Via deze weg wil ik iedereen bedanken voor de troostende woorden na het overlijden van Ian.Er zullen nog heel vaak traantjes vloeien, en ik weiger om sterk te zijn.Dit verdriet moet ik echt tot in de kern doorvoelen en dan komt sterk zijn vanzelf.
Het was vandaag wederom een pittige dag.Poetsen was alsof ik de laatste sporen uitwiste die Ian achterliet.Dus liet ik mijn tranen de vrije loop. Het leek wel een ritueel waarin ik al mijn verdriet losliet…. Ik denk dat het nodig was.
In de late namiddag heb ik alle moed bij elkaar geraapt en heb ik de laatste wandeling die ik met Ian gemaakt had, opnieuw gemaakt. Ik had het gevoel dat ik dit moest doen.
Het was een uitdaging, en ik dacht dat ik het niet zou kunnen. Het vroeg een beetje moed, omdat wandelen zonder hond, op de plek waar je voor het laatst samen gelukkig was wel eens heel emotioneel kon zijn.
Het ging beter dan verwacht.Het had zelfs een helend effect en het leek alsof ik een soort van verbondenheid voelde met hem.
De kracht van de stilte De verbondenheid met de natuurbezitten beide een sterke helende kracht.Ik maak er gebruik van als het nodig is.
Reactie plaatsen
Reacties