Geschreven op zijn 11 de verjaardag
Lieve Ian,
Al 11 jaar vormen wij een bijzonder duo. Bijzonder...omdat jij en ik in eerste instantie niet de beste combinatie leken te zijn. Maar kijk, we hebben onze draai gevonden met elkaar en dingen bereikt die ik vroeger nooit voor mogelijk hield.
Het is niet zo dat jij nu uitblinkt in één of andere hondensport of hoge ogen scoort tijdens gehoorzaamheid-wedstrijden. Ik hoef trouwens ook helemaal geen oordeel over wat jij doet. Mocht ik echter de evolutie openvouwen van alle zwakheden die nu jou grootste troeven zijn, dan ga jij met alle prijzen lopen. Ik ken geen enkele andere hond die zo sterk kon groeien als jij en dat is onze grootste overwinning.
Je bent een belangrijke peiler in mijn leven en je geeft vaak kleur aan dingen die eerst grijs of zelfs zwart lijken te zijn. Jij bent mijn mentale coach en dankzij jou kon ik soms dingen waar ik van nature niet goed in ben.
Ik heb enorm veel te danken aan jou unieke persoonlijkheid. Je gaat vol voor je eigen passies, geeft uitdrukking aan je ongenoegen en zet het leven naar je eigen hand (poot). Je wijkt geen duimbreed van jou persoonlijke noden en legt je prioriteiten bij je eigen pleziertjes. Kortom, je bent een hond waar je niet zomaar omheen kan.
Ooit wou ik dat je anders was … Toch zeker op bepaalde vlakken. Het zijn echter de moeilijkste individuen die de beste leermeesters zijn en ik heb enorm veel van je opgestoken. Daarom sta ik nu zoveel sterker en wijzer in het leven. Je hebt mijn kennis verruimd en me een andere kijk gegeven van jou eigen belevingswereld. Dankzij jou werd ik een begripvol en beter hondenmens.
Je hebt mij de kans gegeven uit mijn eigen denkwereld te stappen en in die van de jouwe te kruipen. Ik wou gewoon je maatje zijn en begrijpen wat je bezig hield. Ik wilde je niet langer kneden naar mijn nukken en wensen. Ik wou boeiend en belangrijk voor je zijn, zodat ik al je aandacht had. Ik wou invulling kunnen geven aan jou persoonlijke behoeften, zonder dat je daarbij een last werd voor je omgeving. Nooit gedacht dat het ons zo goed zou lukken.
De weg tussen willen en kunnen leek soms eindeloos. Vaak zelfs onmogelijk ! Ik had niet altijd de juiste kennis en informatie en deed daarom vaak beroep op de kennis van anderen. Toch was het niet altijd 100 procent in de lijn van wat binnen jou en mijn mogelijkheden lag. Het is op zulke momenten dat twijfel me compleet uit evenwicht bracht. Jij bleef echter mijn sterkste motivatie om, op welke manier ook, mijn kennis te blijven bijschaven. Enkel zo kon ik je beter begrijpen en een stappenplan uitwerken voor al onze struikelblokken. En kijk, wij werden hier best wel goed in !
Ik werd niet alleen een beter hondenmens. Jij hebt me ook op persoonlijk vlak doen groeien. Geen enkel ander wezen heeft me zo in beweging gebracht als jij. Je geeft mijn leven niet alleen vorm en kleur maar hebt me ook bewuster gemaakt van mijn eigen struikelblokken en beperkingen. Als ik wou dat jij dingen anders deed moest ook ik mezelf ontplooien en bijschaven. Jij en ik, dat is maatwerk en vraagt samenwerking.
Wat ooit normaal was voor jou ras, was in mijn bestaan niet altijd even praktisch. Sommige van jou “oer-talentjes” waren zelfs ronduit irritant. Helaas is jou jarenlange fokgeschiedenis niet zomaar om te keren. Dat moest ik leren accepteren.
Zie hier mijn eerste (en moeilijkste) levensles die jij me voor de neus hebt geschoven. Ik ben opgegroeid in een maatschappij die gebukt gaat onder een “maakbaarheid-illusie”. De werkelijkheid is dat wij als mens echt niet alles naar onze hand kunnen zetten. Van jou leerde ik genoegen te nemen met “verbetering” in plaats van me te blijven focussen op perfectie.
Dat heeft me er toe aangezet om de lat veel lager te leggen. Ik geef toe dat ik best wel hoge verwachtingen van je had. Nog voor jij in mijn leven kwam fantaseerde ik al over dingen die we samen zouden doen. Stuk voor stuk dingen die ik zelf belangrijk of leuk vond. Toen jij er eenmaal was kon ik niet anders dan veel van mijn plannen op de lange baan schuiven. Zo werd wat eerst de hemel op aarde leek, eerder een poging om de hel zo beperkt mogelijk te houden. Dat klinkt hard, maar zo was het ook.
Er was een vicieuze cirkel waar nauwelijks uit te komen was. Het contrast tussen wat jij moest kunnen en dat wat jij deed kon niet groter zijn. Overmatig blaffen op auto’s, en het achterna rennen van joggers en fietsers waren echter jou grootste passies. De wereld was van jou en jij deed er je eigen ding mee. Ga er dan maar eens aanstaan !
Uiteraard mocht en kon dat zo niet blijven. Maar het was wel realistisch om in te zien dat sommige van je fratsen nooit volledig zouden verdwijnen. Ik wou je zoveel leren zodat jij ook tijdens wandelingen van je vrijheid kon genieten. Snelle oplossingen bestonden er niet. Jij had nood aan een stappenplan, aangepast binnen jou mogelijkheden en in jou eigen tempo. Dat vroeg heel veel geduld van mijn kant. Geduld is een schone deugd maar deze deugd lag bij mij wel eens onder het stof. Af en toe moest ik dus ook met mezelf aan de slag.
Maar ik had een goede coach aan jou ! Jij was de ideale oefening in het reguleren van mijn eigen emoties, het aanscherpen van mijn doorzettingsvermogen, het bijstellen van verwachtingen en het opbrengen van geduld.
Je hebt me op deze manier een heel stuk milder gemaakt. Milder voor jou, maar zeker ook milder voor mezelf. Ik probeerde me niet langer druk te maken in wat fout ging, maar zag wel degelijk potentieel in al die kleine vorderingen die jij had gemaakt.
Onze omgeving had niet altijd dezelfde visie over wat wij deden. Vooral hondenscholen of hondenliefhebbers denken dat alles mogelijk is. Zolang je maar juist en goed oefent. Als het niet met de ene methode is, dan wel met de andere. Toen jij, ondanks al mijn inspanningen, toch niet deed wat hoort, was dat in hun ogen altijd mijn eigen fout. Ofwel was mijn timing niet goed of was ik niet consequent genoeg. Het was altijd wel iets goed was het nooit. Helaas zag niemand dat ook jou gevoeligheid, je frustraties en de eventuele stress een negatieve bijdrage leverde in je gedrag. Alsof je die dingen dan zomaar kan sturen !
Men was niet altijd mals voor jou. Je was een lawaaierige irritante rothond die niet was opgevoed. Zo voelde dat soms ook voor mij. Soms was ik beschaamd in jou plaats.
Ik heb het uiteindelijk leren loslaten, hoewel ook dit niet mijn sterkste kwaliteiten zijn. Voor jou heb ik echter bergen verzet. Jij had nood aan een stabiel en zelfzeker maatje en dat kon enkel als ik vol zelfvertrouwen aan mezelf bleef werken.
Weet je … die eerste twee jaar samen met jou zijn verre van makkelijk geweest. Vaak leken we op een roerloos schip dat maar niet op koers kon komen. Toch wist ik welke richting ik met je op wou. Jou namelijk alle vrijheid kunnen geven zonder dat je iemand voor de voeten liep. Dat moest toch gewoon mogelijk zijn ??? ,
In plaats van volledige controle te krijgen over jou, leerde ik jou controle te krijgen over jezelf. Evenwichtig in balans en in rust. Daarom begon ik met aandacht en concentratie en ik verzon allerlei oefeningen om jou daarbij te helpen.
Het deed je ook groeien in zelfbeheersing. Pas toen ik de gevoelige kantjes van je karakter begreep, sprongen we plots met sprongen vooruit. arakter begreep, kwam ik plots met sprongen vooruit.
Toch bleef het lang onder de radar waar we mee bezig waren. Wij hadden een stappenplan, waarbij elk onderdeel even belangrijk was. Het was nodig om alles eerst heel gemakkelijk voor je te maken zodat je succesvol kon zijn en jij meer voldoening kreeg. Dat was trouwens je grootste motivatie. Me tevreden maken.
Zo overtrof jij uiteindelijk jezelf in focus, aandacht, zelfbeheersing, concentratie en de bereidheid om je omgeving steeds minder en minder aandacht te schenken.
Het is een boeiend proces jou te kunnen motiveren tot al deze uitzonderlijke vaardigheden en ik geniet met volle teugen van alle mogelijkheden die het ons nu biedt. Ik loop op wolken en naast mijn schoenen, dankzij jou !
Liefs,
Nancy