Ian krijgt zelfs de koudste hondenhater warm !
Alle begin is moeilijk en Ian was ooit heel onhandig in de omgang met mensen. Hij kon ze wel eens voor de voeten lopen, begeleid door zijn oorverdovend vocaal blaf talent. Hij wilde mensen ook aanraken, door te gaan snuffelen. Dat deed hij dan wel altijd heel voorzichtig, maar toch was niet iedereen daar fan van !
Ian's gedrag was een vorm van onzekerheid. Als hij niet goed weet wat of hoe, dan wil hij de boel in zijn eigen tempo inspecteren. Kijken wat voor vlees hij in de kuip heeft. Ik wilde hem die kans niet op een botte manier ontnemen, door het hem te gaan beletten of, erger nog, hem er voor te straffen.
Als baasje met een groot verantwoordelijkheidsgevoel, schaarde ik me niet zomaar achter wat excuses om het gedrag van mijn hond goed te praten. In tegendeel. Ik maakte er een mooie uitdaging van om Ian te leren wat in onze maatschappij sociaal aanvaardbaar is, zonder zijn eigen belang en behoefte te schaden. Ondanks dat mijn ethologische kennis in eerste instantie te gebrekkig was om een eigen opvoedingsstrategie uit te werken, ontstond na verloop van tijd een soort spel waarbij de regels heel eenvoudig waren. Inchecken = belonen. ALTIJD !
Wat bedoel ik daar mee ? Gewoon ... je maakt een wandeling in een prikkelarme omgeving en je laat je hond zijn eigen ding doen. Vrijheid blijheid dus ! Iedere keer dat hij je spontaan opzoekt (dus niet op verzoek) beloon je hem met iets dat hij enorm lekker vindt. Het spreekt voor zich dat een hond dit spelletje snel door heeft, en zelfs helemaal naar zijn hand zet.
Je mag er zeker van zijn dat de zogenaamde doorgewinterde hondentrainer deze methode afkraakt tot op het bot. Argumenten genoeg. Je beloond je hond voor iets waar je geen commando aan gekoppeld hebt, of je hond doet enkel iets omdat je lekkers bij je hebt. Ja, misschien is dat nu wel zo, maar het is uiteraard niet de bedoeling dat je in dat niveau blijft hangen. Je moet alleen de hersenen van je hond zo programmeren dat bij jou komen gewoon leuk is. Zelfs al had je dat niet van hem gevraagd. Om te voorkomen dat hij dik wordt ... krijgt hij ook niet zijn volledige maaltijd, maar verdient hij een deel van zijn maaltijd tijdens het inchecken. En dat is telkens als hij spontaan naar je toe komt.
Tot zover je omkoopschandaal (waar iedereen kritiek op heeft). Want nu begint het echte en secure werk. Op dit punt staat of valt je hele systeem, omdat je nu de uitdaging gaat opdrijven, zonder daarbij stresslevel van je hond te overschrijden. Dat mislukt wel eens omdat je je omgeving nu eenmaal niet altijd naar je hand kan zetten, en dat je als mens soms ook wel eens verkeerde inschattingsfouten maakt. Hoe beter jij je hond kent, en hoe beter jij zijn stressniveau kan inschatten, hoe minder de kans dat hij in de fout kan gaan. Gaat hij toch in de fout ... gewoon belonen als hij inchekt.
Kijk ... dat begrijpen mensen niet. Dat begrijpen ze zelfs niet op een hondenschool. En geloof me ... ik kan een boek volschrijven van de kritiek die ik kreeg, omdat ik Ian altijd beloon als hij op me toe loopt. Zelfs als hij eerst nog achter een jogger aanging.
Ik heb alle criticasters hun moment van glorie gegund, in de wetenschap dat ik uiteindelijk wel in mijn opzet zou slagen, zonder Ian onder druk te zetten of hem op een schoolse manier te drillen. Uiteraard ging het wel eens fout. Dat hoort er bij ! Maar hoe is dat inmiddels geëvolueerd ???
Wel ... Ian loopt altijd los. We ontmoeten mensen, mensen met honden, mensen met kinderen, fietsers en zelfs joggers, zonder dat dit voor Ian een probleem hoeft te zijn. Ziet hij ze afkomen, dan loopt hij niet op ze af maar komt bij me inchecken. Dan blijft hij ook zolang bij mij tot ik teken geef dat het ok is. Om het voor Ian nog leuke te maken geef ik soms nog wel eens subtiele aanwijzingen met mijn lichaam om hem dan nog iets extra te laten doen. Naast me zitten, voor me zitten, pootje op mijn voet zetten ... Zonder ook maar iets tegen hem te zeggen. Het intrigeert mensen. Ook mensen die helemaal niets van honden moeten hebben, zo blijkt.
Uit deze gesprekken blijkt dat het niet persé hondenhaters zijn, maar dat ze het beu zijn dat loslopende honden op hen afstormen en hun kleren vies maken. Dankzij Ian ontdekken ze dat het dus ook anders kan, en dan vinden ze Ian echt wel lief. Als Ian van mij een signaal krijgt dat het ok is, gaat hij altijd heel voorzichtig snuffelen en kennismaken. Vaak doet hij op die manier wel eens mensenharten smelten. Mensen die er rotsvast van overtuigd zijn dat Ian zo welgemanierd is geboren. Ik laat ze wijselijk in hun waan. Ze zouden niet eens geloven dat het ooit totaal anders is geweest.
Reactie plaatsen
Reacties