Magie uit een klein doosje...
Er bestaat een klein hulpmiddel om honden op een eenvoudige manier te trainen. De klikker.
Ook ik heb hier vroeger gebruik van gemaakt.
Toch had ik hem reeds geruime tijd in de schuif gelegd. Ondertussen ging ik er van uit dat ik ook met mijn stem belonend kon zijn, zodat ik dat kleine ding niet altijd mee hoefde te sleuren.
Dat klopt niet helemaal. Zeker wanneer dingen telkens opnieuw fout gaan.
Je moet een goeie toneelspeler zijn om dan je emotie te verbergen in je stem.
Honden zijn hier heel gevoelig voor !
Ik heb lang het gevoel gehad dat mijn stem ruim voldoende was.
Maar ik had me vergist !
Daarom kreeg ik nu het advies dat kleine ding, die magische klikker weer uit de schuif te halen.
Het was alsof het nooit uit ons leven was geweest.
Enkel het vastnemen van de klikker, en de lekkere stukjes worst waren voor Ian voldoende om te weten wat de bedoeling was.
Ik zei niets ! Ik vroeg niets ! Ian deed precies datgene wat hij er jaren geleden mee had geleerd.
Hij deed het met zoveel overtuiging, dat ik haast omviel van verbazing, want hij deed het zelfs zoveel beter dan dat hij dat ooit had gedaan.
Ik was vergeten tot wat Ian in staat was. Ik was vergeten wat ik eigenlijk met hem had gerealiseerd.
Honden vergeten niet. Ze nemen de draad meteen weer op.
Wat een geluk !
Het lijkt dom dat ik zo'n fijn hulpmiddel, waar Ian zo veel aan had, zomaar achterwege heb gelaten.
Maar dat was het niet. Ik had er mijn reden voor.
Het was destijds gewoon eventjes de moment niet geweest om op deze manier bezig te zijn. Mijn hoofd stond er niet naar.
Soms gebeuren er dingen in je leven, waardoor je niet wil blijven verbeteren wat beter kan. Soms wil je rust en stilstand !
Soms moet je gewoon genieten van wat je hebt bereikt, en er genoegen mee nemen.
Zeker wanneer het je ontbreekt aan energie, en je emotioneel het gevoel hebt dat het je petje te boven gaat.
Er komt altijd wel weer een moment dat je weer bruist van energie.
Er komt altijd wel weer een moment dat je de draad weer oppakt.
Ian en ik hebben gelukkig snel de draad weer opgepakt. De afgelopen jaren hebben we leuke dingen geoefend en bijgeleerd. Met succes. Zelfs zonder klikker. Toch gaat het soms niet zo vlotjes als het eigenlijk zou moeten. En dat zag ik gelukkig ook wel.
De klikker kwam weer uit de schuif, en het voelt alsof ik nu een toverdoosje in mijn hand heb.
Dat ik me wel eens vergis, in de manier om Ian dingen aan te leren, heeft heus geen potten gebroken.
Het heeft hem heus niet geschaad !
Hij doet het beter dan ooit !
Het heeft waarschijnlijk alleen iets meer tijd gekost.
Maar je moet niet als een haas door het leven rennen !
Een trage schildpad bereikt vaak door wijsheid en ervaring als eerste zijn doel !
En Ian en ik zijn alvast veel wijzer dan ooit tevoren.
En Ian keek met zijn wijze blik en sprak :
"Onderschat me gerust !
Des te leuker wordt het voor mij...
Ooit !"
:)
Reactie plaatsen
Reacties