Ian kreeg de schapen bij elkaar, op zijn lui gat !

Ik had beloofd terug te komen op het gemak waarmee Ian en ik een hele troep schapen bij elkaar kregen.   Het straffe was dat we daarvoor eigenlijk helemaal niets hoefde te doen.    Toch was het niet zo vanzelfsprekend dat deze schapen bij elkaar kwamen.    Daarom was ik van zin geweest om dit met een aantal filmpjes aan te tonen.     Het weekend na Ian's luie optreden, waren de schapen echter verdwenen.   Niet zomaar voor eventjes, maar voor altijd.    Zelfs de omheining, die er heel de winter was blijven staan, ondanks dat de schapen toen elders stonden, is nu definitief verdwenen.     We kunnen dus niets meer filmen.   Toch ga ik mijn best doen om aan te tonen dat je schapen niet zomaar zonder reden bij elkaar krijgt.

Het eerste filmpje dat ik wilde maken, was eentje van dezelfde situatie, waarbij Ian en ik aan de rand van de omheining staan, maar dit keer echter zonder dat er één schaap in beweging kwam.     Want dat was tot voor kort altijd mijn ervaring geweest.   Ian en ik hebben vaak schaapjes staan kijken.    Bij wijze van oefening voor Ian.     Na de wintermaanden was het voor Ian namelijk weer effe aanpassen geweest, toen bleek dat er weer schapen stonden.     Hij kan het niet onder stoelen of banken steken, en krijgt dan altijd een beetje de kolder in zijn kop.   Stel je voor.   Staan daar ineens schapen terwijl je dat niet eens had verwacht.    Daar wil je als "schaapsdrijvershondje" toch wel het fijne van weten.    Gelukkig ken ik Ian's zwakke momentjes en zie ik ze lang vooraf aankomen.    Dus Ian werd keurig terug geroepen en tijdens de eerstvolgende wandelingen werd hij netjes op afstand gehouden.    Toen het nieuwe er af was, werd het een leuke oefening om van op afstand wat naar de schaapjes te kijken.      Het deed hem weinig en Ian staarde gewoon wat met me mee.   Hij werd er zelfs heel rustig van.    

We gaan er geen sprookje van maken.   Het is absoluut niet zo dat na verloop van tijd enige herkenning ontstaat tussen de schapen en het hondje dat wat verveeld staat toe te kijken.    Absoluut niet.    Mijn eerste filmpje moest overduidelijk aantonen dat die schapen heus niet zomaar samentroepen omdat wij er waren.   Toch waren er schapen bij die enige nieuwsgierigheid ontwikkelde ten opzichte van Ian.   Maar echt contact was er nooit, en was zelfs onmogelijk.   Er stond stroom op de omheining en ik liet Ian er nooit gaan snuffelen.     Filmpje 1 werd wellicht oersaai.   Schapen troepen heus niet samen, als je er naar kijkt.

Ian en ik waren vaak vroeg op pad, en ook meermaals getuigen van het "voedermoment", waarbij schapen dus WEL bij elkaar troepen, zonder dat daar enige moeite voor nodig was.   Ik denk niet dat die schapen op dat moment nog oog hadden voor ons, maar in hun onderbewustzijn waren we wellicht meer dan aanwezig.    Ian en ik hebben vaak staan kijken, omdat ook dit een fijne oefening was voor Ian.    De boer maakte er geen punt van, en vond Ian zelfs een beetje grappig.     Het voedermoment was dus een tweede filmpje dat ik had willen maken.   Daar kwam dan duidelijk in beeld hoe makkelijk het is om schapen in beweging te krijgen, als ze honger hebben.  

Een derde filmpje had eentje kunnen zijn van een namiddagwandeling.    Als schapen totaal geen honger hebben, staan ze wat verveeld voor zich uit te staren, en zien ze niet eens wie er langs de omheining loopt.

Al die saaie filmpjes ... het zou niet echt boeiend geweest zijn.   Maar wel belangrijk om te begrijpen dat je heus geen kudde schapen bij elkaar krijgt, zonder dat je van belang bent voor hen.          

Na al die weken van schaapjes kijken had ik hun vast patroon begrepen en wist ik wat er nodig was om ze in beweging te krijgen, al kon ik ze zelf niet in die behoefte voorzien.    

En dan was daar het bewuste moment van mijn opnamen.    Er was iets anders dan anders !  Het was zaterdag ochtend, en de boer had zich wellicht overslapen en was in de verste verte nog niet te zien.  Geen idee wat er aan de hand was, maar de schapen hadden nog geen eten gehad, en een deel van de kudde had het al opgegeven en was al ver verwijderd van de voederplek.     De schaapjes hadden wel honger.   Ondanks dat wij weinig met het voederen te maken hadden, waren er toch enkele schaapjes die hun hoop hadden gevestigd op ons.    Tenslotte hadden ze ons (wellicht niet bewust) waargenomen tijdens vorige voedermomenten.    En er hoeft maar 1 schaap het idiote idee gehad hebben dat wij het van de boer zouden overnemen.    Tja ... ik zoek maar een verklaring.      Misschien bestaat bij schapen ook de wet van Pavlov en werden Ian en ik het signaal dat er eten op komst was ?    Hoe dan ook ... plots waren Ian en ik hun "op hoop van zegen" en de moeite om richting voederbak samen te troepen.   Het was een mooie en unieke ervaring.   Het was duidelijk dat ze bepaalde verwachtingen hadden en ze kwamen echt van heel ver op ons toegelopen !

Ian's moraal is dan ook : Waarom zou je als een gek overal achteraan rennen om dingen voor elkaar te krijgen als rust, vertrouwen en inzicht hetzelfde effect heeft ?   Tja Ian ... dat heb ik je destijds dan ook met hand en tand proberen duidelijk maken !        Hierbij nogmaals het filmpje van Ian's schaapsdrijfkwaliteiten vanop zijn lui gat.