Vandaag is het Ian zijn 13 de verjaardag. Nooit had ik gedacht dat hij er op deze dag zelf niet meer bij zou zijn. Ik kan het nog steeds niet vatten. Hij is er echt niet meer.
Telkens als Ian jarig was schreef ik voor hem een eerbetoon. Een eerbetoon omdat hij men leven totaal anders heeft ingekleurd dan ik zelf ooit had verwacht. Het meest verassende was dat ik meer van hem te leren had dan hij van mij. In dat opzicht was Ian zelfs mijn mentale coach. Een inspirerende leermeester waarvan ik zoveel wijsheid en kracht mocht ontvangen.
Vandaag ben ik zo dankbaar dat ik al die tijd Ian’s baasje heb mogen zijn.
In eerste instantie leken Ian en ik niet de juiste combinatie. Maar ik heb alle mogelijkheden benut die ik maar kon benutten. Zowel die van mezelf als die van hem.Tot we een prachtig team waren en ik boven op zijn prioriteitenlijstje stond.
Het was een hele eer om belangrijk genoeg voor hem te zijn,waardoor hij fietsers en joggers uiteindelijk bijzaak vond.
Het was een hele eer voor me, dat er zo een stevige connectie was gegroeid tussen hem en mij.
Het is een hele eer geweest dat ik dank zij hem mijn geduld, doorzettingsvermogen, motivatie, en zelfvertrouwen kon blijven oefenen. Hij heeft me uitgedaagd, telkens opnieuw en opnieuw, en opnieuw zodat ik kon blijven groeien.Ik ben vaak over mijn eigen grenzen gegaan.
Ik ben blij dat ik Ian zijn baasje mocht zijn en dat hij uiteindelijk was uitgegroeid tot mijn perfecte wandelmaatje en beste vriend.Ik was fier op hem, en ik heb dat nooit onder stoelen of banken gestoken. Een “once-in-a-liftime-hond” om nooit te vergeten.
En vergeten doe ik hem nooit !
Reactie plaatsen
Reacties