Vandaag kregen Ian en ik de huid vol gescholden door de man wiens duitse herder enkele maanden geleden onze Ian heeft aangevallen. Die aanval heeft ian onzeker gemaakt, wat hij vakkundig weet te camoufleren door wat macho gedrag te gaan vertonen bij het zien van een andere hond. Dit gedrag is op z’n sterkst wanneer hij is aangelijnd en op die manier de steun van z’n baasje (ik dus) ervaart. Ik ben hier niet gelukkig mee maar doe er alles aan om dit gedrag op een positieve manier om te buigen. Dit gaat alleen maar wanneer de omgeving een klein beetje meewerkt en begrijpt waarmee je bezig bent.
Vorige week was ik vol trots over de gehoorzaamheid van Ian. Tijdens onze wandeling kwamen we toen ook de man met de duitse herder tegen. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om Ian wat oefeningen te laten uitvoeren ter afleiding. De confrontatie met die duitse herder was moeilijk dus had ian de nodige afstand nodig om zich zelf te kunnen beheersen. Enkel dan is een hond in staat te doen wat je van hem verlangt. Ik dacht er goed aan te doen om dan van het pad af te stappen en in de naastliggende weide eenvoudige oefeningen met Ian te doen. Door de veilige afstand die ik voor Ian had gecreëerd was hij in staat alle aandacht op mij te richten en op te houden met die duitse herder te bekeffen. Zo hoort het, volgens mij. Maar zo dacht die kerel er duidelijk niet over.
Terwijl ik Ian netjes in “af” had liggen vond die kerel het blijkbaar nodig om met zijn hond wat te gaan lanterfanten in het gezichtsveld van mijn hond. Doch, ian bleef netjes liggen en zweeg. Het leek alsof dit voor die kerel de druppel op de hete plaat was want ineens vond hij het dringend nodig om te laten zien dat zijn hond dat ook wel kon. Mooi niet dus ! Hij heeft 5 keer af gebruld naar zijn duitse herder maar die had daar duidelijk geen oren naar. Het leek alsof hij het me kwalijk nam dat Ian niet met zijn hond mocht spelen en wilde me op deze manier misschien treiteren door het mij en Ian nog extra moeilijk te maken.
Vandaag kwam ik hem weer tegen en deze ontmoeting maakte duidelijk dat hij het me inderdaad kwalijk nam en dat hij niet van zin is om het mij in de toekomst makkelijk te maken wanneer wij elkaars pad kruisen.
Vandaag liepen we elkaar tegemoet op den dijk in de polders en op dat smalle strookje passeren was in mijn ogen echt wel om problemen vragen. Toch zeker als ik daarbij ook nog Ian zou moeten aanlijnen., wat hier voor zijn veiligheid toch wel een vereiste was.
Ian kennende zou daarbij zijn onzekerheid wegkeffen en dan hang ik daar mooi voor piet snot aan de andere kant van de lijn. Opvoedkundig ben ik dan een grote nul. Als ik Ian wil duidelijk maken dat aanstellerig gedrag en keffen niet gewenst zijn dan moet ik hem de kans geven om dit ook goed te doen uitvoeren. Ik dacht er niet echt bij na en in plaats van hem aan te lijnen ging ik gewoon de dijk af naar de naastliggende vlakte en vroeg Ian rustig om te gaan zitten. Hij deed dit geheel vrijwillig en zonder druk. En van aanstellerig geblaf was ook geen sprake.
Maar volgens die vent waren we toch niet goed bezig. Hij schold ons uit voor loosers en zei dat hij nog wel zou terugkomen. Er volgde nog een hele resem aan verwijten en frustraties waarvan ik niet eens iets heb begrepen. En dat alleen maar omdat mijn hond niet met de zijne mocht spelen.
Wat had meneer dan graag gehad ??? Dat ik mijn hond toeliet dat hij zou gaan keffen tegen de zijne en dat ik dat ineens kon doen stoppen door Ian, vlak bij zen hond het bevel “stil” of “zit” te geven ? Had meneer misschien graag een praatje gemaakt over het weer en de nakende lente, terwijl zijn hond “voor te spelen” constant achter Ian aan zat zoals een roofdier achter z’n prooi? Was meneer misschien vergeten dat hij een tijd geleden zijn hond van de mijne had moeten sleuren omdat die maar bleef doorbijten terwijl Ian al lang op zen rug lag te krijsen en zich overgaf ?
Volgens mij heeft die kerel ze niet allemaal meer op een rij. Hij heeft er vandaag en vorige week alles aan gedaan om het mij en Ian moeilijk te maken. Toch heeft ian zich keurig blijven gedragen. Die kerel zag waarschijnlijk liever pure agressie en gedrag dat totaal ontspoorde. Misschien was het voor die kerel toch wel efkes slikken dat mijn “klein” hondje toch net iets meer kan dan de zijne. Misschien pikte het ook wel dat hij de zijne aangelijnd moest houden (omdat hij toch niet komt als je hem roept) terwijl de mijne keurig met me meeloopt zonder lijn. En dat ik zelfs de lijn niet nodig heb om hem bepaalde oefeningen te laten doen terwijl de zijne constant onder spanning staat met z’n lange looplijn.
Sukkel !
Reactie plaatsen
Reacties