Vandaag wordt Ian tien jaar !Hoewel hij nu echt wel een senior is, blijft hij nog steeds mijn ondeugende puppenkind. We hebben nog zoveel samen te leren en te ondernemen, terwijl de tijd daarvoor steeds korter wordt. Dat voelt dan ook een beetje dubbel.
Gelukkig is Ian nog steeds jong van geest, al wil hij niet meer perse de eerste en de snelste zijn. Het blindelings nastreven van al die dingen waar moeder natuur hem voor heeft gemaakt, heeft plaats gemaakt voor wijze keuzes die mijn hart doen glimmen van trots.
Maar een vos verliest zijn streken niet ! Als je hem niet ziet, dan zorgt hij er wel voor dat je hem hoort. Dat bedoel ik letterlijk en figuurlijk en daar ga ik later nog wat over schrijven.
Toen Ian klein was, leek het er lang op dat hij zomaar wat deed, en dat het onmogelijk was om daar enige controle over te krijgen. Gelukkig heb ik leren inzien dat hij “verbinding” nodig had om zich goed te voelen. Die verbinding ontbreekt, als ik zelf met andere dingen bezig ben. Malen in mijn hoofd, of gesprekken met anderen tijdens wandelingen geeft gegarandeerd een hond die voortdurend om mijn aandacht vraagt. Ik heb Ian ongelooflijk zien groeien in zijn zelfbewustzijn, toen ik zelf ook bewuster werd van wat ik doe. Ja...Ian is mijn mentale coach
De kracht van de stilte ... Zien wat je ziet, horen wat je hoort, en alles in stilte in je opnemen. Ik weet niet hoe ik dit anders zou kunnen omschrijven, maar als ik met Ian alleen op stap ben, dan is het dat wat gebeurd. Hierdoor is er verbinding en harmonie.
Na al die jaren weet Ian uit zichzelf hoe wandelingen voor mij en hem het prettigst verlopen. Hij loopt niet meer als een dolle gek achter een jogger aan. Geen geklets tegen Ian, geen commando’s, geen bevelen of beperken van zijn vrijheid. En dat is dus ook niet nodig. Het is dan ook een veelvoorkomend fenomeen dat joggers Ian prijzen om de manier waarop hij ze alle ruimte geeft en mij dan maar opzoekt. In stilte ! Alsof het voor hem de normaalste zaak van de wereld is. Maar dat is het niet ! Diep in hem dwingen zijn genen hem om orde op zaken te stellen en alles wat beweegt tot stilstand te brengen. Daar is hij van nature voor gefokt, en die gave zal ook nooit verdwijnen. Daarom is het ook zo belangrijk dat ik tijdens wandelingen bewust ben van wat ik zie of hoor. Ian’s lichaamstaal maakt duidelijk als zijn adrenalinepeil uit balans gaat en dan ben ik degene die hem door de situatie loodst.
In de afgelopen tien jaar heb ik van Ian kunnen leren dat zelfs het onmogelijke mogelijk wordt, als je de afleiding, de drang en de ruis een andere betekenis geeft. En dat kan alleen als je zelf belangrijker wordt dan alles wat jou hond afleid of extreem boeit.
Ook ik heb ooit de verwachting gekoesterd dat Ian altijd en overal aandacht voor me zou hebben, als je het hem aanleert. Ik dacht dat dit automatisch zou groeien als je lief en goed voor hem bent. Als ik zijn aandacht wou, moest ik echter eerst leren zelf aandachtig te zijn voor wie Ian is en waar zijn leven om draait. Aandacht voor zijn persoonlijke behoeften. Niet enkel in de vorm van borstelen, aaien en voeden, maar vooral aandacht voor zijn persoonlijke eigenheid. En dan komen er toch zaken aan het licht die je doet, maar die Ian eigenlijk niet lijken te boeien.
Ian was als een puzzel waar heel wat puzzelstukjes van ontbreken of niet schenen te passen. Gaandeweg ontdekte ik zijn persoonlijke voorkeuren en eigenaardigheden. Hij schoof letterlijk vraagstukken onder mijn neus, door aan te tonen dat wat mensen soms over honden beweren, niet altijd klopt. In tegendeel ! Hij bewees me soms letterlijk het tegendeel. Hij past niet in de hokjes waarin mensen hem vroeger zouden klasseren. Hij is gewoon zichzelf en uniek. Ik ben uit mijn pijp moeten komen om hem te leren begrijpen en hem te doen passen in mijn leven, waarin hij in eerste instantie weinig keuzes had.
Beperkingen in vrijheid frustreren Ian enorm. Het was een hele uitdaging om hem zijn behoefte aan vrijheid te geven, zonder dat hij een last werd voor anderen. Maar kijk...ik kreeg het voor elkaar. Hij kan stil, rustig en volgzaam zijn, zonder dat ik voortdurend moet bijsturen. Hij is echter niet volmaakt en ik spring hem bij als hij zelf het noorden verliest, en dat doet hij, vreemd genoeg, ook met mij.
De afgelopen tien jaar is Ian mijn beste leermeester geweest die geen hond of mens ooit zal kunnen overtreffen. Dat kun je niet samenvatten in een tekstje dat ik voor zijn verjaardag schrijf. Dat zit echter wel vervat in die tien afgelopen jaren waarin ik heb mogen ervaren hoe Ian en ik, met kleine stapjes meer hebben bereikt, dan ooit mogelijk leek.
Wat ben ik fier op mijn wijze Ian !
Reactie plaatsen
Reacties