je niet gefrustreerd of boos worden is het enige wat je op dat moment kan doen.  Van hem weg lopen hielp gelukkig ook wel. 

Nooit boos worden op Ian.  Boos worden wanneer je hond, na een veel te lange tijd, uiteindelijk toch komt, heeft totaal geen zin.   Boos worden is een teken van je eigen onmacht en zwakte en komt ook hopeloos te laat. .   Een negatieve reactie (of straf) heeft enkel effect als dit gebeurd OP DE PLEK EN HET MOMENT dat je hond jouw recall negeert, en echt geen seconde later !    De meeste honden die de aap uithangen krijgen op hun kop (of worden zelfs heel hardhandig aangepakt) wanneer ze uiteindelijk toch naar hun baasje weerkeren.    Een correctie ACHTERAF  zal er niet voor zorgen dat het genot van persoonlijke pleziertjes in de toekomst achterwege worden gelaten.   Die pleziertjes zijn een beloning op zichzelf en een actie achteraf heeft er geen invloed meer op.  De straf, of het gemopper die de hond krijgt als hij naar je toe komt, zullen echter wel het naar je toe komen negatief inkleuren.  Honden zijn slim en trekken ook daar hun conclusies uit.   Geef je hond liever het gevoel dat het altijd leuk is om bij jou te zijn.   

Zorg dat je de juiste energie uitstraalt.    Ian en ik zijn niet meteen de beste combinatie op dit vlak.   Beiden zijn we hoog sensitief en hebben we invloed op elkaars energie.   Ik ben wel eens gefrustreerd, geïrriteerd of zelfs boos geweest, en zelfs al probeerde ik het voor mezelf te houden, Ian merkte het altijd haarfijn op.    Ook daarom is het nuttig om je hond te belonen als hij naar je toekomt.   Geef gewoon een koekje en zeg niets, en het valt je hond minder op dat  je vanbinnen toch een beetje geïrriteerd bent omdat je lange tijd wortel hebt staan schieten.    Appreciatie en respect zijn belangrijk naar je hond toe.   Koekjes uitdelen (die misschien weinig betekenen ten opzichten van de verleiding die de hond niet kon weerstaan) heeft een positiever effect dan hem uitkafferen.    

Zorg dat jij bovenaan op het prioritetenlijstje staat.   ALTIJD !  Hoog op Ian's prioriteiten lijstje komen is een levenswerk waar ik heel wat voor moet doen.    Het betekend dat ik zo belangrijk voor hem moest zijn dat het zijn andere pleziertjes kon overtreffen.    Dat vraagt heel wat inzet, liefde en geduld.    Het betekend ook dat ik een faire positieve relatie ben gaan nastreven.   Ik leerde begrip te hebben voor zijn onvermogen, zocht passende oplossingen, respecteerde zijn grenzen en zorgde voor ontspanning, spel en zijn persoonlijke behoefte.   .   Dat ging niet altijd vanzelf.   Vooral in het begin kon Ian wel eens het bloed van onder mijn nagels halen, zodat het op die momenten vooral ook weer een evenwichtsoefening was voor mezelf.   Ik was bij mijn vroeger honden gewend om eerder een gezagmatige relatie te hebben en ik herviel wel eens in die rol.    Maar ik wist hoe belangrijk mijn positieve houding voor Ian was, dus heb ik werk van gemaakt.      Het had wel degelijk zijn effect !   

Vermijd euforie maar creëer ze wanneer het in je voordeel is  Afgestemd op Ian's neurotransmitters.  Ian kon altijd volledig buiten zinnen raken als hij begon te rennen.   Hij gaf zichzelf op die manier zijn eigen overdosis aan prethormonen.   Liep Ian van me vandaan, dan kon ik er (in het begin) zeker van zijn dat terugroepen onmogelijk was.   Het was dan ook de uitdaging om dit soort euforie (het weg rennen) tot het minimum te beperken of zelfs te vermijden (ergens achter lopen bijvoorbeeld).    Ian verloor de controle ook wel eens als ik zelf heel enthousiast deed.   Ik moest me leren inhouden, en heb Ian zelfs soms heel neutraal beloond. 

Anderzijds kon ik Ian's euforie ook gebruiken als beloning.   Hem mijn kant op laten lopen (en dan juist wel enthousiast doen) of samen met hem mee rennen vond hij geweldig.   Dit heb ik gestimuleerd zodat Ian het een leuk spelletje vond tijdens onze wandelingen. Als een hond het leuk vind om naar je toe te lopen of met je mee te lopen, kun je al lopende onvoorziene omstandigheden toch een gunstige draai geven.   In een veel later stadium heb ik het plezier dat Ian ervaart aan "rennen" gebruikt om hem nog op andere manieren uit te dagen.    

Geloof in je eigen opvoedingsregels   Ik kan je verzekeren dat de bedoeling van mijn toegepaste regeltjes lang onder de radar bleef en dat ik enorm veel te maken had met kritiek.     Ik wist dat ik met Ian nog heel wat katjes te geselen had, dus ik nam de recall echt wel aux serieus.    Ik had over de aanpak ook grondig nagedacht.     De kolder die Ian in zijn hoofd kreeg als hij begon te rennen en mijn angst dat hij zichzelf (of anderen)  in gevaar zou brengen was voor mij reden genoeg om tot het uiterste te gaan.  Mijn beloningsprincipes werden lang bekritiseerd, maar uiteindelijk heb ik bewezen dat mijn redenatie toch logischer was dan men dacht.    

Aandacht voor je hond en zijn omgeving. ALTIJD !  Ik denk dat dit een zeer belangrijke regel is in het algemeen.    Als je wil vermijden dat dingen fout gaan, moet je altijd oog hebben voor je omgeving en je hond.    Enkel zo kan je bepaalde situaties vooraf al zien aankomen en er ook tijdig op reageren.    Het voorkomt dat je hond in een situatie beland dat je hem niet meer kan terug roepen.  Ik zie maar al te vaak dat mensen die hun hond uitlaten, met andere dingen bezig zijn en niet eens zien waar hun hond mee bezig is.  

Komen is belonen.  ALTIJD    Heel bewust zet ik dit item helemaal onderaan omdat hierop een uitgebreide uitleg volgt.      Veel criticasters zien beloningsgericht met je hond aan de slag gaan als een regelrechte catastrofe.    En het kan inderdaad een catastrofe zijn als je zomaar wat doet en beloond.   Ik denk dat mijn aanpak voor de recall duidelijk maakt dat er wel meer gebeurd dan koekjes uitdelen en apenstreken negeren.   Vooral het consequent toepassen van een aantal regels is een moeilijke uitdaging waar veel hondenliefhebbers niet in slagen.  Dus gooien ze de regels overboord en gaan ze koekjes uitdelen.

Daarom ga ik het nu over die koekjes hebben.      

Toen ik helemaal in het begin met Ian aan de slag ging, was het belonen met lekkers uiteraard wel van groot belang.  Het lekkerste van het lekkerste had ik uitgezocht om in mijn opzet te slagen.  Ik begon prikkelarm en ik had nog niet te concurreren met voor Ian interessante afleidingen.   Het opbouwen van het spelletje verliep voorspoedig zonder weinig problemen.    Daarom dacht ik dat lekkers altijd een goede beloning voor Ian zou zijn.     Pas toen ik tegen een aantal problemen aanliep werd duidelijk dat ik ook andere zaken moest gaan inkleuren als beloning of motivatie.   

Geurtjes, andere honden en genieten van vrijheid staat haast bij iedere hond bovenaan het prioriteitenlijstje.    Ook bij Ian..  Het zijn beloningen op zichzelf.    Zelfs hele grote honger en de lekkerste voertje kunnen die pleziertjes niet zomaar overtreffen.      

TOCH heb ook ik Ian, iedere keer als ik hem riep, wat lekkers toegestopt.    Zelfs al wist ik dat dit voor hem eigenlijk niet altijd een echte beloning was.   Het was gewoon mijn "dank je wel" of "goed zo"  ter bevestiging van het naar me toe komen.     

Een beloning is pas een beloning als je hond het ook effectief als een beloning aanziet.    Koekjes, vlees of ander lekkers kunnen absoluut een beloning zijn voor Ian maar NIET ten overstaan van zaken die Ian zelf belangrijker vond.    Ik heb mijn troeven dus wel degelijk gehaald uit alle regeltjes die ik met Ian heb toegepast en waarvan ik zag dat die hem motiveerde.  

Als komen een spel is, waar Ian zichzelf in kon bewijzen, betekende dat spel op zich al een krachtige beloning.    Het is Ian's meest gelukzalige hersenkronkel dat hij enorm fier op zichzelf kan zijn als hij iets heel goed kan.    Nog gekker is dat hij er ook enorm graag mee uitpakt en zichzelf ook graag overtreft in zijn kunnen.   Ik heb dit rare trekje van hem dan ook ten volle benut.   Voor Ian was het een zeer krachtige motivatie.  Koekjes waren dus gewoon een bevestiging, maar niet persé zijn beloning.  

Er zijn zaken in Ian's leven die op zich al een beloning zijn.   Rennen is daar een goed voorbeeld van.  Hij rent zichzelf letterlijk gelukkig.  Als joggers of fietsers dat geluk bij hem boven konden halen, kon ik het ook.   Ik heb allerlei renspelletje bedacht die ik samen met Ian kon doen.   Het was totaal niet moeilijk om Ian hier in te motiveren tot hij het leuk genoeg vond om er andere dingen voor te laten.   Het rennen was zijn beloning en zelfs zijn ultieme voldoening.    Niet het eventuele koekje dat hij er wel eens voor krijgt.  

Ik heb mijn eigen belang in Ian's leven opgeschroefd en daar op allerlei positieve manier enorm veel tijd in geïnvesteerd.   Tot ik uiteindelijk belangrijk genoeg voor Ian bleek te zijn dat hij mijn gezelschap en afleiding verkiest boven andere verlokkende verleidingen.   Niet omdat ik koekjes in mijn zak heb zitten, maar om wat ik beteken in zijn bestaan.     

Ian is een uitmuntend "ik-kom-altijd-als-jij-roept-hond" geworden.  Hij heeft minder oog voor zijn omgeving en ik hoef hem niet voortdurend te sturen of te roepen.   Diegene die Ian hierin kan overtreffen, mag zich gerust aan hem komen bewijzen.    Het zal moeilijk zijn om Ian in de recall te overtreffen.   Daar ben ik absoluut zeker van.   Hierbij enkele filmpjes van Ian's evolutie in het prille begin.  

Filmpje 1 uitleg :   

Hierbij  een voorbeeld van Ian als pup.  Hij had net iets gezien wat hij wel boeiend vond.  Ik heb rustig mijn momentje afgewacht tot hij toevallig naar me keek, en dan riep ik hem.   In deze fase was dat nog belangrijk want als Ian ergens op gefocust was, was de kans groot dat hij niet zou komen.   Ik vermeed dus zulke foutjes en maakte gebruik van het toeval, waardoor het voor Ian haalbare kaart was.    Wat ik zelf fout doe is te laat "goed zo" zeggen.     Ian was gaan zitten en dan beloon je in principe het zitten en niet het komen.   Mijn goed zo is heel neutraal (omdat dat toen ook moest) maar Ian haalt vooral veel voldoening uit het feit dat hij iets goed kan.