Pas als je iemands persoonlijke zone respecteert, kom je tot toenadering ...
Er zijn nieuwe schaapjes, en het moet gezegd ... ze zijn super schattig ! Ian en ik wandelen er vaak langs en ik hoop dat deze schaapjes er dit keer lang genoeg staan om aan te tonen dat er absoluut geen flitsende acties (van een hond) nodig zijn om de hele meute bij elkaar te krijgen. Maar ik ben ook heel nieuwsgierig naar de reden waarom schapen mij of Ian boeiend zouden kunnen vinden.
De eerste keer dat Ian ze zag schrok hij zich een hoedje. Damn, hij had ze daar gewoon niet verwacht. Ikzelf ook niet, dus ik was helemaal niet voorbereid. Het was ook een wei waar eerder nog nooit schaapjes hebben gestaan. Het was zelfs ooit Ian's speelparadijs. Ian's adrenaline level zat al zo hoog, waardoor hij meteen op de schaapjes afstoof. Gelukkig kon ik hem afstoppen, maar de schaapjes waren helaas geschrokken. Oeps ...foutje ! Kan gebeuren. Dat is goed voor 1 keer, maar ik trok er wel mijn lessen uit. Andere wei, andere schaapjes betekend voor Ian echt wel weer een adrenaline-opstoot. Ik moest dus weer wat rekening houden met zijn neurotransmitters. Het klinkt ingewikkeld, maar voor Ian betekend dit gewoon leren wennen aan het feit dat er weer schaapjes zijn. Dat was trouwens een koud kunstje. Onze volgende wandeling had Ian al zoiets van ... "ach, in die wei staan tegenwoordig schaapjes, dus blijf ik er maar een beetje vandaan.
Na enkele wandelingen waren we toe aan fase 1 : Elkaars persoonlijke zone respecteren en rustig kijken wat de ander doet. Ik zal nooit of te nimmer toelaten dat Ian dichter dan een meter bij de omheining komt. Schapen besnuffelen is er dus echt niet bij voor Ian en zal ik ook nooit toelaten. Dieren zijn onvoorspelbaar, en aangezien het mijn schapen niet zijn, heb ik de verantwoordelijkheid over de manier hoe Ian met ze omgaat. En dat betekend : "uit de buurt blijven".
Onlangs zag ik nog een wandelaar die zijn hond gewoon door de wei van de schapen liet lopen. Onverantwoord. Bovendien zijn de uitwerpselen van honden, schadelijk voor de schapen. Om nog maar te zwijgen over het feit dat honden schapen bang maken, en ze zelfs kunnen doden. Er bestaat ook zoiets als opvoeding, en zelfs Ian heeft het onder de knie om bij me te blijven, ipv bij andermans vee de vedette te gaan uithangen.
Maar ... ik wilde dus aantonen, dat je zelfs vanop afstand en zonder enige vorm van actie, kunt zorgen dat de kudde naar je toe komt. Als je dat maar op het juiste moment doet. Basisprincipes zijn gewoon "wederzijds respect" en "nieuwsgierigheid wekken" en "aanwezig zijn VOOR en tijdens het voederen". Met aanwezig zijn bij het voederen bedoel ik niet dat je zelf moet gaan voederen !!!! Er is vast wel eens een moment dat je wandelt op een moment dat meneer schapenboer naar zijn kudde komt kijken en ze te eten geeft. Schapen zijn niet dom. Ze weten wanneer dat gebeurd, nog voor ze de boer hebben gezien. Als je tijdens wandelingen vaak naar schapen kijkt, kun je aan het gedrag van de schapen zien dat het bijna voedertijd is. Vaak betekend dit dat je onmenselijk vroeg uit de veren moet.
Ik kan je verzekeren dat er heel wat weken wandelen nodig zijn om fase 1 te voltooien. Ian en ik staan dus vaak zomaar wat te kijken naar de schapen. Niet aan de omheining maar enkele meters daar vandaan, en aangezien schapen ook niet altijd aan de draad staan, is er behoorlijk wat ruimte tussen ons en de schapen. In eerste instantie schiet dat weinig op, en is het eerder een zinloze bezigheid. Een beetje naar de schapen staan staren is echter wel heel rustgevend. Ook voor Ian.
Donderdag ochtend was het zover. Ik zag het meteen. De schapen stonden een beetje bij elkaar en ik zei nog tegen Ian ... volgens mij is meneer schapenboer op komst. Ik wilde net dit unieke moment gaan filmen, toen ik in de verte de auto van de boer zag naderen. Ja lap ... gsm weg, want je gaat niet zomaar andermans kudde staan filmen. Damn ... het had absoluut de moeite geweest om de nieuwsgierige blikken van de schapen vast te leggen. Gelukkig waren we wel aanwezig VOOR het voederen. De eerste link tussen ons en het voederen werd dus al wel gelegd. We zijn trouwens gewoon doorgewandeld tijdens het voederen. Je moet niet altijd een pottenkijker willen zijn. Bovendien ... eens schapen hun eten hebben, heb je hun aandacht niet meer.
Maar kijk ... de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Onze schaapjes overtreffen echt wel mijn verwachtingen. Ofwel zijn ze echt heel makkelijk van karakter of zijn ze een beetje mens-gericht. Heel misschien vinden ze zelfs Ian grappig. Tenslotte is Ian één van de weinige herdershonden die zo mak en schaapachtig naar schapen kan kijken. Jawel ... als Ian in balans is, kan hij uren staan wortelschieten, zonder dat iets hem ook maar boeit. En dat moet je hebben bij die schapen, want die houden niet van fixerende honden. Vanmorgen was het dus echt zover. Het eerste moment van "herkenning" en "nieuwsgierigheid".
Vrij vertaald moet 1 van die schapen als volgt hebben geredeneerd : "Damn, daar heb je dat raar mens met die hond, zou het voedertijd zijn ?" En 1 schaap zet vaak de ander in beweging. Bangelijk toch ? Zie hier filmpje van fase 1 die eigenlijk al overging naar fase 2 : Wederzijds respect, nieuwsgierigheid, en een klein hongerke ....
Geen flitsende actiefilm, maar als je denkt dat het allemaal zo simpel is, stel ik voor dat je ook eens wat naar schaapjes gaat kijken. Je zult het wellicht snel opgeven !
Deze schapen-onzin is bedoeld om je te doen stilstaan bij het feit dat je ook zonder dwang, druk, geweld en kabaal, dingen in beweging krijgt. Het lukt zelfs bij schapen waarmee je geen binding hebt ! Alles wat nodig was, is elkaars grenzen respecteren (in dit geval persoonlijke zone van de schapen) en laten gebeuren wat spontaan gebeurd. Niet overtuigd ? Ik hoop dat ik deze schaapjes lang genoeg mag ontmoeten zodat ik ook volgende faces kan filmen. Tenslotte is het voor mij ook maar een experiment, en verder is schapen kijken voor mij en Ian gewoon een vorm van Yoga.
Reactie plaatsen
Reacties