Ian wordt 4 !

Zijn het niet net diegene die het ons moeilijk maken, waar we het meeste van leren ???

Vier jaar wordt onze Ian en hij is mijn grootste trots. Niet omwille van zijn lieve en vrolijke karakter, maar juist omdat hij het me niet altijd makkelijk heeft gemaakt. Stilaan besef ik dat ik hem nodig heb gehad. Hij heeft dingen in me veranderd die ik nadien echt nodig bleek te hebben. Een betere leermeester had ik me niet kunnen indenken.

Hij is geboren zoals hij hoort te zijn, met diep in zijn binnenste een grote passie om schapen te drijven, waardoor hij instinctief alles najaagt wat voorbijkomt. Hij heeft het allemaal graag onder controle en als iedereen druk is, dan steekt hij er met zijn drukte bovenuit.

Vroeger heb ik me vaak zorgen gemaakt om dit gedrag. En terecht, want hij werkt hiermee wel eens op de zenuwen. Het was een hele grote uitdaging om zijn energie en werkdrift in goeie banen te leiden. Die inspanningen zijn ondertussen beloond. We zijn er in geslaagd om Ian te doen uitgroeien tot een volwassen en stabiele hond. Hier en daar zijn er nog werkpuntjes maar dat maakt het juist allemaal zo leuk ! Het is gewoon zalig om met hem bezig te zijn !

Ian is typisch zo’n hond die op een boerderij helemaal tot zijn recht zou komen. Maar wij wonen in een rijhuis met tuintje dus moesten we zelf maar wat verzinnen om sportief met hem bezig te zijn. Dus gingen we hem naar het bos, de polders of één of ander natuurgebied waar hij in alle vrijheid kon rennen en spelen. Maar ian zag het helemaal anders en vond het pas leuk als hij joggers en fietsers kon najagen. Ook op straat speelde zijn schaapdrijfpassie hem parten en blafte hij luid naar iedere auto die hem voorbij reed.

Hemel en aarde heb ik bewogen om hem dit af te leren. Instincten laten zich echter niet zomaar ombuigen en er moest meer uit de kast gehaald worden dan ik ooit had durven vermoeden. Vaak heb ik met mijn handen in m’n haar gezeten en gedacht dat het hopeloos was.

Als ik echter terugblik naar de afgelopen 4 jaar merk ik dat VOORAL IK nog heel wat te leren had. Onder het motto – verander de wereld, begin bij jezelf – ben ik dan ook aan mijn eigen kleine gebreken blijven werken.

Mijn gebrek aan zelfvertrouwen was er vaak de oorzaak van dat ik de controle verloor. Ian kon het aanvoelen als ik twijfelde en nam vanaf dan de touwtjes in handen. Het kon me ook werkelijk onderuit halen als het voor de zoveelste maal fout ging.

Ook mijn inzicht in het gedrag van honden was, ondanks dat ik er vroeger veel over gelezen had, soms nog te beperkt. Het was een heel gepuzzel om Ian volledig te begrijpen en er op een juiste manier op in te spelen.

Mijn kennis over honden werd in een sneltempo opgekrikt. Ik las alles wat ik kon vinden en eventueel zou kunnen gebruiken. Ik was verbaasd hoeveel nieuwe inzichten ik op die manier heb opgedaan. En kennis maakt alles ineens zo duidelijk.

Ik moest vaak creatief zijn om Ian dingen aan te leren. Het moest in zijn tempo, en niet in het mijne. Het is een grote fout te snel te willen zijn en te veel ineens. Geduld is een schone deugd en vaak is het beter om slechts met hele kleine beetjes vorderingen te maken.

Vaak moest ik ook de moed er in leren houden als het keer op keer fout ging en de veerkracht in mezelf vinden om er steeds opnieuw weer tegen aan te gaan.

Niet altijd was ik bewust genoeg om te weten welke dingen ik precies fout deed. Ian maakte me duidelijk dat hij de spiegel was van mijn ziel. Het was moeilijk om dat onder ogen te zien.

Kortom … een hond aanschaffen is vaak meer aan jezelf werken dan je denkt.

Dat maakt dat niet enkel Ian maar ook ik een beetje geëvolueerd ben. Dankzij Ian ben ik een sterkere vrouw dan 4 jaar geleden. Een betere leermeester kon ik mezelf niet inbeelden. Toen het leven me 2 jaar geleden tegen de vlakte drukte, merkte ik op hoe sterk ik ondertussen geworden was. Moedig kroop ik overeind, vatte moed en ging weer verder.

Op deze manier is mijn leven zo verweven met dat van Ian. Hij is een goeie stimulans voor mij en zorgt er voor dat ik voldoende beweging heb. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel is groot dus zorg ik dat ook hij de ruimte en de tijd heeft om zich helemaal uit te leven. Zo vullen we elkaar aan.

Vier jaar geleden kwam ik soms mensen met honden tegen die vandaag de dag nog steeds hetzelfde zijn. Hun problemen zijn nog even groot en ze doen er ook niets mee. Ik weet nu dat het niet aan hun honden ligt. Mensen hebben vaak weinig moed en kunnen zichzelf niet altijd blijven motiveren om er voor te gaan. Zelf zou ik mezelf hier ook in kunnen herkennen, ware het niet dat ik toch altijd de plicht heb gevoeld om voor het welzijn van Ian te zorgen. Dankzij dit feit kan ik Ian gewoon zijn vrijheid geven want hij komt terug als ik hem roep. Hij volgt me, alsof hij zich verbonden weet met een onzichtbare riem. Hij doet dit omdat hij me de moeite waard vindt om me te volgen. Ik heb mezelf de moeite waard moeten maken, en dat is de grootste les die een hond me ooit heeft kunnen leren.

Het was er ook de hoogste tijd voor !

Bedankt Ian voor de vier jaar dat je mijn maatje bent, en ik hoop dat ik nog lang je baasje mag zijn !!!!