Terwijl Johan met Bowie ging wandelen ben ik met Ian alleen de polders in getrokken. Het zijn momenten die ik koester. Hij is ook typisch "mijn" hondje en ook hij geniet van de exclusieve aandacht.
Ik doe dit een aantal keer per week en dat blijkt ook wel zijn vruchten af te werpen. Het geeft me de gelegenheid om oefeningen en spelletjes te doen waarmee ik de band met Ian blijf verstevigen. Hij heeft niets liever dat je met hem bezig bent en aangezien Bowie thuis vaak met de aandacht gaat lopen, is dit zijn "pretmoment".
In tegenstelling tot een jaar geleden, is hij daar ook enorm in veranderd. Er komt iets in Ian boven, waar ik me nog vaak over verbaas.
Voorzichtig zou ik het "Will to please" kunnen noemen, al klinkt dat op dit moment misschien net iets te duur voor Ian.
Maar als je ziet welke evolutie mijn kleine "wildeman" heeft doorgemaakt door op een creatieve manier met hem aan de slag te blijven, dan kun je niet anders dan toegeven dat hij steeds vaker, en met meer zelfvertrouwen, het beste van zichzelf laat zien.
Ongeveer een jaar geleden kon hij zijn pret nog niet onder stoelen of banken wegsteken en was zijn passie voor alles wat snel ging onze grootste struikelblok. Ook alles wat al van heel ver naar hond rook bezorgde hem peper in zijn gat ! Dan stak ik mijn handen in mijn zakken en keek ik naar de grond. Deels beschaamd omdat ik geen controle had en deels machteloos, omdat teveel aan adrenaline honden doof maakt. Bevelen schreeuwen of roepen had totaal geen zin. Maar mij gewonnen geven ook niet ! Ik zie hem nog over de dijk rennen met zijn typische "ik-heb-effe-peper-in-mijn-gat-geblaf" Daar had hij niet veel voor nodig. Een vogel die voorbijvloog was al genoeg.
Hij werd er om beroemd en berucht. Iedereen kende hem. Wandelaars die hem voor het eerst zagen, herkende vaak zijn geblaf. "Haaaaa, dat is die hond die we zo vaak horen blaffen in de verte" Zelfs mijn broer kon vanuit zijn huis horen wanneer ik aan het wandelen was !!!
De komst van Bowie bood nieuwe kansen. Het feit dat exclusieve aandacht niet langer meer vanzelfsprekend was, maar iets waar we samen tijd voor moesten maken, gaf mijn band met Ian een extra boost. Een jaar geleden nam ik ook contact op met Charon en Willem van Free Spirit Dogs. Vooral Charon had snel inzicht in het gedrag van Ian en adviseerde me homeopathie en T-Touch maar vooral veel training. Training waar echt tijd voor moest worden gemaakt.
Dus ik begon alweer van nul af aan en gooide alles overboord wat ik met Ian had toegepast. Op afgelegen plekken begon ik aan mijn eerste stapjes aan "controle over Ian" Onderdelen waarvan ik dacht dat Ian ze min of meer kende heb ik terug opgesplitst in kleine schijfjes. Ik maakte er ook een spelletje van, met telkens meer en meer uitdaging. Ik leerde hem "STOPPEN" Eerst als hij rustig was, maar ondertussen ook al als hij in volle spurt is. Vaak lukt dit, maar een enkele keer lukt het nog niet. Maar we hebben al een pak gewonnen ten opzichte van vorig jaar. Het gekke is dat hij dit zelf enorm graag doet. Hij kan in volle spurt na een bevel zo op zijn rem gaan staan, zich omdraaien en me aankijken om te wachten tot ik hem tot bij mij roep. En dan moet je hem zien rennen !!!! Hij komt even enthousiast op me toe gelopen, als hij zou lopen achter datgene waar hij achteraan ging. Slechts 1 oefening, die ik weliswaar in hele kleine stukjes heb opgebouwd, geeft mij nu zoveel controle over Ian dat mensen er vaak met open mond naar staan te kijken.
Vooral die mensen die Ian kennen als "wildeman" Ik staar ook niet langer beschaamd naar de grond. Ik ben trots op dat kleine zwarte monstertje van me !!! Goed, het is genoeg geweest met naast mijn schoenen te lopen. Terug naar de realiteit. Ian zijn passie voor joggers, fietsers, auto's zijn nog steeds hetzelfde gebleven, wat maakt dat het aan mij is om altijd tijdig in te grijpen en hem nooit los te laten wanneer dat niet verantwoord is. Maar daar, in dat Berendrechts Polderlandschap, voel ik mij trots en fier op Ian. Steeds vaker geeft hij me het gevoel dat hij met me verbonden is met een onzichtbare riem. Hij geniet van zijn vrijheid en loopt los, maar doet met een vingerknip wat ik van hem vraag.
Maar het kan nog beter en een volgende uitdaging ligt al op ons te wachten. Met een hond als Ian ben je nooit klaar. Toch is het een vreugdedansje waard dat hij naast zijn "natuurlijke" passie toch de bereidheid toont om gehoorzaam te zijn. Mensen die denken dat dit eenvoudig is, hebben volgens mij altijd al volgzame hondjes gehad. Hij kwam op de wereld als een wolf in schapenvacht. Met trots stel ik vast dat hij meer een schaap in wolvenvacht is. Een vacht die hij steeds vaker achterwege laat. En verdorie ...Ian is echt een braaf schaap !!!!!!!!
Reactie plaatsen
Reacties