Vandaag

in de vroege ochtend

had hij me zeker

mee naar buiten genomen,

om te ontdekken

hoe mooi winter wel kan zijn.

De eerste nachtvorst

toverde rijp op bomen en planten.

Vandaag in de vroege ochtend

zit ik in pyjama

om te ontdekken

hoe leeg een winter

wel kan zijn.

Foto December 2021

Vandaag wordt Ian tien jaar !Hoewel hij nu echt wel een senior is, blijft hij nog steeds mijn ondeugende puppenkind. We hebben nog zoveel samen te leren en te ondernemen, terwijl de tijd daarvoor steeds korter wordt. Dat voelt dan ook een beetje dubbel.

Gelukkig is Ian nog steeds jong van geest, al wil hij niet meer perse de eerste en de snelste zijn. Het blindelings nastreven van al die dingen waar moeder natuur hem voor heeft gemaakt, heeft plaats gemaakt voor wijze keuzes die mijn hart doen glimmen van trots.

Maar een vos verliest zijn streken niet ! Als je hem niet ziet, dan zorgt hij er wel voor dat je hem hoort. Dat bedoel ik letterlijk en figuurlijk en daar ga ik later nog wat over schrijven.

Toen Ian klein was, leek het er lang op dat hij zomaar wat deed, en dat het onmogelijk was om daar enige controle over te krijgen. Gelukkig heb ik leren inzien dat hij “verbinding” nodig had om zich goed te voelen. Die verbinding ontbreekt, als ik zelf met andere dingen bezig ben. Malen in mijn hoofd, of gesprekken met anderen tijdens wandelingen geeft gegarandeerd een hond die voortdurend om mijn aandacht vraagt. Ik heb Ian ongelooflijk zien groeien in zijn zelfbewustzijn, toen ik zelf ook bewuster werd van wat ik doe. Ja...Ian is mijn mentale coach

De kracht van de stilte ... Zien wat je ziet, horen wat je hoort, en alles in stilte in je opnemen. Ik weet niet hoe ik dit anders zou kunnen omschrijven, maar als ik met Ian alleen op stap ben, dan is het dat wat gebeurd. Hierdoor is er verbinding en harmonie.

Na al die jaren weet Ian uit zichzelf hoe wandelingen voor mij en hem het prettigst verlopen. Hij loopt niet meer als een dolle gek achter een jogger aan. Geen geklets tegen Ian, geen commando’s, geen bevelen of beperken van zijn vrijheid. En dat is dus ook niet nodig. Het is dan ook een veelvoorkomend fenomeen dat joggers Ian prijzen om de manier waarop hij ze alle ruimte geeft en mij dan maar opzoekt. In stilte ! Alsof het voor hem de normaalste zaak van de wereld is. Maar dat is het niet ! Diep in hem dwingen zijn genen hem om orde op zaken te stellen en alles wat beweegt tot stilstand te brengen. Daar is hij van nature voor gefokt, en die gave zal ook nooit verdwijnen. Daarom is het ook zo belangrijk dat ik tijdens wandelingen bewust ben van wat ik zie of hoor. Ian’s lichaamstaal maakt duidelijk als zijn adrenalinepeil uit balans gaat en dan ben ik degene die hem door de situatie loodst.

In de afgelopen tien jaar heb ik van Ian kunnen leren dat zelfs het onmogelijke mogelijk wordt, als je de afleiding, de drang en de ruis een andere betekenis geeft. En dat kan alleen als je zelf belangrijker wordt dan alles wat jou hond afleid of extreem boeit.

Ook ik heb ooit de verwachting gekoesterd dat Ian altijd en overal aandacht voor me zou hebben, als je het hem aanleert. Ik dacht dat dit automatisch zou groeien als je lief en goed voor hem bent. Als ik zijn aandacht wou, moest ik echter eerst leren zelf aandachtig te zijn voor wie Ian is en waar zijn leven om draait. Aandacht voor zijn persoonlijke behoeften. Niet enkel in de vorm van borstelen, aaien en voeden, maar vooral aandacht voor zijn persoonlijke eigenheid. En dan komen er toch zaken aan het licht die je doet, maar die Ian eigenlijk niet lijken te boeien.

Ian was als een puzzel waar heel wat puzzelstukjes van ontbreken of niet schenen te passen. Gaandeweg ontdekte ik zijn persoonlijke voorkeuren en eigenaardigheden. Hij schoof letterlijk vraagstukken onder mijn neus, door aan te tonen dat wat mensen soms over honden beweren, niet altijd klopt. In tegendeel ! Hij bewees me soms letterlijk het tegendeel. Hij past niet in de hokjes waarin mensen hem vroeger zouden klasseren. Hij is gewoon zichzelf en uniek. Ik ben uit mijn pijp moeten komen om hem te leren begrijpen en hem te doen passen in mijn leven, waarin hij in eerste instantie weinig keuzes had.

Beperkingen in vrijheid frustreren Ian enorm. Het was een hele uitdaging om hem zijn behoefte aan vrijheid te geven, zonder dat hij een last werd voor anderen. Maar kijk...ik kreeg het voor elkaar. Hij kan stil, rustig en volgzaam zijn, zonder dat ik voortdurend moet bijsturen. Hij is echter niet volmaakt en ik spring hem bij als hij zelf het noorden verliest, en dat doet hij, vreemd genoeg, ook met mij.

De afgelopen tien jaar is Ian mijn beste leermeester geweest die geen hond of mens ooit zal kunnen overtreffen. Dat kun je niet samenvatten in een tekstje dat ik voor zijn verjaardag schrijf. Dat zit echter wel vervat in die tien afgelopen jaren waarin ik heb mogen ervaren hoe Ian en ik, met kleine stapjes meer hebben bereikt, dan ooit mogelijk leek.

Wat ben ik fier op mijn wijze Ian !

Pas als je iemands persoonlijke zone respecteert, kom je tot toenadering ...

Er zijn nieuwe schaapjes, en het moet gezegd ... ze zijn super schattig !    Ian en ik wandelen er vaak langs en ik hoop dat deze schaapjes er dit keer lang genoeg staan om aan te tonen dat er absoluut geen flitsende acties (van een hond) nodig zijn om de hele meute bij elkaar te krijgen.  Maar ik ben ook heel nieuwsgierig naar de reden waarom schapen mij of Ian boeiend zouden kunnen vinden.

De eerste keer dat Ian ze zag schrok hij zich een hoedje.   Damn, hij had ze daar gewoon niet verwacht.   Ikzelf ook niet, dus ik was helemaal niet voorbereid. Het was ook een wei waar eerder nog nooit schaapjes hebben gestaan.   Het was zelfs ooit Ian's speelparadijs.    Ian's adrenaline level zat al zo hoog, waardoor hij meteen op de schaapjes afstoof.   Gelukkig kon ik hem afstoppen, maar de schaapjes waren helaas geschrokken.   Oeps ...foutje !   Kan gebeuren.    Dat is goed voor 1 keer, maar ik trok er wel mijn lessen uit.    Andere wei, andere schaapjes betekend voor Ian echt wel weer een adrenaline-opstoot.   Ik moest dus weer wat rekening houden met zijn neurotransmitters.     Het klinkt ingewikkeld, maar voor Ian betekend dit gewoon leren wennen aan het feit dat er weer schaapjes zijn.   Dat was trouwens een koud kunstje.    Onze volgende wandeling had Ian al zoiets van ... "ach, in die wei staan tegenwoordig schaapjes, dus blijf ik er maar een beetje vandaan.

Na enkele wandelingen waren we toe aan fase 1 :  Elkaars persoonlijke zone respecteren en rustig kijken wat de ander doet.    Ik zal nooit of te nimmer toelaten dat Ian dichter dan een meter bij de omheining komt.   Schapen besnuffelen is er dus echt niet bij voor Ian en zal ik ook nooit toelaten.  Dieren zijn onvoorspelbaar, en aangezien het mijn schapen niet zijn, heb ik de verantwoordelijkheid over de manier hoe Ian met ze omgaat.   En dat betekend : "uit de buurt blijven".

Onlangs zag ik nog een wandelaar die zijn hond gewoon door de wei van de schapen liet lopen.   Onverantwoord.   Bovendien zijn de uitwerpselen van honden, schadelijk voor de schapen.   Om nog maar te zwijgen over het feit dat honden schapen bang maken, en ze zelfs kunnen doden.   Er bestaat ook zoiets als opvoeding, en zelfs Ian heeft het onder de knie om bij me te blijven, ipv bij andermans vee de vedette te gaan uithangen.

Maar ... ik wilde dus aantonen, dat je zelfs vanop afstand en zonder enige vorm van actie, kunt zorgen dat de kudde naar je toe komt.  Als je dat maar op het juiste moment doet.     Basisprincipes zijn gewoon "wederzijds respect" en "nieuwsgierigheid wekken" en "aanwezig zijn VOOR en tijdens het voederen".      Met aanwezig zijn bij het voederen bedoel ik niet dat je zelf moet gaan voederen !!!!       Er is vast wel eens een moment dat je wandelt op een moment dat meneer schapenboer naar zijn kudde komt kijken en ze te eten geeft.      Schapen zijn niet dom.   Ze weten wanneer dat gebeurd, nog voor ze de boer hebben gezien.   Als je tijdens wandelingen vaak naar schapen kijkt, kun je aan het gedrag van de schapen zien dat het bijna voedertijd is.  Vaak betekend dit dat je onmenselijk vroeg uit de veren moet. 

Ik kan je verzekeren dat er heel wat weken wandelen nodig zijn om fase 1 te voltooien.    Ian en ik staan dus vaak zomaar wat te kijken naar de schapen.   Niet aan de omheining maar enkele meters daar vandaan, en aangezien schapen ook niet altijd aan de draad staan, is er behoorlijk wat ruimte tussen ons en de schapen.  In eerste instantie schiet dat weinig op, en is het eerder een zinloze bezigheid.    Een beetje naar de schapen staan staren is echter wel heel rustgevend.  Ook voor Ian.  

Donderdag ochtend was het zover.   Ik zag het meteen.   De schapen stonden een beetje bij elkaar en ik zei nog tegen Ian ... volgens mij is meneer schapenboer op komst.   Ik wilde net dit unieke moment gaan filmen, toen ik in de verte de auto van de boer zag naderen.   Ja lap ... gsm weg, want je gaat niet zomaar andermans kudde staan filmen.    Damn ... het had absoluut de moeite geweest om de nieuwsgierige blikken van de schapen vast te leggen.   Gelukkig waren we wel aanwezig VOOR het voederen.   De eerste link tussen ons en het voederen werd dus al wel gelegd.   We zijn trouwens gewoon doorgewandeld tijdens het voederen.    Je moet niet altijd een pottenkijker willen zijn.  Bovendien ... eens schapen hun eten hebben, heb je hun aandacht niet meer.

Maar kijk ... de wonderen zijn de wereld nog niet uit.    Onze schaapjes overtreffen echt wel mijn verwachtingen.   Ofwel zijn ze echt heel makkelijk van karakter of zijn ze een beetje mens-gericht.   Heel misschien vinden ze zelfs Ian grappig.   Tenslotte is Ian één van de weinige herdershonden die zo mak en schaapachtig naar schapen kan kijken.    Jawel ... als Ian in balans is, kan hij uren staan wortelschieten, zonder dat iets hem ook maar boeit.   En dat moet je hebben bij die schapen, want die houden niet van fixerende honden.  Vanmorgen was het dus echt zover.   Het eerste moment van "herkenning" en "nieuwsgierigheid".

Vrij vertaald moet 1 van die schapen als volgt hebben geredeneerd : "Damn, daar heb je dat raar mens met die hond, zou het voedertijd zijn ?"   En 1 schaap zet vaak de ander in beweging.   Bangelijk toch ?   Zie hier filmpje van fase 1 die eigenlijk al overging naar fase 2  :  Wederzijds respect, nieuwsgierigheid, en een klein hongerke ....    

Geen flitsende actiefilm, maar als je denkt dat het allemaal zo simpel is, stel ik voor dat je ook eens wat naar schaapjes gaat kijken.    Je zult het wellicht snel opgeven !

Deze schapen-onzin is bedoeld om je te doen stilstaan bij het feit dat je ook zonder dwang, druk, geweld en kabaal, dingen in beweging krijgt.   Het lukt zelfs bij schapen waarmee je geen binding hebt !   Alles wat nodig was, is elkaars grenzen respecteren (in dit geval persoonlijke zone van de schapen) en laten gebeuren wat spontaan gebeurd.    Niet overtuigd ?    Ik hoop dat ik deze schaapjes lang genoeg mag ontmoeten zodat ik ook volgende faces kan filmen.  Tenslotte is het voor mij ook maar een experiment, en verder is schapen kijken voor mij en Ian gewoon een vorm van Yoga.   

Ik had beloofd terug te komen op het gemak waarmee Ian en ik een hele troep schapen bij elkaar kregen.   Het straffe was dat we daarvoor eigenlijk helemaal niets hoefde te doen.    Toch was het niet zo vanzelfsprekend dat deze schapen bij elkaar kwamen.    Daarom was ik van zin geweest om dit met een aantal filmpjes aan te tonen.     Het weekend na Ian's luie optreden, waren de schapen echter verdwenen.   Niet zomaar voor eventjes, maar voor altijd.    Zelfs de omheining, die er heel de winter was blijven staan, ondanks dat de schapen toen elders stonden, is nu definitief verdwenen.     We kunnen dus niets meer filmen.   Toch ga ik mijn best doen om aan te tonen dat je schapen niet zomaar zonder reden bij elkaar krijgt.

Het eerste filmpje dat ik wilde maken, was eentje van dezelfde situatie, waarbij Ian en ik aan de rand van de omheining staan, maar dit keer echter zonder dat er één schaap in beweging kwam.     Want dat was tot voor kort altijd mijn ervaring geweest.   Ian en ik hebben vaak schaapjes staan kijken.    Bij wijze van oefening voor Ian.     Na de wintermaanden was het voor Ian namelijk weer effe aanpassen geweest, toen bleek dat er weer schapen stonden.     Hij kan het niet onder stoelen of banken steken, en krijgt dan altijd een beetje de kolder in zijn kop.   Stel je voor.   Staan daar ineens schapen terwijl je dat niet eens had verwacht.    Daar wil je als "schaapsdrijvershondje" toch wel het fijne van weten.    Gelukkig ken ik Ian's zwakke momentjes en zie ik ze lang vooraf aankomen.    Dus Ian werd keurig terug geroepen en tijdens de eerstvolgende wandelingen werd hij netjes op afstand gehouden.    Toen het nieuwe er af was, werd het een leuke oefening om van op afstand wat naar de schaapjes te kijken.      Het deed hem weinig en Ian staarde gewoon wat met me mee.   Hij werd er zelfs heel rustig van.    

We gaan er geen sprookje van maken.   Het is absoluut niet zo dat na verloop van tijd enige herkenning ontstaat tussen de schapen en het hondje dat wat verveeld staat toe te kijken.    Absoluut niet.    Mijn eerste filmpje moest overduidelijk aantonen dat die schapen heus niet zomaar samentroepen omdat wij er waren.   Toch waren er schapen bij die enige nieuwsgierigheid ontwikkelde ten opzichte van Ian.   Maar echt contact was er nooit, en was zelfs onmogelijk.   Er stond stroom op de omheining en ik liet Ian er nooit gaan snuffelen.     Filmpje 1 werd wellicht oersaai.   Schapen troepen heus niet samen, als je er naar kijkt.

Ian en ik waren vaak vroeg op pad, en ook meermaals getuigen van het "voedermoment", waarbij schapen dus WEL bij elkaar troepen, zonder dat daar enige moeite voor nodig was.   Ik denk niet dat die schapen op dat moment nog oog hadden voor ons, maar in hun onderbewustzijn waren we wellicht meer dan aanwezig.    Ian en ik hebben vaak staan kijken, omdat ook dit een fijne oefening was voor Ian.    De boer maakte er geen punt van, en vond Ian zelfs een beetje grappig.     Het voedermoment was dus een tweede filmpje dat ik had willen maken.   Daar kwam dan duidelijk in beeld hoe makkelijk het is om schapen in beweging te krijgen, als ze honger hebben.  

Een derde filmpje had eentje kunnen zijn van een namiddagwandeling.    Als schapen totaal geen honger hebben, staan ze wat verveeld voor zich uit te staren, en zien ze niet eens wie er langs de omheining loopt.

Al die saaie filmpjes ... het zou niet echt boeiend geweest zijn.   Maar wel belangrijk om te begrijpen dat je heus geen kudde schapen bij elkaar krijgt, zonder dat je van belang bent voor hen.          

Na al die weken van schaapjes kijken had ik hun vast patroon begrepen en wist ik wat er nodig was om ze in beweging te krijgen, al kon ik ze zelf niet in die behoefte voorzien.    

En dan was daar het bewuste moment van mijn opnamen.    Er was iets anders dan anders !  Het was zaterdag ochtend, en de boer had zich wellicht overslapen en was in de verste verte nog niet te zien.  Geen idee wat er aan de hand was, maar de schapen hadden nog geen eten gehad, en een deel van de kudde had het al opgegeven en was al ver verwijderd van de voederplek.     De schaapjes hadden wel honger.   Ondanks dat wij weinig met het voederen te maken hadden, waren er toch enkele schaapjes die hun hoop hadden gevestigd op ons.    Tenslotte hadden ze ons (wellicht niet bewust) waargenomen tijdens vorige voedermomenten.    En er hoeft maar 1 schaap het idiote idee gehad hebben dat wij het van de boer zouden overnemen.    Tja ... ik zoek maar een verklaring.      Misschien bestaat bij schapen ook de wet van Pavlov en werden Ian en ik het signaal dat er eten op komst was ?    Hoe dan ook ... plots waren Ian en ik hun "op hoop van zegen" en de moeite om richting voederbak samen te troepen.   Het was een mooie en unieke ervaring.   Het was duidelijk dat ze bepaalde verwachtingen hadden en ze kwamen echt van heel ver op ons toegelopen !

Ian's moraal is dan ook : Waarom zou je als een gek overal achteraan rennen om dingen voor elkaar te krijgen als rust, vertrouwen en inzicht hetzelfde effect heeft ?   Tja Ian ... dat heb ik je destijds dan ook met hand en tand proberen duidelijk maken !        Hierbij nogmaals het filmpje van Ian's schaapsdrijfkwaliteiten vanop zijn lui gat.     

Ian brengt de kudde schapen samen in minder dan 3 minuten !

Na lang in stilte oefenen is hij zover !

Het zal je maar overkomen.   Geboren worden als hondje, met alle eigenschappen om een goede schapendrijver te worden, en een baas treffen die daar niet zo op gesteld is.  Dat overkwam Ian, een shetland sleepdog, met een iets te grote gedrevenheid om alles wat in zijn ogen op een kudde leek, naar zijn hand te zetten.

Als kleine puppy begon hij al met het verkeer te regelen, door luid blaffend duidelijk te maken dat auto’s niet zomaar mochten langs rijden.     Wat later ontdekte hij dat die vaardigheden ook toe te passen waren op joggers en fietsers.    Ian was in zijn nopjes en zijn grootste hobby was geboren.

Als bezorgde eigenaar zocht ik me een goeie gedragsdeskundige die me zou kunnen helpen om Ian’s gedrag om te buigen tot meer aanvaardbaar gedrag.    

Dat was nog niet zo eenvoudig en er werd een heus stappenplan uitgewerkt.     Mijn band met hem moest verbeteren en ook het concentratievermogen van Ian moest worden opgekrikt.   Ik leerde Ian de sokken in de wasmand werpen, zijn eigen speelgoed opruimen en tenslotte zijn knuffels zelf in de wasmachine stoppen.   Kortom, Ian kon zijn ei kwijt in mijn huishouden.  

We hebben een lange weg afgelegd, en ondertussen is Ian uitgegroeid tot het geweldigste wandelmaatje ooit.   Nadat hij in mijn huishouden mijn teamgenoot werd, konden we ook tijdens wandelingen aan de slag.     Nu krijgt hij complimenten van joggers en fietsers, omdat hij altijd bij me komt zitten en zo iedereen langs hem heen laat lopen.   Zonder dat hij de behoefte voelt om er zelf nog achteraan te gaan.      Ook konijntjes en ander wild zijn voor hem geen uitdagingen meer.   Hij ziet ze niet eens meer als ze toevallig ons pad kruisen.   

 Ian weet inmiddels dat het mijn taak is zijn wereld te organiseren, en hij vindt het vanzelfsprekend dat hij daarbij opdrachtjes krijgt om samen in dat opzet te slagen.   

Ondanks dat zijn hele leven in het teken stond van het  “anti-schapen-drijven”, bewijst Ian nu dat hij samen met mij wel wat voor elkaar krijgt als hij rustig en zelfbeheerst mijn opdrachtjes uitvoert. 

Zo gebeurde dus op een zaterdag ochtend …

De vogeltjes floten en de lente hing in de lucht.    Het tafereel is verder saai en alledaags.    Gewoon een wei vol schapen, her en der verspreid tot ver buiten beeld.  En plots kwamen die schapen in beweging.   Geweldig om zien.   Kuddegedrag, noemt men dit. 

Verwachtingen kunnen teleurstellend zijn.   Zeker als je op flitsende acties van Ian wacht.   We kennen allemaal het prachtige werk van een border collie, die druk rennend van hot naar her, de schapen bij elkaar brengt.   Ian lacht daar eens mee.   Die maakt zich heus niet moe.   Hij laat zich dan ook maar pas op het einde van het filmpje zien, met een blik die alles zegt : “waarom moeilijk doen, als het ook makkelijk kan ?”     En geef toe … er mag toch ook wel wat humor zijn als je iets in beeld brengt.

Dit filmpje is dus absoluut bedoelt voor schapenliefhebbers.    Die komen namelijk het langst ongedwongen in beeld.     En Ian … tja, zijn talent zit hem in zijn levenswijsheid.   Nooit ergens als een kip zonder kop achteraan rennen.    Met wat kennis van zaken, rust en zelfbeheersing, lukt schapendrijven zelfs op je lui gat !  

Dit is typisch Ian.

Geef hem een opdrachtje, en hij geeft je er een hoofdbreker voor in de plaats.

Ooit heb ik Ian geleerd om naar zijn plaats te gaan.    Dit deed ik dmv een dekentje en wat lekkers, zodat hij wist waar ik hem hebben wou.   Stap voor stap hebben we dit opgebouwd, tot hij dit vanaf een redelijke afstand kon.    Op wedstrijden gehoorzaamheid en obedience zie je wel eens dat ze de hond naar een plek sturen die aangeduid is met kegeltjes.    Dat wou ik ook wel eens proberen.     

Ian vindt dat ik daar niet te lichtjes over moet gaan.  

Op het filmpje laat hij duidelijk zien dat hij opdrachtjes toch wel liever naar eigen smaak en inzicht volbrengt.    

Eerst moet er een kegel omver, en dan gaat hij zo ver mogelijk van het deken liggen.   En dat doet hij iedere keer.

En ik mijn hoofd maar breken : "Ian, wat doe ik fout waardoor jij me niet begrijpt ?"

Ian krijgt zelfs de koudste hondenhater warm !

Alle begin is moeilijk en Ian was ooit heel onhandig in de omgang met mensen.   Hij kon ze wel eens voor de voeten lopen, begeleid door zijn oorverdovend vocaal blaf talent.   Hij wilde mensen ook aanraken, door te gaan snuffelen.    Dat deed hij dan wel altijd heel voorzichtig, maar toch was niet iedereen daar fan van !  

Ian's gedrag was een vorm van onzekerheid.   Als hij niet goed weet wat of hoe, dan wil hij de boel in zijn eigen tempo inspecteren.   Kijken wat voor vlees hij in de kuip heeft.   Ik wilde hem die kans niet op een botte manier ontnemen, door het hem te gaan beletten of, erger nog, hem er voor te straffen.   

Als baasje met een groot verantwoordelijkheidsgevoel, schaarde ik me niet zomaar achter wat excuses om het gedrag van mijn hond goed te praten.  In tegendeel.  Ik maakte er een mooie uitdaging van om Ian te leren wat in onze maatschappij sociaal aanvaardbaar is, zonder zijn eigen belang en behoefte te schaden.   Ondanks dat mijn ethologische kennis in eerste instantie te gebrekkig was om een eigen opvoedingsstrategie uit te werken,  ontstond na verloop van tijd een soort spel waarbij de regels heel eenvoudig waren.    Inchecken = belonen.  ALTIJD !

Wat bedoel ik daar mee ?   Gewoon ... je maakt een wandeling in een prikkelarme omgeving en je laat je hond zijn eigen ding doen.  Vrijheid blijheid dus ! Iedere keer dat hij je spontaan opzoekt (dus niet op verzoek) beloon je hem met iets dat hij enorm lekker vindt.     Het spreekt voor zich dat een hond dit spelletje snel door heeft, en zelfs helemaal naar zijn hand zet.  

Je mag er zeker van zijn dat de zogenaamde doorgewinterde hondentrainer deze methode afkraakt tot op het bot.    Argumenten genoeg.    Je beloond je hond voor iets waar je geen commando aan gekoppeld hebt, of je hond doet enkel iets omdat je lekkers bij je hebt.   Ja, misschien is dat nu wel zo, maar het is uiteraard niet de bedoeling dat je in dat niveau blijft hangen.   Je moet alleen de hersenen van je hond zo programmeren dat bij jou komen gewoon leuk is.   Zelfs al had je dat niet van hem gevraagd.   Om te voorkomen dat hij dik wordt ... krijgt hij ook niet zijn volledige maaltijd, maar verdient hij een deel van zijn maaltijd tijdens het inchecken.   En dat is telkens als hij spontaan naar je toe komt.   

Tot zover je omkoopschandaal (waar iedereen kritiek op heeft).   Want nu begint het echte en secure werk.   Op dit punt staat of valt je hele systeem, omdat je nu de uitdaging gaat opdrijven, zonder daarbij stresslevel van je hond te overschrijden.  Dat mislukt wel eens omdat je je omgeving nu eenmaal niet altijd naar je hand kan zetten, en dat je als mens soms ook wel eens verkeerde inschattingsfouten maakt.   Hoe beter jij je hond kent, en hoe beter jij zijn stressniveau kan inschatten, hoe minder de kans dat hij in de fout kan gaan.   Gaat hij toch in de fout ... gewoon belonen als hij inchekt.  

Kijk ... dat begrijpen mensen niet.   Dat begrijpen ze zelfs niet op een hondenschool.   En geloof me ... ik kan een boek volschrijven van de kritiek die ik kreeg, omdat ik Ian altijd beloon als hij op me toe loopt.   Zelfs als hij eerst nog achter een jogger aanging.  

Ik heb alle criticasters hun moment van glorie gegund, in de wetenschap dat ik uiteindelijk wel in mijn opzet zou slagen, zonder Ian onder druk te zetten of hem op een schoolse manier te drillen.   Uiteraard ging het wel eens fout.   Dat hoort er bij !  Maar hoe is dat inmiddels geëvolueerd ???

Wel ...     Ian loopt altijd los.     We ontmoeten mensen, mensen met honden, mensen met kinderen, fietsers en zelfs joggers, zonder dat dit voor Ian een probleem hoeft te zijn.     Ziet hij ze afkomen, dan loopt hij niet op ze af maar komt bij me inchecken.   Dan blijft hij ook zolang bij mij tot ik teken geef dat het ok is.    Om het voor Ian nog leuke te maken geef ik soms nog wel eens subtiele aanwijzingen met mijn lichaam om hem dan nog iets extra te laten doen.   Naast me zitten, voor me zitten, pootje op mijn voet zetten ...      Zonder ook maar iets tegen hem te zeggen.       Het intrigeert mensen.   Ook mensen die helemaal niets van honden moeten hebben, zo blijkt.    

Uit deze gesprekken blijkt dat het niet persé hondenhaters zijn, maar dat ze het beu zijn dat loslopende honden op hen afstormen en hun kleren vies maken. Dankzij Ian ontdekken ze dat het dus ook anders kan, en dan vinden ze Ian echt wel lief.   Als Ian van mij een signaal krijgt dat het ok is, gaat hij altijd heel voorzichtig snuffelen en kennismaken.   Vaak doet hij op die manier wel eens mensenharten smelten.    Mensen die er rotsvast van overtuigd zijn dat Ian zo welgemanierd is geboren.   Ik laat ze wijselijk in hun waan.   Ze zouden niet eens geloven dat het ooit totaal anders is geweest.  

Kruispunten tijdens de wandeling. Je wil niet weten welke toestanden ik met Ian al heb meegemaakt tijdens onze wandelingen, die zelfs dramatisch hadden kunnen aflopen.
Hoe vaak gebeurde het niet dat er net iemand aan kwam van achter de hoek, in gezelschap van een grote hond. Of een fietser, die hem bijna overhoop reed, waarna Ian in de achtervolging ging.