Lieve Ian,
Ik ben kapot !
Ik heb geen woorden die dit verdriet kunnen omschrijven.
Ik huil, tot ik gewoon niet meer kan,
en ik ergens de kracht vin
dom dit verlies te verwerken.
Je was een belangrijk stuk in mijn bestaan,
Je was mijn mentale coach,
en mijn alles !
Je gaf kleur aan mijn leven
waar het eerder somber was of grijs.
Je was als pup niet zoals ik me dat had voorgesteld,
maar je was wel de hond die ik nodig had.J
e hebt me heel wat over het leven geleerd,
en me de kracht gegeven te accepteren
wat ik helaas niet kon veranderen.
Er is geen enkel ander wezen in mijn leven geweest,
die zoveel invloed op me had.
Toen ik in 2011 ziek werd had je mij al zo goed “getraind”
Zodat ik mijn hoofd niet liet hangen
maar dapper vol hield.
Hoe zwaar en vermoeiend de behandeling ook was.
Ik heb bergen verzet,
voor jou,
maar vooral ook dankzij en met jou !!
Als pup was je een kleine wervelwind, die me soms deed blozen van schaamte.
Auto’s, joggers, fietsers werden met veel kabaal onthaald
en indien mogelijk ging je ze achterna.
De wereld was jou pretpark,
en ik stond er vaak voor spek en bonen bij.
Ik ben je zo dankbaar voor al die ondeugd,
want je hebt me op die manier de kans gegeven
naar jou verhaal te luisteren
en te leren lezen
wat je mij in stilte zei.
Je ogen spraken boekdelen…
je had geen woorden nodig !
Ik kon uiteindelijk lezen en schrijven met jou.
Je was mijn grootste trots !
We hebben het beste uit elkaar gehaald
en dingen bereikt die niemand ooit voor mogelijk hield.
Twee jaar geleden heb jij het leven van Bowie gered.
Onbewust…maar subtiele veranderingen in jou gedrag naar Bowie toe hadden mij alerter gemaakt.
Je hielp me zoeken naar het probleem,
tot ik zelf ondervond dat Bowie wat dikker aanvoelde.
Onze dierenarts vond in eerste instantie niets abnormaals,
maar we drongen aan voor verder onderzoek,
met een spoedoperatie tot gevolg…
Toen we deze zomer afscheid moesten nemen van Bowie
gaf jij me alle kracht om dit een plaats te geven.
Je was mijn houvast.
Maar het was anders,
Jij was anders !!!
en dat was je eigenlijk al de maanden voor Bowie stierf.
Ik heb alles op alles gezet om te achterhalen wat er aan de hand was.
ik begon bij die puzzelstukjes die voor de hand lagen.
Je had het emotioneel moeilijk met je gehoor dat je in de steek liet.
Als het donker was, zag je ook niet meer zo goed,
raakte soms compleet in paniek.
De verbinding tussen jou en mij leek niet meer zo honkvast,
dus besloot ik dat je maar wat vaker aan de lange lijn te doen,
en niet meer los.
En wat deed je het goed !
Voor een hond die zoveel vrijheid gewend was,
leek jij je nu toch weer een stuk beter te voelen.
Maar je was ook stil in huis.
Stil van verdriet om Bowie ?
Toch bekroop me het gevoel dat er nog iets was.
In juli was er nog een bloedonderzoek gebeurd die ok was.
Afgelopen donderdag ben ik nog eens naar de dierenarts gestapt voor uitgebreid onderzoek.
Buiten wat ouderdomsklachten werd er niets spectaculairs gevonden.
Op foto zagen je longen en je hart er goed uit.
Niets verontrustends.
Maar je was niet ok…dat voelde ik zo.
Het was zo moeilijk voor me dat ik het niet kon benoemen,
en jij het me niet duidelijker kon maken dan je deed.
Waarom hield jij je zo sterk ?
Onze laatste wandeling in de regen…
Er was voor jou niets aan de hand.
Je liep voor me uit en ik vond zelfs dat je wat fitter was.
Thuis werd plots alles anders, en het ging zo snel.
Toen we bij de dierenarts aankwamen was je compleet in shock.
Je hebt de nacht nog overleefd maar je ging plots snel achteruit.
We kwamen net te laat om nog afscheid van je te nemen…
Ian,Ik was er zo graag geweest voor jou,
zoals jij er altijd was voor mij…
Ik voel me zo verloren.
Ik weet niet hoe ik nu kleur moet geven in mijn leven,
Ik weet niet wie mij nu leert accepteren
dat dingen soms anders zijn dan ik ze zelf had gewenst.
Run free kleine wervelwind en doe Bowie de groeten !
Reactie plaatsen
Reacties