Niets is mooier dan de dag te beginnen met een fijne ochtendwandeling.
Ian en ik, op een landweg tussen de velden...
Het klinkt banaal, maar het is mijn grootste rijkdom !
Vijf jaar geleden was het mijn grote droom om fijne wandelingen te maken met hem, maar dat leek toch niet zo simpel te zijn.
Het werd een hele uitdaging om te realiseren.
Ian aanzag elk rijdend of bewegend voorwerp als zijn schaapje. En schaapjes moet je drijven !
Buren werden wakker van zijn geblaf.
Joggers werden boos en scholden hem uit.
"Hou je hond eens bij!"
Tegenwoordig krijgt Ian complimenten om alles wat hij kan en doet.
Ook van joggers en fietsers.
Weinigen realiseren zich dat dit een groeiproces is geweest, met vallen en opstaan.
Niet zozeer de truckjes, adviezen en trainingstips, maar vooral liefde en veel geduld, moesten er voor zorgen dat ik hoopvol bleef en nooit opgaf.
Ian heeft zijn vrijheid nodig, om gelukkig te kunnen zijn.
Het is fijn hem al die vrijheid te kunnen geven en dat hij gaat en staat waar hij wil.
Maar als het puntje bij paaltje komt, heb ik hem perfect onder controle.
Nu zelfs zonder uitgesproken bevelen, maar ook door lichaamstaal.
Niet dat afgetrainde hondenschoolgedoe, maar enkele basiscommando's steeds beter en beter uitgevoerd.
Alsof het een spelletje is voor hem !
Ja, ik mag best trots zijn op die kleine clown van mij !
Voor doggydance en obbidience is hij niet in de wieg gelegd.
Maar zijn verbondenheid met mij is gegroeid tot boven mijn verwachtingen.
Het is niet langer hij en ik, maar samen !
En samen maken wij de mooiste wandelingen !
(In stilte en in alle rust)
Reactie plaatsen
Reacties