Voedselnijd …

Ik heb totaal geen idee wat er aan vooraf is gegaan, maar tussen Ian en Bowie ontstond op een gegeven moment een gevecht om een “knaagbotje” 

In eerste instantie was Ian niet eens zo bezeten of bezitterig op eten of knaagbotjes.    Wel werd Ian gulziger tijdens het eten, zodra Bowie in ons leven kwam.   Bowie deed iets langer over zijn eten en zodra hij klaar was, liep Ian naar het eten van Bowie, waardoor er ook daar wel eens een gevecht ontstond.   

Onze strategie om onderlinge spanningen te vermijden, hadden helaas weinig zin.  We gaven ze ver van elkaar hun eigen maaltijd, en uiteindelijk zelfs in een verschillende ruimte.   Maar zelfs al lieten we ze nog lange tijd na de maaltijd afzonderlijk,  dan nog bleef het stresslevel van Ian ongewoon hoog.    Dat begon dan vooral bij het binnenwerken van zijn eigen maaltijd.   Het was echt absurd hoe gulzig hij alles naar binnen werkte. 

We moesten het echt over een andere boeg gooien.   Ian is, en dat bleek al bij andere problemen, nu eenmaal een hond die emotioneel heel snel uit evenwicht is.   Hier moest ik iets mee doen, en zo begon ik aan mijn zelfbedachte stappenplan, met uiteindelijk toch een bevredigend resultaat.   

Mijn doel :   Ian van zijn gulzigheid afhelpen en hem weer bewuster leren eten.   Door middel van deze bewustmaking zou het voor Ian al een sprong vooruit zijn als hij tijdens de maaltijd minder stress had.    Want het was die stress die er voor zorgde dat hij gulzig werd, en meteen naar de etensbak van Bowie stoof, die zich uiteraard niet liet doen.  

Mijn aanpak :   

Het is uiteraard een langdurig proces om het maaltijdgebeuren anders in te kleuren voor Ian.  Bovendien werd ik ook geconfronteerd met agressie die ik moest zien voorkomen, want elke vorm van agressie maakte dit probleem steeds groter.    Ik zag maar 1 manier om dat te doen en dat was Ian aanlijnen tijdens de maaltijd om hem op die manier bij me te houden.     

Ik deed slechts enkele brokjes in zijn etensbak.  De rest kreeg hij brokje per brokje, met steeds een langere tijd tussen.   Ik verbond er uiteindelijk ook een opdrachtje aan.   Iets wat hij goed kon, bijvoorbeeld zit.  

De moeilijkheid was uiteraard dat Ian niet gewend was om  :

1. te weinig brokjes in zijn etensbakje te krijgen 

2. rustig te blijven als zijn bakje leeg was

3. zijn stressemoties (frustratie, boosheid? ) te bedwingen.                                                 

Mijn strategie verliep daarom niet meteen van een leien dakje.  Het was best heftig in het begin met zwaar uithalen aan de lijn.   Bakje leeg, betekende snel naar het bakje van Bowie willen rennen, wat niet lukte omdat hij was aangelijnd.    Dat gaf heel wat frustraties.    Zolang Ian niet "bewust" kon eten, en hij zijn zelfbeheersing verloor kwam ik gewoon niet verder.   Gelukkig had Ian uiteindelijk door dat ik nog een hele voorraad voeding bij me had als zijn bakje leeg was.  Dan begon zijn euro te vallen dat een leeg voederbakje niet betekende dat de maaltijd voorbij was.     De rest van de maaltijd moest hij ook niet bij Bowie gaan zoeken maar bij mij.    Er kwam meer rust in het eten en werd ook eenvoudig om Ian's volle aandacht vast te houden.   Want het was bij mij dat hij de rest van de maaltijd kon verdienen.   Stap voor stap werkte ik deze manier uit, tot hij niet meer aangelijnd hoefde te eten.   Was zijn bakje leeg, dan wist hij dat ik nog heel wat lekkers voor hem in petto had.   

Het werd wel een voedingsritueel waar enorm veel tijd instak.   Een maaltijd bij Ian duurt nu veel langer dan normaal.   Maar dat is ook nodig.   Vroeger nam hij meerdere brokken tegelijk in zijn bek om ze zonder kauwen in te slikken.  Mede door die rede gebruikt Ian zijn tanden verkeerd.   Of beter gezegd, hij gebruikte ze niet.   Daar was hij te gulzig voor.  

Nog steeds zat ik opgezadeld met iets wat ik benoem als “reststress”.  Hoe lang Ian ook over de maaltijd deed, bepaalde geluiden of bewegingen konden een trigger zijn om alsnog op Bowie af te vliegen, waar arme Bowie helaas niets van begreep.    (Oversprong gedrag ?)    Heel bizar, en dus echte hoofdbrekers voor me.

Toch ging de maaltijd zelf steeds beter.  Er was meer zelfbeheersing waardoor de maaltijd niet langer iets was dat hij zo snel mogelijk moest binnenwerken.  Zijn gevoel omtrent de maaltijd had ik voor hem al een beetje anders ingekleurd.   Eten moest nu rustig gebeuren en ik nam de touwtjes in handen waardoor hij begreep dat het eten bij mij te rapen viel, en niet bij Bowie. 

Inmiddels is het zo geëvolueerd dat Bowie na de maaltijd wel eens bij Ian komt kijken, want uiteraard heeft hij er lucht van gekregen dat er bij Ian nog wat te rapen viel.   Ik was bang dat dit dan zou ontaarden in omgekeerde agressie.    Dus Bowie naar Ian.   Of Ian die het niet pikt dat Bowie in de buurt van zijn maaltijd kwam.  

Om de één of andere reden is het gelukkig niet zo ontspoord.   Wat voor mij bevestigd dat het puur aan Ian's disbalans in neurotransmitters lag, welke veroorzaakt werd door het veel te gulzig willen eten.    Toen de balans hersteld werd en ik hem veel rustigere kon laten eten, kwam automatisch de innerlijke rust, en was er minder drang om te willen vechten voor eten.

Moeilijker is het wanneer de honden ’s avonds een vleesmaaltijd krijgen.   Het is moeilijker om daarvan maar een deel te geven en de rest met kleine beetjes.    Zijn vleesmaaltijd krijgt hij daarom volledig, en ik hou dan enkele droge brokjes die hij dan nog na de maaltijd kan verdienen.    De spanningen zit na een vleesmaaltijd wel veel hoger.  Ik heb dus eigenlijk wel een tijd de vleesmaaltijd geschrapt voor Ian tot hij met brokjes geen agressie meer had.  

Ik heb het geluk dat ik op dat moment al heel wat ervaring had op werken aan zelfbeheersing, het in balans houden van Ian's evenwicht en zien dat ik nooit over zijn stresslevel ging.    Bovendien heeft Ian een gedreven motivatie om opdrachtjes uit te voeren.   Opdrachtjes die ik ben gaan toevoegen voor, tijdens en na de maaltijd.     Als ik hem dit eerst nog had moeten aanleren, was mijn tactiek wel erg tijdrovend en omslachtig geweest.  

Ondertussen is het zo dat ik Ian naar zijn plekje stuur als ik hun eten klaarmaak en dat ik eerst Bowie eten geef.   Ian krijgt zijn eten pas als Bowie het zijne op heeft en ik zijn bakje heb weggehaald.   Ian blijft rustig, zonder stress, wachten op zijn maaltijd tot ik het hem geeft.   Hij krijgt nog steeds de helft, terwijl hij de rest brokje per brokje krijgt.    Al die tijd kan ik vrij rondlopen in huis terwijl Ian toch op zijn plek blijft en ook Bowie kan makkelijk naar Ian komen zonder dat Ian er boos van wordt.   En hij wordt ook niet boos als ik een brokje op de grond gooi en en dat dan vlak bij Bowie terecht komt.    Stel dat Bowie het pakt, dan nog gebeurd er niets.

Dit is wat ik bedoel met werken op het innerlijke balans van een hond, ipv werken op gedrag.    Als een hond zijn driften kan beheersen, is het gedrag ook neutraal en niet langer agressief.  Geen enkele hond kan zichzelf beheersen als hij innerlijk uit balans is.   Dan mag je nog jaren trainen, corrigeren, straffen, gedrag negeren of domweg wat in het wilde weg belonen ...  Het is allemaal moeite voor niks.   Maar om dat te weten moet je het eerst eens zelf meegemaakt hebben wat het betekend als een hond zo hoog in stress gaat en niet meer voor rede vatbaar is.      Ik wil de gedragsdeskundige wel eens ontmoeten die dat verhaal eens effe snel oplost.   No way !  Ian's voedselagressie werd met veel liefde tijd en geduld aangepakt en het resultaat is bevredigend.  

Om dat aan te tonen heb ik het dan maar eens gaan filmen.    

Het eerste filmpje is weinig zeggend, dus behoeft wat uitleg.   Dit filmpje is gemaakt op een moment dat de voedselagressie al grotendeels was opgelost (ik heb nooit gevechten of toestanden gefilmd omdat je dan wel wat anders aan je hoofd hebt.      In dit filmpje beheerst Ian zichzelf al in die mate dat hij (zonder dat ik het hem vraag) op zijn plek gaat.   Ik had het bakje met Bowie zijn eten al klaargezet en genomen en ook Bowie gaat keurig zitten als ik zijn richting uit kom.   Ik neem er ook mijn tijd voor.    Het is dus niet snel snel bakje van Bowie neerzetten en dan rap naar Ian, om hem zijn eten te geven.   Dit is het enige wat in dit filmpje te zien is.   De innerlijke rust en zelfbeheersing als leidraad voor het oplossen van een probleem.     Het was niet de bedoeling dit filmpje openbaar te tonen dus ja ... Johan doet tussendoor effe onnozel omdat ik film :)