Ian geniet van zijn vrijheid en doet graag zijn eigen zin.
Toch heeft hij door de jaren heen geleerd om op mij te letten.
Sommige dagen overdrijft hij daar in. En dat ziet er dan echt raar uit. Alsof hij met een elastiek aan mij hangt.
Als hij nog maar hoort dat ik stop met wandelen of een andere weg uitkies staat hij binnen de kortste tijd bij mij.
Ik hoef het hem niet te vragen.
Op mijn stille wandelingen (ik praat dan niet of nauwelijks met Ian) hoop ik zijn zelfstandigheid wat meer te ontplooien zonder dat hij domme dingen doet. Vroeger had hij geen oog voor mij en viel hij alles en iedereen lastig. Nu heeft hij de knop in zijn hoofd omgedraaid, en omdat Ian in uiterste denkt en doet, gaat hij in positieve zin overdrijven. Vroeger heb ik hem vaak beloond als hij naar me toe kwam. De meeste hondenbezitters die ik tegenkwam vonden dit dom. Want ik deed het ook nadat Ian een eind achter een jogger had gelopen. Zij vonden dat ik Ian beloonde om achter die joggers te gaan. In hun ogen had ik hem moeten straffen zodra hij weer terugkwam.
Ik vond dit niet. Ik beloonde Ian op de moment dat hij aandacht voor me had en me weer opzocht. Ik ben dit koppig blijven doen. Ik kon niet altijd vermijden dat Ian overal achteraan ging, maar ik kon hem wel aanmoedigen om me graag op te zoeken. Uiteindelijk heeft hij na verloop van tijd de keuze gemaakt dat naar me toe komen, meer oplevert dan overal achteraan te gaan.
En dan krijg je na lange tijd “de kracht van de stilte”.
Ik wandel, Ian wandelt en het enige wat we doen is genieten van de omgeving.
Ian snuffelt en loopt wat in zichzelf rond te struinen, terwijl ik de omgeving in me opneem en geniet.
Ondertussen letten we wel een beetje op elkaar, zodat we dezelfde kant op gaan.
Als ik joggers zie naderen stop ik met wandelen. Ian komt naar me toe en blijft bij me zitten tot ze voorbij zijn.
Ik hoef niets te zeggen. Ik hoef hem niet te roepen.
Ik word hier vaak op aangesproken.
Vorige week nog door een jogger, die dat automatisme van Ian zo fantastisch vond.
Goed opgevoed ! Riep hij.
Neen ! Ian is niet opgevoed, en de fouten die ik met hem gemaakt heb op dat vlak zijn niet te overzien.
Ik heb gewoon, met de moed der wanhoop, er alles aan gedaan dat Ian oog zou hebben voor mij.
Ik had gehoopt dat hij me ooit boeiender zou vinden dan auto’s joggers, konijnen en alles wat beweegt.
Ik heb hem daar vaak voor omgekocht, door zijn momentjes aandacht voor mij, te belonen met lekkers of positieve aandacht (spel)
En dan krijg je uiteindelijk een hond, die in alle stilte doet alsof je zijn “alles” bent.
Ian overdrijft ! Het hoeft niet zo nadrukkelijk ! Maar dat is ook typisch Ian.
Het is wel fijn dan ik compleet zenn met hem kan wandelen, zonder dat ik voortdurend op hem moet gaan vitten.
In stilte !
Reactie plaatsen
Reacties